Πέμπτη 17 Σεπτεμβρίου 2009
Λάθη
Μα κάποια έχουν απάνθρωπες επιπτώσεις.
Τύψεις κι ενοχές είναι μόνιμοι συνοδοί για όσους τα έχουν εντοπίσει μα κυρίως παραδεχτεί.
Λάθη...
Ανθρώπινα λένε....
Πφ....και;
Τα κάνουν να πονάνε λιγότερο; Όχι βέβαια.
Μπορείς να τα κρύψεις κάτω από το χαλί, μπορείς να τα σνομπάρεις με όποιο τρόπο θες, μα τα γαμημένα βγαίνουν πάντα στην επιφάνεια...
Και τσουπ! σκοντάφτεις επάνω τους, αν είσαι τυχερός, συνεχίζεις...αν όχι, τρως τα μούτρα σου κι αν είναι από εκείνα ...τα βαριά... σέρνεις και όσους σε ακολουθούν και στηρίζονται επάνω σου...
Έχω πολλά τέτοια. Έπαψα να τα μετράω όταν έγιναν αιτία να μην κοιμάμαι τις νύχτες.
Έπαψα να τα σκέφτομαι όταν στην κατρακύλα μου με ένοιαζε ποιοί είναι αυτοί που θα σκοντάψουν επάνω μου και θα πέσουν μετά από μένα.
Αυτό όμως δεν με κάνει να πονάω λιγότερο.
Αντιθέτως. Το ποιον πονάει η δική μου φορά προς τα κάτω είναι και το πιο σημαντικό σε όλη αυτή την κατάσταση που έχει ξεκινήσει μήνες τώρα.
Και όσο πιο κοντά μου είναι αυτά τα άτομα τόσο μεγαλύτερος ο πόνος.
Έχω μάθει στις δικές μου μαλακίες να είμαι έξτρα large. Όπως σε όλα στη ζωή μου.
Στο ταμείο, την ώρα της εξόφλησης, αφήνω μεγάλο μπερμπουάρ που έλεγε και η γιαγιά.
Ξοφλήσαμε; Πάμε παρακάτω.
Έλα μου όμως, εξυπνοπούλι μου, που τώρα δεν έχω. Δεν μπορώ να ξοφλήσω. Δεν έχω να δώσω. Στέρεψα.
Και με κουράζει που οι άλλοι περιμένουν, με τρελαίνει όταν αυτοί με γνωρίζουν, με ξέρουν, και ξέρουν πως είμαι.
Θυμώνουν, γιατί τους αφήνω απέξω. Τους κρατώ μακριά.
Δεν καταλαβαίνουν ότι έχω ανάγκη να είναι μακριά μου γιατί έτσι πονάω λιγότερο.
Κι έχω κι ένα μαμούνι, που παλεύει να σκαρφαλώσει τα τείχη που έχτισα.
Δεν αντιστέκεται σε ό,τι κι αν του κάνω. Δεν αποκαρδιώνεται. Όσα εμπίδια κι αν ρίξω, εκεί αυτό, παλεύει κι ανεβαίνει από την αρχή.
Λίγο λίγο, φτάνει στη μέση, σκαλώνει και γυρίζει στο έδαφος.
Κι εκεί που ελπίζω ότι θα τα παρατήσει, ξεκινάει πάλι...και πάλι...και πάλι....
Γαμώτο....
Τι έχει δει σε μένα που πιστεύει ότι αξίζω τον κόπο;
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
