Σάββατο 3 Δεκεμβρίου 2011

Το απρόσωπο διαδίκτυο

Συνδέθηκα για πρώτη φορά στο διαδίκτυο με την συμβουλή ενός πιο έμπειρου από μένα, που φρόντισε να μου τονίσει όλες τις παγίδες που μπορεί να συναντήσω και να κινδυνεύσω. Υπήρξα πάντα ανώνυμη όσο το άντεχα και όσο το δέχονταν όσοι συναναστράφηκα όλα αυτά τα χρόνια κυρίως μέσα από το διαδικτυακό ημερολόγιό μου. Τις πέρασα αναίμακτα όλες τις παγίδες και τους κινδύνους που εκείνος ο δάσκαλος με δίδαξε να αποφύγω. Εκτός από μία: Την παγίδα της ανθρωπιάς. 
Όταν μέσα στα μαύρα μου κατάστιχα έγραφα την εμπειρία μου περί εξωσωματικής δεν φαντάστηκα πως σήμερα, μετά από τόσα χρόνια, όσοι με πλησίασαν να μου πουν μια τρυφερή κουβέντα, θα μου έλεγαν κι ένα ευχαριστώ γιατί μέσα από τη δική μου καταγραφή, προχώρησαν ένα βήμα παραπάνω και αυτοί. Οι πιο πολλοί, σήμερα, έχουν ήδη αποκτήσει το δικό τους παιδί, κάποιες περιπτώσεις και δύο και τρία. Αν είχα δεχτεί και τις κουμπαριές, θα μπορούσα άνετα να βάλω για βουλευτής! (φτου φτου στον κόρφο μου!)
Ο πρόλογος , ίσως λίγο άτσαλος, μια και από την συγκίνηση τρέμουν τα χέρια μου. 
Σε ένα πρόβλημα υγείας του πατέρα μου, τόλμησα να ζητήσω ανοιχτά βοήθεια για αίμα. 
Και η θύελλα αγάπης που με τύλιξε,  πραγματικά, με βρήκε απροετοίμαστη. 
Κόσμος άγνωστος σε μένα, μα κι εγώ σε εκείνους, έκανε κοινοποίηση, και βρέθηκα να κοιτώ με ανοιχτό στόμα, ανθρώπους ξένους, να ψάχνουν, να βοηθούν, να παίρνουν τηλέφωνο, να στέλνουν μηνύματα, να μου δίνουν κουράγιο, να κάνουν το δικό μου πρόβλημα αυτόματα δικό τους. 
Ονόματα άγνωστα, μου πρόσφεραν το σπίτι τους να κοιμηθώ, μου έχουν έτοιμο φαί αν χρειαστώ, προθυμοποιήθηκαν να μου συμπαρασταθούν αυτοπροσώπως για όσο διαρκεί η εγχείρηση του πατέρα μου. 

Και πιάστηκα στην πιο όμορφη παγίδα που μπορεί κάποιος να συναντήσει βολτάροντας στο διαδίκτυο: Αυτή της ανθρωπιάς. 
Παγίδα γιατί... το ''Ευχαριστώ'' που ανεβαίνει αυθόρμητα είναι τόσο λίγο μπροστά στην τόση ανθρωπιά τους. Γιατί θα ήθελα να αγκαλιάσω έναν έναν ξεχωριστά για το χρόνο που διέθεσαν να προβληματιστούν από το δικό μου πρόβλημα. 
Θα ήθελα να φιλήσω όσους μου ζήτησαν χίλιες συγνώμες που από δικό τους πρόβλημα υγείας, δεν μπορούσαν να δώσουν οι ίδιοι αίμα. 
Πόσο θα ήθελα να σας δω από κοντά όλους. ΟΛΟΥΣ όμως! Να σας σφίξω το χέρι, να σας πω ευχαριστώ κοιτώντας σας ίσια στα μάτια...!
Να πω πως όλες τις κουβέντες σας, από σας τους ξένους, τους άγνωστους, τις φύλαξα στην καρδιά μου, πολύτιμη ίσως ως την πολυτιμότερη εμπειρία μου στα τόσα χρόνια που είμαι συνδεδεμένη... 

Θέλω να πω πολλά, μα σίγουρα θα γίνει πολύ μελό αυτό το Ευχαριστώ, και δεν το θέλω. 

Αυτό που τελικά βίωσα και βιώνω, με κάνει για μια ακόμα φορά, να πιστεύω πιο δυνατά αυτό που έλεγα πάντα: 
Σε καμμία από τις γλώσσες που γνωρίζω, αλλά και σε άλλες που έχω ψάξει δεν υπάρχει η λέξη ΦΙΛΟΤΙΜΟ. 

Υπάρχει όμως στα Ελληνικά, και παρόλο που μέσα σε όλη αυτή τη μιζέρια που μας έχουν οι τρανοί και ζούμε έχει ήδη ξεκινήσει το μεγάλο πρόβλημα της επιβίωσης, ομολογώ πως είμαι πολύ περήφανη που είμαι Ελληνίδα. 
Και αν είναι απρόσωπο το διαδίκτυο και ο δάσκαλος μου είπε να προσέχω γιατί η οθόνη είναι καλή κρυψώνα για τον οποιοδήποτε είναι πίσω από αυτήν, δεν ξεχνώ όσους την άνοιξαν για να δημοσιοποιήσουν το δικό μου πρόβλημα, μα κι εκείνους που την έκλεισαν για να βρεθούν σε κάποιο κέντρο αιμοδοσίας, και όσους θα είναι δίπλα μου τη δύσκολη εκείνη ώρα. 

Μαγκάκια του διαδικτύου... του Φατσοβιβλίου και του Τουί... όσο αντέχω θα σας ευγνωμονώ. 

Ξέρω πως της ανθρωπιάς το ευχαριστώ της πέφτει λίγο, μα θα το λέω... 

Σας ευχαριστώ όλους. Για όλα. 

Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2011

Άγια ώρα...

Η στιγμή που το βρέφος ακουμπάει την καρδιά της μάνας του...
Για εκείνην παίρνει μορφή ό,τι κουβαλούσε μήνες , κομμάτι του εαυτού της, το καλύτερο κομμάτι από το είναι της... 

Η στιγμή που ανάβεις το πρώτο σου τσιγάρο....
Ανάμεσα σε μαγκιά και φόβο, το πρώτο σου ρίσκο, η πρώτη σου ευθύνη...

Η στιγμή που δένεσαι με έναν άνθρωπο...
Εκεί που το είναι σου μαθαίνει να είναι ένα με κάποιον άλλον...

Η στιγμή που φεύγεις....
Μια απόφαση που ελπίζεις να σου βγει σε καλό μα μόνο ο χρόνος γνωρίζει...

Η ενηλικίωσή σου...
Τότε που νομίζεις πως όλος ο κόσμος εσένα περιμένει για να αλλάξει. 
Τότε που πιστεύεις πως εσύ μπορείς να κρατήσεις αυτόν τον κόσμο στα χέρια σου...

Η στιγμή που αντικρύζω το πρόσωπό σου...

Το πρώτο σου φιλί...
Άγια ώρα...

Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011

Χάρισμα

Μια σκέψη. Όταν ανοίξω τα μάτια μου το πρωί... Ή όταν τα κλείσω το βράδυ...
Ένα συναίσθημα.  Χαρά. Λύπη. Αγάπη
Ένα χαμόγελο. Για να σε κάνω να γελάσεις.
Μια ματιά. Με κλειστό ματάκι. Έτσι για να σε πειράξω. 
Μοιράζομαι. 
Παράπονο. Παράπονο. 
Τραγούδι. Το αγαπημένο μου. Εκείνο που καταλαβαίνεις και το άλλο που όχι. Εκείνο που δεν αντέχεις. 
Προαίσθημα. Ήρθες. Είδες. Αόριστος. Ο Ενεστώτας νεκρός. Απουσία.
Και σκέτο αίσθημα.  Έρωτας. Σκέτος. 
Μοιράζομαι.
Γκρίνια. Για μένα. Σε μένα. 
Νάζι. Χαδιάρικο. 
Τρυφερότητα. Εκείνη που κανένας άνθρωπος δεν θα γύριζε την πλάτη για να αποφύγει. 
Μοιράζομαι. 

Τα όμορφα. Τα δικά μου. Των άλλων. Του κόσμου.
Τα άσχημα. Τα δικά μου. Μήνες χρειάζομαι.
Τα δύσκολα. Τα μοιράζομαι. Τα φορτώνω και κλείνω το μάτι. Να σε ελαφρύνω λίγο. Γιαυτό δεν είμαι εδώ. 
Τα δίκαια. Τα όσα. 
Τα άδικα. Τα πάντα. 

Μοιράζομαι. 

Μοιράζομαι. Τις λέξεις μου, τις σκέψεις μου, τις γνώσεις. 
Τη σιωπή μου. Τα αποσιωπητικά μου... 

Πάντα έτσι ήμουν. Μοιράζομαι. Τα δικά μου. Το εγώ μου. Το είναι μου. 


Έχω. 
Γιαυτό μοιράζομαι. 
Γιατί Έχω. 

Κρατώ μόνο εκείνα... Και τα όσα. 
Αυτά δεν μπορώ να τα μοιραστώ με κανέναν. 
Και τα κλείδωσα στην καρδιά μου. Με τον τρόπο που ήθελα εγώ. 
Συγνώμη. 
Ακόμα κι αν δεν ήταν για μένα. 
Αν δεν ήταν έτσι. 
Τα έλαβα όπως ήθελα εγώ. 
Δικά μου.
Έχω. 
Και δεν μοιράζομαι. 
Για να μην μου πεις ποτέ πόσο λάθος έκανα.... 

Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2011

Τίτλος;

Είμαι ηλίθια ρομαντική γιατί ακόμα τρώω τα μούτρα μου με διάφορους τρόπους.

Γιατί πιστεύω ακόμα ότι οι άντρες προσφέρουν λουλούδια στις γυναίκες.
Γιατί πιστεύω ότι τους ανοίγουν την πόρτα για να μπουν όταν τις συνοδεύουν.
Γιατί πιστεύω ότι όλοι όσοι με πλησιάζουν έχουν την αληθινή διάθεση να μην μου κρυφτούν.
Γιατί πιστεύω ότι αν κάποιος με αγαπήσει, το βράδυ πριν κλείσει τα μάτια του θα με σκεπάσει.....
Γιατί ακόμα κοιτώ την πληγή από τη μαχαιριά και φοβάμαι μήπως αυτός που μου την έριξε κατά λάθος κόπηκε......
Γιατί πιστεύω ότι αυτός που θα μου πει "Σ'αγαπώ" δεν θα το έχει κλέψει από καμμία άλλη καρδιά...
Γιατί γουστάρω να μου τα χώνουν αλλά τρέμω στην ιδέα ότι μπορεί να στενοχωρηθούν όσοι το κάνουν....
Γιατί πιστεύω ότι όλοι οι άνθρωποι είναι καλοί. Γιατί ακόμα ονειρεύομαι κι ελπίζω ότι ο κόσμος μας μπορεί να γίνει καλύτερος.
Γιατί πιστεύω ότι όλα τα παιδιά της γης χαμογελούν....
Γιατί πιστεύω ότι όλοι όσοι είναι γύρω μου, δίπλα μου με αγαπούν....
Γιατί πιστεύω ότι ακόμα κι αυτοί που είναι μακριά μου υποφέρουν.

Γιατί πιστεύω ότι Η ΜΑΝΑ είναι ο πιο ιερός ρόλος για μια γυναίκα.
Γιατί ακόμα πιστεύω ότι όλες οι μάνες κρύβουν στις φτερούγες τους τα μωρά τους...

Και είμαι ρομαντικά ηλίθια γιατί παρόλο που έχω φάει τα μούτρα μου άπειρες φορές, εξακολουθώ να έχω τα ίδια πιστεύω, την ίδια γνώμη και το ίδιο πάθος για όσα ισχυρίζομαι. Γιατί όσες φορές κι αν το δω με τα ίδια μου τα μάτια, ο ηλίθιος ρομαντισμός μου θα σπεύσει να πει "Δεν μπορεί! Κάποιο λάθος θα έγινε...."
Γεννήθηκα ηλίθια, η ζωή με έκανε ρομαντική και τώρα στα 35 μου παραμένω
ηλίθια ρομαντική ή ρομαντικά ηλίθια....


ΥΓ. Γράφτηκε πριν κάποια χρόνια... πριν 6 για την ακρίβεια... Χάρη της Χρυσάφη το έκανα μια αντιγραφή... και την ευχαριστώ πολύ για την προτίμησή της.. :-)


Αυτό είναι το δικό μου δώρο...
Μια καρδιά όχι ολοστρόγγυλη, μήτε καινούρια, ούτε καλογιαλισμένη...
Αλλά μια καρδιά που έχει ζήσει, έχει πληγωθεί, έχει δώσει κομμάτια της, έχει νιώσει, έχει δώσει και έχει παλέψει να γιατρευτεί...
Γιατί αυτό είναι η ζωή... Μια καρδιά που χτυπάει, όσο κι αν την έχουν πονέσει..... Εκείνη πάντα ελπίζει για τα όμορφα που έρχονται...

Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2011

Θυμός

Έτσι εντελώς τυχαία, μια τυχαία μέρα και ώρα σε μια εντελώς τυχαία δύσκολή σου μέρα, έρχεται μια τυχαία πρόταση απλά τυχαία....να προσπαθήσει να σε κάνει λίγο πιο...ώριμο...

"Το να κρατάς θυμό είναι σαν να κρατάς ένα αναμμένο κάρβουνο με την πρόθεση να το πετάξεις σε κάποιον. Εσύ είσαι αυτός που καίγεται." Βούδας

Τρίτη 21 Ιουνίου 2011

Αυτό που δεν ήρθε...


Photo by arhetypo


Λούστηκα στην ανάσα σου κι ας κουβαλούσε η καρδιά μου το μαύρο του χειμώνα μου...
Κι οι χτύποι της καρδιά σου με σκούντηξαν από την άβυσσο που ήμουν.
Με έκλεισε μια φούσκα της ανάσας των γαλάζιων σου ονείρων
και με έβγαλε ξανά στην επιφάνεια, να πάρω μια ανάσα...

Κι ούτε καν με πλησίασες.....
Πως να πλησιάσεις ό,τι δεν βλέπεις άραγε;

Μένεις μονάχα ένα βήμα μακριά, ένα βήμα μακρύτερα από ό,τι εγώ, θεατής
της ζωής που νόμιζα πως ζούσα.
Κρυστάλλινη και εύθραστη, φοβισμένη απέναντι σε ένα θυμωμένο άγγιγμα
που απειλεί να την διαλύσει.

Κι εγώ μένω να χαζεύω όχι την επερχόμενη φθορά.., μα τούτη την άγια μορφή σου
ανάμεσα στα χρώματα της ίριδας που δραπετεύουν και σχηματίζουν τη μορφή σου
σ'αυτόν τον ήλιο που εσύ κουβάλησες....

Κι εκείνο το φιλί....
Αχ εκείνο το φιλί...Μύριζε άνοιξη..γεμάτο από τα χρώματα του γιασεμιού και της γαρδένιας...
Γέμισες το μπαλκόνι της καρδιάς μου και δεν με άφησες να διαλέξω.
Εμένα που είχα πάντα την επανάσταση της επιλογής, πάντα ανάμεσα στο ένα ή το άλλο..., βρέθηκα μια μέρα να είναι όλα δικά μου και να μου φαίνονται πολλά......

Εκείνο το φιλί....
Για κείνο λέω που ποτέ δεν ήρθε....

Σάββατο 16 Απριλίου 2011

Εισπνοή...εκπνοή....

.....κρεμασμένη στο πουθενά. Με το χάος από κάτω και την άβυσσο γύρω μου. Τίποτα πιο μαύρο δεν θα μπορούσε να βρεθεί από την ίδια την ψυχή μου.
Κι απλές κινήσεις που σε βοηθούν να επιβιώνεις γίνονται τόσο δύσκολες.
Υπάρχω και αναρωτιέμαι..... : "Πως ανασαίνεις; "
Κι απλά κοιτάζω το ρολόι και βεβαιώνω πως με κάποιο μαγικό τρόπο το κατάφερα.
Σηκώνομαι από μια απότομη προσγείωση από το πουθενά. Έσκασα με την πλάτη, και ξάφνου αγωνιώ να πάρω την πρώτη ανάσα. Ο πανικός όμως κάνει κι αυτή την κίνηση ανέφικτη...
Εισπνοή...εκπνοή... Δεν είναι δύσκολο, έλα!
Το έχεις ξαναπεράσει αυτό, ξέρεις πως είναι.
Δεν είναι το παράπονο που σε πιάνει όταν σε διώχνουν...
Δεν είναι η αγκαλιά που δεν άνοιξε για να παρηγορήσει...
Δεν είναι τα δάκρυα που τρέχουν και δεν υπάρχει κάποιος να τα στεγνώσει...
Είναι το δώρο που μου πρόσφεραν χωρίς να γιορτάζω.
Είναι το βουνό που βλέπω και δεν έχει δένδρα, δεν έχει λουλούδια, δεν ξημερώνει καν εκεί.
Κι όμως, πρέπει να το περάσω.
Ξανά.
Γιατί;

Είναι ο θυμός που φαρμακώνει την ψυχή μου.
Θυμός που στρέφω ξανά σε εμένα.
Θυμός γιατί ένας άνθρωπος είπε να κάνει ένα καλό εχθές και να απαλλάξει τον κόσμο από εμένα
αλλά αστόχησε.

Ήρθε όμως ο σταυραετός μου και πέτυχε διάνα...

Χαρά μου;
Όπου κι αν πας , μόνο χαρές να βρίσκεις.
Για κάθε λύπη σου, η ζωή να σου χαρίζει αμέτρητες ευτυχίες.
Γιατί έτσι σου πρέπει...
Χαρούμενος κι ευτυχισμένος.
Ακόμα κι αν αυτό απαιτεί να μην υπάρχω στη ζωή σου εγώ...

Σάββατο 12 Μαρτίου 2011

Ένα παραμύθι...σαν αλήθεια!

Δεν θέλω τις μεγάλες αλήθειες
να μου τις τυλίγεις δώρο και να μου τις προσφέρεις
Δεν θέλω ειλικρίνεια
γιατί τάχα μεγάλωσα και την αντέχω
Δεν θέλω να μου πεις την πραγματικότητα
επειδή μπορεί να αντέχω τα χτυπήματα.

Θέλω να μου πεις πως είμαι η μία
Πως τα μάτια σου δακρύζουν 
σαν με θυμάσαι
Πως φύλαξες όλες τις αναμνήσεις μας
και τις θυμάσαι σαν να ήταν χθες
Πως δεν υπάρχει παρελθόν
παρά μονάχα τώρα
Ένα τώρα μοιρασμένο στα δύο
Λίγο εσύ
Λίγο εγώ
και το περίσσευμα για μας

Θέλω να μου πεις παραμύθια
Λόγια που λες και δεν έχεις ξαναπεί
Θέλω να μην έχει δράκο πουθενά
Παρά μονάχα όμορφα λιβάδια
και σπιτάκι με αυλή

Μη μου πεις αλήθειες αν θες
Κάντο έτσι απλά σαν χατήρι

Θέλω να πεις πως η σκέψη σου
είναι γεμάτη από μένα
Πως όποια κι αν αντικρύζεις
βγαίνει πάντα λιγότερη από μένα
Θέλω να μου πεις πως το πάντα
δεν είναι απλά μια λέξη
αλλά ο προορισμός μας

Θέλω παραμύθι να μου πεις
Άσε την αλήθεια για λίγο στην άκρη
Πες πως παιδί παρέμεινα
και τις αλήθειες του κόσμου σου 
εγώ δεν τις αντέχω

Γράψε μου ένα γράμμα
Πες μου ένα τραγούδι
μα να το ορκίσεις
πως είναι μοναχά για μένα

Μην μου πεις λόγια που μοιράστηκες
με τα κορμιά που κοιμήθηκες μαζί τους
Πες μου πως η ψυχή σου 
ένα αποτύπωμα έγινε
να ταιριάξει με τη δική μου

Πες πως είσαι μόνο δικός μου
πως είμαι μόνο δική σου
και μια στιγμή μονάχα
έτσι μια στιγμή σαν παραμύθι
πίστεψέ το...

Μη μου πεις αλήθειες απόψε λοιπόν..
Πες μου ένα παραμύθι
Και κάνε υπομονή...
Θα ξημερώσει
Θα μεγαλώσω...
Θα διαλυθώ...
Θα το ξεχάσω...
Και θα ζήσω...

Τρίτη 15 Φεβρουαρίου 2011

Εδώ...

-Ψέμματα, θα λέω
-Εδώ θα είμαι να σου δείχνω πως είναι αλήθεια..

Θα φεύγω
εσύ θα είσαι
πάντα εκεί
για να γυρίζω.
Θα αρνούμαι
κι εσύ εκεί
θα λες ξανά και ξανά
Αν λέω δεν θέλω θα επιμένεις
Κι όταν θα χτυπάω κόντρα στο ρεύμα,
εσύ θα ανησυχείς μήπως πληγωθώ
Κι αν παλεύω με το μέσα μου,
εσύ εκεί θα περιμένεις να κουραστώ
για να με πάρεις αγκαλιά.
Κι αν οι ενοχές μου με διαλύουν,
τα βράδια σου θα τα ξοδεύεις
για να μαζεύεις
τα κομμάτια μου
Εκείνα τα μικρά που αγαπάς
γιατί κάνουν ένα εμένα..
Σαν θα γελάω,
θα σιωπάς
από φόβο μήπως σταματήσω
Σαν θα με κοιτάς,
να μη μου μιλάς..
Μονάχα άσε με
να φαντάζομαι πως αυτά τα μάτια σου λένε
όσα εγώ θέλω να ακούσω..

Κι όταν αμφιβάλλω,
παιδί θα με βλέπεις
να με καθησυχάζεις




Ελεύθερη θα είμαι κι όμως,
τόσο μα τόσο δική σου
Εγώ, ένα κομμάτι σου
Κι εσύ όλος, εγώ
Εσύ εκεί
Εγώ εδώ
Κι όμως
Μαζί

Όταν εγώ
Τότε κι εσύ
Όχι εγώ
Όχι εσύ

Στις στιγμές που έρχονται
ιερές με πόθους ανίερους
Δώρα που χαρίζονται
γιατί απαγορεύεται να προσμένεις

Κι εκείνα ξεπηδούν
μέσα σε λέξεις
υποσχέσεις
όρκους
Ανάσες με παράπονο
και φωτιά

Με τη λαχτάρα του πότε
την προσμονή του σύντομα
και την μαγική στιγμή
του τώρα

Ένα τώρα
Εγώ κι εσύ
Εσύ κι εγώ

Που για μένα είσαι πάντα Εσύ
κι από φόβο δεν το ομολογώ
την σκιά της Ευτυχίας μην ξορκίσω
και το δρόμο του Πόνου να μην ανοίξω...

Παρασκευή 21 Ιανουαρίου 2011

Για πάρτυ μου

Στη χαρά κι αν περπατάς, εκείνο πιάστηκε στη άκρη στο παπούτσι.
Κουβάρι που το μάζεψες και τόκρυψες για να συλλαβίσεις ξανά τη γαλήνη σου.
Μα η χαρά δεν κρατά πολύ, δεν τόξερες;
Ποιος είσαι εσύ που θα τη φυλακίσεις παραπάνω από μια στιγμή;
Ένοχος ακόμα που το σκέφτηκες.

Σε τσάκωσε όμως, εκεί στην άκρη στο παπούτσι σου.
Μα δεν πήρες τίποτα χαμπάρι. Η χαρά ψάχνει μόνο την καρδιά
δεν χωράει τις αισθήσεις.

Κι όσο περπατάς εσύ για τη χαρά,
εκείνο ξεδιπλώνεται.
Φίδια το σώμα του, εκείνα που μάζευες ένα ένα να εξαφανίσεις
σκορπάνε και σε κοροιδεύουν.
Πονάνε ρε , μου τόχουν πει.
Μα, το ξέρω κιόλας.

Κι όποια πληγή εσύ επούλωσες, το σημάδι έμεινε φάρος να δείχνει το στόχο.
Δεν λαθεύουν καλό μου. Μου τόχουν πει.
Θα σε κεντρίσουν και...πανάθεμά τα! Πονάει συνεχώς το ίδιο πολύ.
Κάθε φορά. Κάθε μία ξεχωριστή φορά.
Δεν συνηθίζεται ο πόνος.

Κι αν τα φίδια έχουν θωριά γνώριμη, τότε δεν πονάει μόνο το κορμί.
Πονάει και η ψυχή. Εκείνο το αναπάντεχο. Το ξαφνικό.
Οι λίγες στιγμές που μεσολαβούν να κυλήσει το αίμα από την καρδιά και να πάει τον πόνο στο μυαλό. Πονάνε και τα μάτια που έχεις εμπιστευτεί κι έχεις πιστέψει.
Εκεί που έχεις αφήσει ένα μικρό "εγώ" σου αποκούμπι για ώρες δύσκολες.
Όχι δικές σου ρε. Άμα είσαι μαλάκας, τις έχεις αφήσει για τις δύσκολες των άλλων.

Μαχαίρι σου λέει ο άλλος....Καμμία σχέση λέω εγώ ρε.

Άντε να μαζέψεις εκείνο το κουβάρι. Ξανά.
Δεν έχει ανάσες μέχρι τότε.
Δεν έχει τίποτα.
Κάτσε στο καβούκι σου όπως τη βρίσκεις πάντα.
Και μην κάνεις τη μαλακία σε όποιον χτυπήσει να απαντήσεις "Εμπρός!"

Κάνε τον ψόφιο. Σαν το κουβάρι από τα φίδια που πιάστηκε στο παπούτσι σου
και ξεδιπλώθηκε μπαμπέσικα όσο βάδιζες για τη χαρά.
Συνέχιζε να βρίζεις όσους δεν σου έμαθαν να τα πατάς.
Συνέχιζε να ανησυχείς μήπως στο πέρασμά σου πλήγωσες άθελά σου κανένα.

Back to black my dear......back to black.
Σου πάει το χρώμα.......με γειά!

Άκου..... μαλάκα και ρε.
Έχεις μάθει να πληρώνεις.
Που θα πάει ρε μαλάκα; Θα ξεχρεώσεις άλλη μία.

Αντέχω...αντέχεις...αντέχει...

Όταν σκαλίζεις με τη λεπίδα τον κορμό του δένδρου
 "Άραγε, πονάνε τα δένδρα; "
Στην πληγή επάνω να προσπαθείς να δεις αν πονάει ακόμα.
Είναι που το μαύρο δεν είναι έλλειψη αλλά ανάγκη
Φουρτούνα η κατάσταση
Να μερώσεις την καρδιά μα έχει φύγει
Κι όταν γυρίσει, δεν θα είναι ποτέ η ίδια...
Πως μπλέχτηκες εσύ η δυνατή;
Πως;

Σάββατο 8 Ιανουαρίου 2011

"Αυτό που εγώ κοιτάζω, εσύ δεν το βλέπεις..."

Κοίτα, 
μια καρδιά εκεί κρυμμένη

Μην την αγκαλιάζεις
θηλιά το λογαριάζει
Μην την φιλάς
προδοσία το μελετά

Μην την πιστεύεις
ψέμμα το θεωρεί
Μην την υποστηρίζεις
υποκρισία το λέει

Εκείνη η καρδιά η κρυμμένη
μάλωσε με την αγάπη

Μην την πλησιάζεις
εχθρό σε βλέπει
Μην της τραγουδάς
μοιρολόι το ακούει

Μην την στηρίζεις
παγίδα το νοιώθει
Μην περπατάς δίπλα της
συνομωσία το εννοεί

-Δεν με νοιάζει
Εγώ θα πάω ...είπε εκείνος.
Και ξεκίνησε να παίρνει τον ανήφορο.....