ΗΛΙΘΙΑ ΡΟΜΑΝΤΙΚΗ Ή ΡΟΜΑΝΤΙΚΑ ΗΛΙΘΙΑ...ΠΑΝΤΑ!: Ζεϊμπέκικος

Δευτέρα 1 Ιουνίου 2009

Ζεϊμπέκικος

Πήγε νηστικός από πιοτό, να μιλήσει με το Θεό του.

Η παρουσία του απλή, σεμνή έως σχεδόν αόρατη. Δεν πήγε να δειχθεί, να κάνει επίδειξη, δεν ήθελε καν να ξέρουν αν ήταν ή όχι εκεί.

Το οινόπνευμα με το τέλι του μπουζουκιού, κύλησε γοργά μέσα του.

Δεν είναι τα λόγια, είναι το παράπονο της νότας που σε αγγίζει πιότερο. Κι όταν ο Τσιτσάνης ομολόγησε πως "Βαριά σεκλέτια έχω απόψε" αυτός σηκώθηκε κι ακούμπησε τη γη έτοιμος να πει τα παράπονά του.

Γύρους φέρνει, σαν τους κύκλους που η Ζωή σε βάζει να γευτείς. Άλλοι έχουν μείνει ανοιχτοί και τους κουβαλάς χρόνια τώρα, κι άλλους κλειστά τους χορεύεις, σαν τις υποθέσεις που είχες τη μαγκιά και έκλεισες χτυπώντας το χέρι στο μαχαίρι.

Χαμηλά κοιτάζεις, το κομμάτι της γης που στέκεσαι. Είναι το μόνο πράγμα που βλέπεις και είσαι σίγουρος πως υπάρχει. Με ανοιχτά τα χέρια, η επιθυμία σου να γίνεις αετός με φτερά δυνατά, να πετάξεις, να φτάσεις ή να ξεφύγεις.

Γονατιστός.... σαν τις πολλές φορές που έχεις λυγίσει, ώμους σκυφτούς όταν το μαύρο στάθηκε βαρύ στην ύπαρξή σου. Να κλείνεσαι στο είναι σου, να τα λες με το εγώ σου που εκείνη τη στιγμή είναι το πιο μεγάλο πράγμα στο σύμπαν.

Με το κεφάλι ψηλά, χτυπώντας τα δάχτυλα, για να πεις σε Εκείνον εκεί πάνω να σου ρίξει μια ματιά. Να Του θυμίσεις πως "Ψιτ....κοίτα με λίγο, εδώ είμαι και σε έχω ανάγκη." Να δέχεσαι πως είσαι δημιούργημά Του, μικρός ίσως και ασήμαντος μα δυνατός να καταφέρεις όσα η ψυχή σου αντέχει να θέλει.

Γίνεσαι ο άντρας που ξηγήθηκε σκάρτα.

Ο εραστής που χάνει μια μεγάλη αγάπη.

Ο αδελφός που βρίζει το θάνατο.

Ο επαναστάτης που θυμάται αυτά που έχασε.

Ο φιλοξενούμενος....για εκείνα που δεν κράτησαν.

Μια γροθιά στο πάτωμα. "Είμαι ακόμα εδώ". Κι όταν σηκώνεσαι αργά, μοιάζει με τις φορές που γονάτισες μα κατάφερες να ξανασταθείς στα πόδια σου.

Μόνος... Να μιλάς χωρίς λόγια. Χωρίς ακροατές. Να σε νοιώθουν μόνο όσοι σε βλέπουν. Να καταλαβαίνουν τον πόνο και το πάθος σου μόνο με τις φιγούρες σου.

Δεν έχει βήματα ο Ζεϊμπέκικος....γιαυτό μη ζητήσεις να στον μάθουν.

Είναι χορός ψυχής, βουτηγμένης στο αλκοόλ για να αλαφρύνει. Να μπορέσει να σταθεί σε δύο πόδια για να μιλήσει.

Αν θρηνείς, αν πονάς, αν έχεις αδικηθεί και δεν σου φτάνουν τα λόγια τότε θα μάθεις να τον χορεύεις όταν σηκωθείς... Θέλει σεκλέτια.

Θέλει μαγκιά

Τον λέγανε αντρικό χορό.

Μα κι όταν μια γυναίκα......αποφασίσει να χορέψει ζεμπέκικο για αυτά που έζησε.για εκείνα που έχασε, για όσα ήθελε μα δεν είχε, για όσα είναι έτοιμη να ριχτεί στη φωτιά για να τα αποκτήσει.......
τότε μια γυναίκα όταν χορεύει ζεμπέκικο.......

..............ΖΩΓΡΑΦΙΖΕΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΗΣ.........