Πέμπτη 30 Απριλίου 2009
Της ψυχής μου το φευγιό....
Εκείνα τα βράδυα που είχαν σταγόνες αίμα,
κλωστές γαλάζιες και στις άκρες όνειρα λευκά..
Τα δάκρυα που ξέπλεναν τις αναμνήσεις
από πρόσωπα δικά, αγιασμένα.
Κι ακόμα η λαχτάρα, η πληγή να γιατρευτεί
σε αυτό το ουράνιο αίσθημα που σου χαρίζεται χωρίς γιατί,
βλαστήμια μοιάζει.
Για να το ζεις, το πληρώνεις με πόνο.
Μαθαίνεις την έννοια του όχι όταν το έχεις
μα όταν σιγά σιγά ξεθωριάζει.
Μα είσαι τυχερός, χαζέ, αισθάνεσαι. Νοιώθεις.
Και κανακεύεις την πληγή,
σε πιάνει το παράπονο,
εσύ ο καλός, εσύ ο δίκαιος,
εσύ που έδωσες, γιατί τίποτα δεν έχεις;
Εκείνα τα βράδυα που νοσταλγείς,
τα σκίζεις σαν άγραφο χαρτί,
και με τη φαντασία σου τα διορθώνεις,
ετσι όπως θάθελες να είναι,
έτσι όπως η χαρά θα ήταν στα δικά σου μέτρα.
Και τώρα που είμαι ακόμα με ζωή,
ψάχνω για την ψυχή μου.
Κι είναι άδειο τούτο το σεντούκι πια,
αντέχεται τέτοιος χαμός;
Ζω, θεατής απλός.
Πως να βρω το λόγο να θρηνήσω την απώλεια;
Μπροστά σε μια πραγματικότητα, χωρίς πόνο,
χωρίς όρια, χωρίς όνειρα, χωρίς ελπίδες,
χωρίς τίποτα να προσμένεις...
Της ψυχής μου το φευγιό, πως να το θρηνήσω;
Πιότερο θρηνώ που είμαι ανίκανη να νοιώσω πια...
Που δεν με κρατάει τίποτα...
Που δεν αισθάνομαι κανέναν...
Κι αν η κατάρα έχει ειπωθεί,
να φέρω δώρα, λιβάνι και νερό να ξεπλύνω το κακό.
Κι ας είχα μονάχα ένα από εκείνα τα βράδυα
που ένοιωθα, που πονούσα, που χάραζε η θλίψη
χαρακιές σε μια ψυχή που δεν είχε βρει το δρόμο
να δραπευτεύσει...
Μονάχα ένα βράδυ.
Κι ας διάλεγαν να ζήσω το χειρότερο από όλα.
Να θυμηθώ πως είναι η ζωή,
πριν τα μάτια σου αντικρύσουν της ψυχής σου το φευγιό....
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Να θυμηθώ πως είναι η ζωή,
ΑπάντησηΔιαγραφήπριν τα μάτια σου αντικρύσουν της ψυχής σου το φευγιό....
Μα δεν αρκεί ένα βράδυ…δεν αρκεί ….
Όταν το έχεις εκείνο το ένα.....ναι, δεν αρκεί..
ΑπάντησηΔιαγραφήΜα σαν δεν έχεις κανένα πια.....τότε το ένα μοιάζει με παράδεισο.....