Δευτέρα 9 Αυγούστου 2010
Μπαλάκι
Δεν ζήτησα ποτέ να παίξω
τα λόγια που πετάς,
παιχνίδι του μυαλού σου,
την δική μου αντοχή για να μετράς
και τους δικούς σου λογισμούς
να ξεγελάς
Δεν ζήτησα τα ψέμματα
εκείνα που λέγονται
με χαμόγελο
μα κι εκείνα που κρύβει η σιωπή
και σκιάζουν την ψυχή
Δεν ζήτησα τη σιωπή
Εκείνη που τιμωρεί
και το χάδι σού στερεί
Εκείνα που κρατάς
να τα κρύψεις θες
μα ξεχειλίζουν στα μάτια σου
που δεν μπορώ να δω
μα ούτε κι εσύ
να αντικρύσεις θες
Ψέμμα δεν σε είπα ποτέ
θα σου στερούσα την αξία
που εγώ η ίδια έδωσα
κι αν είναι έγκλημα
τον άλλον μεγάλο να φαντάζεσαι
τότε ένοχη είμαι εξ' αρχής
Δεν ζήτησα να παίξω...
Μα ούτε σε αναμονή να είμαι
Αν η αγάπη στην καρδιά ξεχειλίζει
ποιο στόμα μπορεί να την εμποδίσει να μιλήσει;
Ποια καρδιά αντέχει να έχει τόσο περίσσευμα
και να δειλιάζει να το δώσει;
Ποιο μυαλό που είναι δοσμένο απόλυτα
μπορεί και να αρνείται ότι κάτι δεν υπάρχει,
δεν το έχει ζήσει
δεν έχει υπάρξει;
Όχι δεν αξίζει σε κανέναν κάτι τέτοιο...
Ο Έρωτας δεν είναι παιχνίδι με τις λέξεις.
Είναι θύελλα που περνά και σαρώνει
Είναι αγέρας δυνατός που λυγίζει τους δυνατούς
Είναι βροχή που ποτίζει τους διψασμένους στην ψυχή
Είναι ποτάμι ορμητικό,
αγκαλιάζει ό,τι βρει στο πέρασμά του
κι αν αφεθείς
κλείσεις λίγο τα μάτια
τότε μπορεί και να ταξιδέψεις...
Γιατί μονάχα έτσι αξίζει να τον ζήσεις...
Σαρωτικό....
Αφήνω το μπαλάκι λοιπόν του παιχνιδιού σου
και αν ποτέ βρεις το ποτάμι,
άπλωσε το χέρι και κάπου θα με βρεις...
Φώτο
Βασιλική
Δυνατός...
-Αυτός που περπατά μέσα στη νύχτα μόνος του.
Κι όμως, φοβάται τόσο το σκοτάδι....
Αυτός που περιμένει στην πλαγιά τους λύκους.
Κι ας τρέμει σαν το λαγό ακούγοντας τα ουρλιαχτά τους....
Αυτός που γλιστράει, που γονατίζει, που γεμίζει λάσπες....
Που χώνεται στο θολό ποτάμι, ως το λαιμό.....
Και για μια στιγμή μέσα σε αυτό το χαλασμό, απλώνει τα παγωμένα χέρια του, κόβει κίτρινες μαργαρίτες και στολίζει τα μαλλιά του.
Αλκυόνη Παπαδάκη - Το χρώμα του φεγγαριού...
Ψάχνω τις μαργαρίτες μου...... Τις είδε κανείς....;;
Μερικές φορές υποφέρεις περισσότερο από φόβο για έναν ενδεχόμενο πόνο, παρα με τόν αληθινό πόνο όταν έρθει
-Ξενοφών
Τάδωσα όλα.
Δεν κράτησα ούτε ένα ψίχουλο για τον εαυτό μου.
Γιατί έτσι είμαι εγώ, πανάθεμά με....Ή αδειάζω το ποτήρι μου ή δεν το λερώνω καθόλου. Δεν έγινε τίποτα. Ο κόσμος στο χειρότερο πάει.
Και ξέρεις ποιο είναι το παράξενο; Δεν αισθάνομαι χαμένος. Προδομένος.
Προσωπική υπόθεση φίλε, η δικαίωση.
Καθένας χαράσσει με το σουγιαδάκι του ένα σήμα στο δέντρο της ζωής.
Είναι μερικοί που χαράσσοντας αυτό το σήμα, τους ξεφεύγει το μαχαίρι και πληγώνονται . Είναι γιατί ήταν πολύ παθιασμένοι εκείνη τη στιγμή.
Είναι γιατί τρέμανε τα χέρια τους από τα πολλά όνειρα. Είναι γιατί τα μάτια τους είχαν θαμπωθεί από την ομορφιά του κόσμου..
Ε!Δεν έπαψε η γη να γυρίζει ε;
Παρασκευή 6 Αυγούστου 2010
Φαντασία μου...
- Ναι..
- Να έρθω;
- Όχι..
- Αφού πονάς!
- ....που και που ζω κιόλας.
Αν έρθεις, μόνο θα πονάω...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
