Τετάρτη 26 Δεκεμβρίου 2012
Το χρώμα του φεγγαριού
-Αυτός που περπατά μέσα στη νύχτα μόνος του.
Κι όμως, φοβάται τόσο το σκοτάδι....
Αυτός που περιμένει στην πλαγιά τους λύκους.
Κι ας τρέμει σαν το λαγό ακούγοντας τα ουρλιαχτά τους....
Αυτός που γλιστράει, που γονατίζει, που γεμίζει λάσπες....
Που χώνεται στο θολό ποτάμι, ως το λαιμό.....
Και για μια στιγμή μέσα σε αυτό το χαλασμό, απλώνει τα παγωμένα χέρια του, κόβει κίτρινες μαργαρίτες και στολίζει τα μαλλιά του.
Φοβάμαι δεν σημαίνει είμαι δειλός.
Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2012
Μια σου λέξη....
''.... Το δεύτερο χρόνο της σχέσης τους κι ενώ ποτέ δεν είχαν έρθει σε προστριβή, ένας ανόητος λόγος τους κράτησε σε απόσταση για τρεις μέρες. Την τρίτη μέρα ο Δημήτρης έκανε το πρώτο βήμα και την περίμενε έξω από το γραφείο της. Μόλις την είδε, τη ρώτησε: ''Θέλεις να χαθώ από τη ζωή σου;'' κι εκείνη, χωρίς άλλη σκέψη, πέφτοντας στην αγκαλιά του, είχε απαντήσει: ''Ποτέ!''.
Λίγα λεπτά αργότερα κάθονταν αγκαλιασμένοι σαν έφηβοι σ' ένα παγκάκι στο κοντινό παρκάκι.
''Δεν θέλω να ξανακούσω άλλη φορά αυτή την ερώτηση'' είχε πει εκείνη.
''Ούτε εγώ θέλω να την ξαναπώ, αλλά δεν θέλω να την ακούσω κι από σένα ποτέ'' ήταν η απάντησή του την οποία την διαδέχτηκε μια ερώτηση: ''Αν όμως κάποια φορά στο μέλλον ένας από εμάς νιώσει την ανάγκη να κάνει αυτή την ερώτηση στον άλλον;''.
''Θα χρησιμοποιήσουμε έναν κωδικό που εμείς θα ξέρουμε τι σημαίνει, αλλά δεν θα είναι η ίδια σκληρή πρόταση'', του απάντησε χαδεύοντάς του το μάγουλο και χαμογελώντας του τρυφερά.
''Εντάξει, τότε, μια που είναι Απρίλιος, ο κωδικός θα είναι η λέξη ''Απρίλης'', συμφωνείς;''
Δεν χρειάστηκε να του απαντήσει με λόγια, απλώς χάθηκαν σε ένα ατελείωτο φιλί, που τα είχε όλα: πάθος, αγάπη, όρκους. ''
Κι όταν ο Δημήτρης φώναζε δυνατά τα όνομά της, μπροστά στην μαρμάρινη πλάκα που ήταν πια το νέο σπίτι της Έλλης, εκείνη απελπισμένη να τον βλέπει να μαραζώνει έτσι φώναξε:
''Απρίλης;''
''Ποτέ!''
Άρα την είχε ακούσει! Είχε γυρίσει πάλι πίσω. Δεν μπορεί να τρελαθεί ένα φάντασμα....
''Ο ΕΡΩΤΑΣ και η ΨΥΧΗ''
Λευκή Οικονόμου
Αφιερωμένο....
Λίγα λεπτά αργότερα κάθονταν αγκαλιασμένοι σαν έφηβοι σ' ένα παγκάκι στο κοντινό παρκάκι.
''Δεν θέλω να ξανακούσω άλλη φορά αυτή την ερώτηση'' είχε πει εκείνη.
''Ούτε εγώ θέλω να την ξαναπώ, αλλά δεν θέλω να την ακούσω κι από σένα ποτέ'' ήταν η απάντησή του την οποία την διαδέχτηκε μια ερώτηση: ''Αν όμως κάποια φορά στο μέλλον ένας από εμάς νιώσει την ανάγκη να κάνει αυτή την ερώτηση στον άλλον;''.
''Θα χρησιμοποιήσουμε έναν κωδικό που εμείς θα ξέρουμε τι σημαίνει, αλλά δεν θα είναι η ίδια σκληρή πρόταση'', του απάντησε χαδεύοντάς του το μάγουλο και χαμογελώντας του τρυφερά.
''Εντάξει, τότε, μια που είναι Απρίλιος, ο κωδικός θα είναι η λέξη ''Απρίλης'', συμφωνείς;''
Δεν χρειάστηκε να του απαντήσει με λόγια, απλώς χάθηκαν σε ένα ατελείωτο φιλί, που τα είχε όλα: πάθος, αγάπη, όρκους. ''
Κι όταν ο Δημήτρης φώναζε δυνατά τα όνομά της, μπροστά στην μαρμάρινη πλάκα που ήταν πια το νέο σπίτι της Έλλης, εκείνη απελπισμένη να τον βλέπει να μαραζώνει έτσι φώναξε:
''Απρίλης;''
''Ποτέ!''
Άρα την είχε ακούσει! Είχε γυρίσει πάλι πίσω. Δεν μπορεί να τρελαθεί ένα φάντασμα....
''Ο ΕΡΩΤΑΣ και η ΨΥΧΗ''
Λευκή Οικονόμου
Αφιερωμένο....
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
