Σάββατο 16 Απριλίου 2011
Εισπνοή...εκπνοή....
Κι απλές κινήσεις που σε βοηθούν να επιβιώνεις γίνονται τόσο δύσκολες.
Υπάρχω και αναρωτιέμαι..... : "Πως ανασαίνεις; "
Κι απλά κοιτάζω το ρολόι και βεβαιώνω πως με κάποιο μαγικό τρόπο το κατάφερα.
Σηκώνομαι από μια απότομη προσγείωση από το πουθενά. Έσκασα με την πλάτη, και ξάφνου αγωνιώ να πάρω την πρώτη ανάσα. Ο πανικός όμως κάνει κι αυτή την κίνηση ανέφικτη...
Εισπνοή...εκπνοή... Δεν είναι δύσκολο, έλα!
Το έχεις ξαναπεράσει αυτό, ξέρεις πως είναι.
Δεν είναι το παράπονο που σε πιάνει όταν σε διώχνουν...
Δεν είναι η αγκαλιά που δεν άνοιξε για να παρηγορήσει...
Δεν είναι τα δάκρυα που τρέχουν και δεν υπάρχει κάποιος να τα στεγνώσει...
Είναι το δώρο που μου πρόσφεραν χωρίς να γιορτάζω.
Είναι το βουνό που βλέπω και δεν έχει δένδρα, δεν έχει λουλούδια, δεν ξημερώνει καν εκεί.
Κι όμως, πρέπει να το περάσω.
Ξανά.
Γιατί;
Είναι ο θυμός που φαρμακώνει την ψυχή μου.
Θυμός που στρέφω ξανά σε εμένα.
Θυμός γιατί ένας άνθρωπος είπε να κάνει ένα καλό εχθές και να απαλλάξει τον κόσμο από εμένα
αλλά αστόχησε.
Ήρθε όμως ο σταυραετός μου και πέτυχε διάνα...
Χαρά μου;
Όπου κι αν πας , μόνο χαρές να βρίσκεις.
Για κάθε λύπη σου, η ζωή να σου χαρίζει αμέτρητες ευτυχίες.
Γιατί έτσι σου πρέπει...
Χαρούμενος κι ευτυχισμένος.
Ακόμα κι αν αυτό απαιτεί να μην υπάρχω στη ζωή σου εγώ...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
