Σάββατο 3 Δεκεμβρίου 2011
Το απρόσωπο διαδίκτυο
Όταν μέσα στα μαύρα μου κατάστιχα έγραφα την εμπειρία μου περί εξωσωματικής δεν φαντάστηκα πως σήμερα, μετά από τόσα χρόνια, όσοι με πλησίασαν να μου πουν μια τρυφερή κουβέντα, θα μου έλεγαν κι ένα ευχαριστώ γιατί μέσα από τη δική μου καταγραφή, προχώρησαν ένα βήμα παραπάνω και αυτοί. Οι πιο πολλοί, σήμερα, έχουν ήδη αποκτήσει το δικό τους παιδί, κάποιες περιπτώσεις και δύο και τρία. Αν είχα δεχτεί και τις κουμπαριές, θα μπορούσα άνετα να βάλω για βουλευτής! (φτου φτου στον κόρφο μου!)
Ο πρόλογος , ίσως λίγο άτσαλος, μια και από την συγκίνηση τρέμουν τα χέρια μου.
Σε ένα πρόβλημα υγείας του πατέρα μου, τόλμησα να ζητήσω ανοιχτά βοήθεια για αίμα.
Και η θύελλα αγάπης που με τύλιξε, πραγματικά, με βρήκε απροετοίμαστη.
Κόσμος άγνωστος σε μένα, μα κι εγώ σε εκείνους, έκανε κοινοποίηση, και βρέθηκα να κοιτώ με ανοιχτό στόμα, ανθρώπους ξένους, να ψάχνουν, να βοηθούν, να παίρνουν τηλέφωνο, να στέλνουν μηνύματα, να μου δίνουν κουράγιο, να κάνουν το δικό μου πρόβλημα αυτόματα δικό τους.
Ονόματα άγνωστα, μου πρόσφεραν το σπίτι τους να κοιμηθώ, μου έχουν έτοιμο φαί αν χρειαστώ, προθυμοποιήθηκαν να μου συμπαρασταθούν αυτοπροσώπως για όσο διαρκεί η εγχείρηση του πατέρα μου.
Και πιάστηκα στην πιο όμορφη παγίδα που μπορεί κάποιος να συναντήσει βολτάροντας στο διαδίκτυο: Αυτή της ανθρωπιάς.
Παγίδα γιατί... το ''Ευχαριστώ'' που ανεβαίνει αυθόρμητα είναι τόσο λίγο μπροστά στην τόση ανθρωπιά τους. Γιατί θα ήθελα να αγκαλιάσω έναν έναν ξεχωριστά για το χρόνο που διέθεσαν να προβληματιστούν από το δικό μου πρόβλημα.
Θα ήθελα να φιλήσω όσους μου ζήτησαν χίλιες συγνώμες που από δικό τους πρόβλημα υγείας, δεν μπορούσαν να δώσουν οι ίδιοι αίμα.
Πόσο θα ήθελα να σας δω από κοντά όλους. ΟΛΟΥΣ όμως! Να σας σφίξω το χέρι, να σας πω ευχαριστώ κοιτώντας σας ίσια στα μάτια...!
Να πω πως όλες τις κουβέντες σας, από σας τους ξένους, τους άγνωστους, τις φύλαξα στην καρδιά μου, πολύτιμη ίσως ως την πολυτιμότερη εμπειρία μου στα τόσα χρόνια που είμαι συνδεδεμένη...
Θέλω να πω πολλά, μα σίγουρα θα γίνει πολύ μελό αυτό το Ευχαριστώ, και δεν το θέλω.
Αυτό που τελικά βίωσα και βιώνω, με κάνει για μια ακόμα φορά, να πιστεύω πιο δυνατά αυτό που έλεγα πάντα:
Σε καμμία από τις γλώσσες που γνωρίζω, αλλά και σε άλλες που έχω ψάξει δεν υπάρχει η λέξη ΦΙΛΟΤΙΜΟ.
Υπάρχει όμως στα Ελληνικά, και παρόλο που μέσα σε όλη αυτή τη μιζέρια που μας έχουν οι τρανοί και ζούμε έχει ήδη ξεκινήσει το μεγάλο πρόβλημα της επιβίωσης, ομολογώ πως είμαι πολύ περήφανη που είμαι Ελληνίδα.
Και αν είναι απρόσωπο το διαδίκτυο και ο δάσκαλος μου είπε να προσέχω γιατί η οθόνη είναι καλή κρυψώνα για τον οποιοδήποτε είναι πίσω από αυτήν, δεν ξεχνώ όσους την άνοιξαν για να δημοσιοποιήσουν το δικό μου πρόβλημα, μα κι εκείνους που την έκλεισαν για να βρεθούν σε κάποιο κέντρο αιμοδοσίας, και όσους θα είναι δίπλα μου τη δύσκολη εκείνη ώρα.
Μαγκάκια του διαδικτύου... του Φατσοβιβλίου και του Τουί... όσο αντέχω θα σας ευγνωμονώ.
Ξέρω πως της ανθρωπιάς το ευχαριστώ της πέφτει λίγο, μα θα το λέω...
Σας ευχαριστώ όλους. Για όλα.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
