Παρασκευή 27 Μαρτίου 2009
Το λάθος...
μαθαίνεις πως τα λάθη σου τα πληρώνεις αργά ή γρήγορα.
Αν είναι μικρά, τότε περνάς εσύ από το ταμείο, ξοφλάς και τελειώνεις μια και καλή.
Αν είναι μεγάλα, πληρώνουν όσοι αγαπάς πιότερο από τον εαυτό σου.
Τότε δεν παίρνεις απόδειξη. Δεν θεωρείται ξοφλημένο κανένα από τα λάθη σου.
Προχωράς σέρνοντας την πίκρα και το θυμό σου κι εύχεσαι να βρεις κι εσύ μα κι εκείνοι
την υπομονή να περάσει ο καιρός για να μην πονάνε τόσο πολύ....
Ντύθηκες σαν φίλος, και μοιράστηκα τη ζωή μου μαζί σου.
Εγώ.
Γιατί εσύ δεν την μοιράστηκες. Έμεινες απλός θεατής με μερικές στιγμές να προσπαθείς
να κάνεις την εξαίρεση.
Όταν είπα πως θα ρισκάρω, φαντάστηκα πως το τίμημα που θα πληρώσω το αντέχω.
Εξάλλου όσα θα "κέρδιζα¨ήταν πιο πολλά......και πιο καλά.
Πίστευα.
Τελικά φίλε μου... δεν ήταν.
Κι ό,τι έχασα από σένα ήταν πολύ πιο ακριβό από αυτό που ζήτησα να ζήσω.
Όπως κι αν το βάφτισες, όπως κι αν το είπες, δεν μειώθηκε το λάθος.
Μήτε το τίμημα.
Γιατί τελικά, κακά τα ψέμματα, όλους τους άλλους τους κοροϊδεύεις, μα τον εαυτό σου δεν μπορείς.
Κι αν πιπίλισα την καραμέλα ήταν γιατί κι εγώ έτσι ήθελα να πιστεύω πως ήταν.
Μα δεν ήταν.
Ήταν κάτι πιο φτηνό, πιο χυδαίο.
Και ξέρεις κάτι;
Για την καύλα μιας ώρας, δεν αξίζει να γαμάς κανενός τη ζωή....
ΥΓ. Μην πας στο ταμείο. Είναι κατειλημένο.
Άσε που δεν δέχονται μήτε τις τύψεις, μήτε τις ενοχές.
Το δοκίμασα πριν και δεν έπιασε.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου