Τετάρτη 26 Δεκεμβρίου 2012
Το χρώμα του φεγγαριού
-Αυτός που περπατά μέσα στη νύχτα μόνος του.
Κι όμως, φοβάται τόσο το σκοτάδι....
Αυτός που περιμένει στην πλαγιά τους λύκους.
Κι ας τρέμει σαν το λαγό ακούγοντας τα ουρλιαχτά τους....
Αυτός που γλιστράει, που γονατίζει, που γεμίζει λάσπες....
Που χώνεται στο θολό ποτάμι, ως το λαιμό.....
Και για μια στιγμή μέσα σε αυτό το χαλασμό, απλώνει τα παγωμένα χέρια του, κόβει κίτρινες μαργαρίτες και στολίζει τα μαλλιά του.
Φοβάμαι δεν σημαίνει είμαι δειλός.
Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2012
Μια σου λέξη....
''.... Το δεύτερο χρόνο της σχέσης τους κι ενώ ποτέ δεν είχαν έρθει σε προστριβή, ένας ανόητος λόγος τους κράτησε σε απόσταση για τρεις μέρες. Την τρίτη μέρα ο Δημήτρης έκανε το πρώτο βήμα και την περίμενε έξω από το γραφείο της. Μόλις την είδε, τη ρώτησε: ''Θέλεις να χαθώ από τη ζωή σου;'' κι εκείνη, χωρίς άλλη σκέψη, πέφτοντας στην αγκαλιά του, είχε απαντήσει: ''Ποτέ!''.
Λίγα λεπτά αργότερα κάθονταν αγκαλιασμένοι σαν έφηβοι σ' ένα παγκάκι στο κοντινό παρκάκι.
''Δεν θέλω να ξανακούσω άλλη φορά αυτή την ερώτηση'' είχε πει εκείνη.
''Ούτε εγώ θέλω να την ξαναπώ, αλλά δεν θέλω να την ακούσω κι από σένα ποτέ'' ήταν η απάντησή του την οποία την διαδέχτηκε μια ερώτηση: ''Αν όμως κάποια φορά στο μέλλον ένας από εμάς νιώσει την ανάγκη να κάνει αυτή την ερώτηση στον άλλον;''.
''Θα χρησιμοποιήσουμε έναν κωδικό που εμείς θα ξέρουμε τι σημαίνει, αλλά δεν θα είναι η ίδια σκληρή πρόταση'', του απάντησε χαδεύοντάς του το μάγουλο και χαμογελώντας του τρυφερά.
''Εντάξει, τότε, μια που είναι Απρίλιος, ο κωδικός θα είναι η λέξη ''Απρίλης'', συμφωνείς;''
Δεν χρειάστηκε να του απαντήσει με λόγια, απλώς χάθηκαν σε ένα ατελείωτο φιλί, που τα είχε όλα: πάθος, αγάπη, όρκους. ''
Κι όταν ο Δημήτρης φώναζε δυνατά τα όνομά της, μπροστά στην μαρμάρινη πλάκα που ήταν πια το νέο σπίτι της Έλλης, εκείνη απελπισμένη να τον βλέπει να μαραζώνει έτσι φώναξε:
''Απρίλης;''
''Ποτέ!''
Άρα την είχε ακούσει! Είχε γυρίσει πάλι πίσω. Δεν μπορεί να τρελαθεί ένα φάντασμα....
''Ο ΕΡΩΤΑΣ και η ΨΥΧΗ''
Λευκή Οικονόμου
Αφιερωμένο....
Λίγα λεπτά αργότερα κάθονταν αγκαλιασμένοι σαν έφηβοι σ' ένα παγκάκι στο κοντινό παρκάκι.
''Δεν θέλω να ξανακούσω άλλη φορά αυτή την ερώτηση'' είχε πει εκείνη.
''Ούτε εγώ θέλω να την ξαναπώ, αλλά δεν θέλω να την ακούσω κι από σένα ποτέ'' ήταν η απάντησή του την οποία την διαδέχτηκε μια ερώτηση: ''Αν όμως κάποια φορά στο μέλλον ένας από εμάς νιώσει την ανάγκη να κάνει αυτή την ερώτηση στον άλλον;''.
''Θα χρησιμοποιήσουμε έναν κωδικό που εμείς θα ξέρουμε τι σημαίνει, αλλά δεν θα είναι η ίδια σκληρή πρόταση'', του απάντησε χαδεύοντάς του το μάγουλο και χαμογελώντας του τρυφερά.
''Εντάξει, τότε, μια που είναι Απρίλιος, ο κωδικός θα είναι η λέξη ''Απρίλης'', συμφωνείς;''
Δεν χρειάστηκε να του απαντήσει με λόγια, απλώς χάθηκαν σε ένα ατελείωτο φιλί, που τα είχε όλα: πάθος, αγάπη, όρκους. ''
Κι όταν ο Δημήτρης φώναζε δυνατά τα όνομά της, μπροστά στην μαρμάρινη πλάκα που ήταν πια το νέο σπίτι της Έλλης, εκείνη απελπισμένη να τον βλέπει να μαραζώνει έτσι φώναξε:
''Απρίλης;''
''Ποτέ!''
Άρα την είχε ακούσει! Είχε γυρίσει πάλι πίσω. Δεν μπορεί να τρελαθεί ένα φάντασμα....
''Ο ΕΡΩΤΑΣ και η ΨΥΧΗ''
Λευκή Οικονόμου
Αφιερωμένο....
Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2012
Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2012
Τρίτη 29 Μαΐου 2012
Κουρέλι
Εκείνη που κάποτε φορούσα στην εκκλησία με τα κόκκινα γυαλιστερά παπούτσια μου, ό,τι πιο καλό είχα... Ιεροτελεστία ολόκληρη, πλυμένα, σιδερωμένα, με την τσάκιση να κόβει σχεδόν...
Δεν είναι κουρέλι....
Η καλή μου φορεσιά.
Εκείνη που φόρεσα σαν τελείωσα το σχολείο, κι είχε άλλα χρώματα, άλλα σχέδια, πιο μοντέρνα.
Εκείνη που φόρεσα στο πρώτο μου ραντεβού. Την φρόντισα, την γυάλισα και την έβγαλα να την δει ο κόσμος.
Η καλή μου φορεσιά.
Αυτή που φόρεσα όταν σε συνάντησα. Και κάθε φορά που σε συναντούσα.
Γιατί κάθε φορά ήταν επίσημα. Κάθε φορά ήταν γιορτή.
Δεν έκρυψα που ήταν μπαλωμένη. Μανταρισμένη κρυφά και φανερά.
Πως θα μπορούσα άλλωστε; Δεν έχω μάθει στα κρυφά εγώ. Ποτέ μου.
Της ψυχής μου την καλή φορεσιά πάντα τη φοράω. Γιατί οι άνθρωποι της ζωής μας είναι πολύτιμοι. Κι όσοι αντέχουν να είναι δίπλα μας είναι μια μικρή γιορτή. Μικρή την κάθε μέρα που αξίζει να την ζούμε.
Δεν είναι κουρέλι.
Η κλωστούλα που βρήκες και από ανία τραβάς, την καταστρέφει. Την ξηλώνει πόντο πόντο τόσο άπονα.
Δεν είναι κουρέλι, μην την διαλύεις.
Της ψυχής μου η καλή φορεσιά είναι ό,τι πιο πολύτιμο έχω. Με αυτή ντύνομαι να με αγαπούν οι άνθρωποι της ζωής μου. Κι εσύ βρήκες μια μικρή τρυπούλα και απλά παίζεις. Κάθε μου στιγμή, και κάθε μου εμπειρία, κάθε μου σκέψη και κάθε συναίσθημα απλά.... τραβάς την κλωστούλα ξανά... Μα αυτό που βλέπεις για να περνά η ώρα σου δεν είναι θέαμα ανεξάντλητο. Κάποια στιγμή έφτασες στον τελευταίο πόντο και την ξεγύμνωσες.
Δεν είναι κουρέλι.
Κι αν δεν βλέπεις τίποτα πια είναι γιατί την μάζεψα για να την προφυλάξω.
Από τη δική σου ανία...
Για να μην πονέσει άλλο. Για να μην πιστέψει άλλο.
Για να μην γίνει κουρέλι.....
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
