Τετάρτη 11 Νοεμβρίου 2009
Το τελευταίο βράδυ μου.....
Βρίσκομαι στην αίθουσα εκτάκτων περιστατικών του νοσοκομείου...
Ξαπλωμένη και ανήμπορη ακόμα και να μιλήσω.
Παρά τον όχλο που πηγαινοέρχεται με φωνές και ανήσυχα πρόσωπα να περιφέρονται παντού γύρω μου, το δωμάτιο σκοτεινιάζει για μένα, καθώς συνειδητοποιώ πως η αντίστροφη μέτρηση έχει φτάσει στα τελευταία μου λεπτά.
Ώρα για ένα μεγάλο γραν φινάλε, μια τελευταία υπόκλιση κι ένα μεγάλο ευχαριστώ για ό,τι έζησα σε όποιον έβαλε το δαχτυλάκι του για να κάνω το πέρασμά μου από αυτόν τον κόσμο.
Δεν φοβάμαι μήπως πεθάνω. Μάλλον ανακούφιση προσφέρει το γεγονός αυτής ακριβώς της έλλειψης φόβου. Και που είναι αυτό το φως που λένε όλοι ρε γαμώτο;
Ειρωνικό ε; Να φοβάσαι όλη σου τη ζωή το Θάνατο κι όταν αυτός έρχεται... εσύ να υψώνεις το μεσαίο σου δάχτυλο βγάζοντας κοροϊδευτικά τη γλώσσα σου!
Κι όταν φύγω, τι θα έχει μείνει να θυμίζει την παρουσία μου;
Γιατί ήρθα; Και τι κατάφερα όσο ήμουν εδώ;
Έχω τελειώσει τις εκρεμμότητές μου; Είναι όλα εντάξει; Όσα πρέπει να κάνω τα έκανα; Τα τελείωσα;
Όσα έπρεπε να έχω πει, να έχω ομολογήσει, το γνωρίζουν αυτοί που πρέπει να το γνωρίζουν;
Ξέρουν οι φίλοι μου πόσο τους αγαπώ;
Χμ... Τους το θύμιζα..... Με ένα τρελό μήνυμα, με ένα αναπάντεχο δώρο...Ένα τηλέφωνο, ένα γκάζωμα έξω από την πόρτα τους. Ίσως έλειπα από πολλές χαρές τους. Δεν έλειπα από τα δύσκολά τους. Ακόμα κι όταν η ψυχή τους ήταν κλειστή, μου αρκεί να ήξεραν πως είμαι εκεί όποτε και όταν... Ίσως δεν ξέρουν πως έχω κρατήσει τα πιο μικρά, τα πιο γλυκά και τα πιο τρυφερά τους μέσα στην καρδιά μου....Χρόνια φιλίας με πράξεις πολλές φορές πάνω από τις ανθρώπινες αντοχές.. Μικρές κουβέντες και χάδια, αγκαλιές και ένα μαλακό χτύπημα στην πλάτη...
Μπουμπού: - Έχω φακές... Να σου φτιάξω καλύτερα δύο αυγά τηγανητά;
(Έξω από ένα χειρουργείο): - Σε ευχαριστώ που ήρθες...Χαίρομαι που βλέπω εσένα πριν μπω.....
Δέσποινα: - Κι εγώ σ'αγαπάω...
Αντρέας: - Κάνε αχαλίνωτο σεξ να σου φύγουν όλα τα προβλήματα...
Στάμος: - Θα κάνεις Χριστούγεννα με ό,τι κάνω κι εγώ...
Γιάννης: - Κάθαρμα , για σένα.
Βασίλης: - Αρρώστεια μου...
Έστα: - Είσαι χάπι χωρίς συνταγή!
........
Κουβέντες που όταν ειπώθηκαν ήταν σαν μια τυφερή αγκαλιά να έκλεινε μέσα της όλα τα ευχαριστώ του κόσμου που ήμουν εκεί για αυτούς. Λέξεις που σου δείχνουν πως υπήρξες κάτι για κάποιους ανθρώπους, πως όταν προσφέρεις από την καρδιά σου δεν σου λείπει, γιατί το δίνεις σε ανθρώπους που αγαπάς και σε αγαπούν.
Ο άντρας μου...Η πιο μεγάλη σχέση της ζωής μου. Η πιο δυνατή. Το πρόσωπο που άντεξε τα περισσότερα εξαιτίας μου, μια σχέση που ήμουν πάντα περήφανη για αυτήν. Ο άνθρωπος που με ανέβασε τόσο ψηλά, ώστε να ανοίξω την καρδιά μου, την ψυχή μου και να προσφέρω ό,τι είχα χωρίς να φοβάμαι μήπως πληγωθώ. Χωρίς εγωισμό, χωρίς ίχνος άμυνας, επιφύλαξης και καχυποψίας.
Ο άνθρωπος που με αγάπησε, με μεγάλωσε, με εξημέρωσε, μου έμαθε τι είναι οικογένεια, πίστη, αφοσίωση, εμπιστοσύνη. Τι είναι η συγνώμη μετά το λάθος.
Τα παιδιά μου. Η ευτυχία μου. Η ζωή μου. Το πάθος μου. Το μάθημα της ζωής στο κεφάλαιο "ΖΩΗ".
Θα ξεφορτωθούν την αυστηρότητα. Το πρόσωπο που αργεί να πει τις τιμωρίες μα σαν τις ξεστομίσει κολλάει και τις τηρεί στο έπακρο. Η μαμά που δεν τάζει μα σαν το κάνει θα φέρει τον ουρανό στη γη για να το τηρήσει. Θα φοράνε ό,τι θέλουν, η Δήμητρα θα μπορεί να κάθεται στον καθρέφτη πάνω από μισή ώρα για να τελειώσει τα μαλλιά της και η Ειρήνη θα μπορεί να φοράει κάθε μέρα με όλα τα ρούχα τα αθλητικά μέχρι να λιώσουν. Θα μιλάνε στο τηλέφωνο με τις ώρες, δεν θα κάνουν δουλειές το Σ/Κ και φυσικά η τηλεόραση θα είναι πάντα ανοιχτή χωρίς να περνάνε τα προγράμματα από έλεχγο! Θα δοκιμάζουν τα τακούνια της μαμάς και φυσικά τα "βαφτικά" της....
............
Οι γονείς μου. Η εξαίρεση σε όλους τους κανόνες που μπορεί να διέπουν όλες τις ελληνικές οικογένειες που μπορεί να γνωρίζει κάποιος.
Τα δύο πρόσωπα που με εκτίμησαν λιγότερο από όλους όσους με γνώρισαν. Που με πίστεψαν λιγότερο κι από αγνώστους. Που εξάντλησαν όλα τα λάθη τους επάνω στη ζωή μου, και που μέχρι τα 30 μου τους κατηγορούσα άνευ ελαφρυντικού...Τώρα λίγο πριν το τέλος, παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, πέταξα ό,τι με βαραίνει στον κάλαθο των αχρήστων. Κι αν υπάρχει κάτι καλό σε μένα οφείλεται στα δικά τους λάθη. Κι αν έκανα κάτι καλό στη ζωή μου, ήταν κόντρα στα δικά τους άσχημα. Κι αν επέλεξα να μείνω μακριά τους, λυπάμαι που άργησα τόσο πολύ να το κάνω. Άφησα τα πιο γλυκά μου χρόνια να έχουν μαύρες σκιές, στέρησα από την ψυχή μου τον αέρα και το χώρο που όφειλα να της έχω προσφέρει για να είναι υγιής, χαρούμενη και δυνατή. Αν ξαναγεννιόμουν θα τους τιμούσα γιατί με έφεραν στον κόσμο μα μόνο για αυτό.
Υπάρχουν κάποιοι που θα θυμούνται πόσο βαθιά ενοχικό άτομο υπήρξα. Πόσο αβάσταχτο ήταν μερικές φορές το αίσθημα του δικαίου που έσερνα τόσα χρόνια μέσα μου. Υπάρχουν κι άλλοι που θα θυμούνται το χιούμορ μου και τον αυτοσαρκασμό μου, το πόσο εύκολο ήταν να με διαβάσουν αν μου άρεσε ή όχι κάτι. Θα θυμούνται πόσο ανυπόφορος ήταν ο αυθορμητισμός μου όταν κι εγώ έκανα αγώνα να κλειδώσω τις χύμα εκφράσεις σε ό,τι κουβεντιάζαμε, και πόσο ωμή μπορώ να γίνω χωρίς τη διάθεση να μειώσω.
Υπάρχουν κι άλλοι που θα χαίρονται που δεν θα ξαναχρειαστεί να μαλώσουν μαζί μου. Δεν θα χρειαστεί να τα ξαναβάλουν με τον κυκλοθυμισμό μου, τις τσατίλες μου, τις μαύρες μου και τα κάτω μου.
Ουφ! Εντάξει...ένα κάθαρμα λιγότερο...
Αλλά ωραίο κάθαρμα... Με αξίες. Με τσαμπουκά.
Με ό,τι είχα δεν τα κατάφερα κι άσχημα. Και ναι, όλα τα είχα τελειώσει. Κάθε μέρα τα τελείωνα. Ζούσα όλες μου τις μέρες στο έπακρο. Και η κάθε μου μέρα θα μπορούσε να είναι η τελευταία...
Να μοναχά μια λύπη τόσο δα που αν την αφήσεις μπορεί να σε βουλιάξει...: Δύο όμορφες κοπέλες, μεγάλες πια...τα τόσα που θα χάσω...τα όσα δεν θα ζήσω μαζί τους...
-Κυρία Ναταλία; Με ακούτε;
Δεν άναψε κανένα φως... Όχι τουλάχιστον αυτό που λένε. Με στράβωσαν οι βλαμένες οι λάμπες της αίθουσας και η μία καμένη...
Η κορτιζόνη έπεσε, μπόρεσα ξανά να ανασάνω.
Κι όταν ξάπλωσα πια στο κρεβάτι μου, μετά από μέρες, θυμήθηκα τι σκεφτόμουν το τελευταίο βράδυ μου....
Σίγουρα, μία λιγότερη...
Μία...
Λιγότερη...
Κάποια που μπορεί να μην είναι η καλύτερη.... Μα κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
