Τρίτη 21 Δεκεμβρίου 2010

Μεγάλες καρδιές

Οι μεγάλες καρδιές δεν γεννήθηκαν για μεγάλα...
Γεννήθηκαν για τα μικρά, τα ασήμαντα και τα ανούσια.
Για κείνα που μοιάζουν χαμένα, χωρίς πατρίδα, χωρίσ προορισμό
Για τα αθέατα, για κείνα που κανείς δεν θα χαλάλιζε, μια ματιά, μια προσπάθεια
Οι μεγάλες καρδιές είναι γι' αυτά
Για να σκύβουν και να αγαπούν τα μικρά, να τα μεγαλώνουν,
να φυτεύουν σπόρο στοργής  και να βγάζουν την όποια ομορφιά τους
όση κι αν είναι αυτή
Γιατί μην νομίζεις, τα μικρά πολλές φορές έχουν μεγάλη ομορφιά
Τόσο μεγάλη που σε κάνει να απορείς
Κι όταν την δίνουν απλόχερα είναι γιατί στις μικρές καρδιές
η πολλή αγάπη πάντα περισσεύει και σκορπίζεται
χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς φειδώ
Οι μεγάλες χαράζουν έναν δρόμο και ένα λιμάνι
ζωγραφίζουν ένα τεράστιο λιμάνι
για τόσο δα καραβάκια....

Κι είναι μεγάλες για να χωράνε τα όμορφα
τα ασήμαντα
τα μικρά
μα και τα λάθη
Ειδικά εκείνα τα λάθη που είναι καμωμένα από αγάπη.....

Σάββατο 11 Δεκεμβρίου 2010

Γιορτή

Ήρθες ξαφνικά, κι ανάμεσα στην πάλη σου
άνοιξες την ντουλάπα μου κι έβγαλες το γέλιο μου ξανά
Τ'αγκάλιασες, το γυάλισες, του φόρεσες τα καλά του
και μου το χάρισες απλόχερα σαν δώρο αγορασμένο

Κι έχω εκείνο το σεντούκι που δώρα αγαπημένα μου φυλάω
μα είπες να χατήρι να σου κάνω και να μην το κρύψω
να το αφήσω να σκορπίζεται, να το χαρίζω δίχως τσιγγουνιές
κι εκείνο πάλι θα γεννιέται, πάλι θα έρχεται, πάλι δικό μου θάναι

Κι όταν κάτι ξεχειλίζει
και χαρίζεται
σημαίνει πως περισσεύει
σε καρδιά που θέλει να μοιράζεται

κι έτσι το δικό μου
γίνεται δικό σου
χωρίς όρο, χωρίς χρόνο και χωρίς περιορισμό

Εκείνοι που αγαπάς, χαμογελούν;
Ποια καρδιά δεν είναι ευτυχισμένη αν βλέπει τέτοια χαμόγελα;
"Τότε, το δώρο που σου κάνω,
Δικό μου είναι στ' αλήθεια
Αφού εσύ σαν χαμογελάς
η δική μου καρδιά από τα μύχια
ευτυχία έχει κι ας είναι κλεμμένη...."

Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου 2010

Ακροβατώ

Δεν θυμάμαι πότε άρχισε να μην μου αρέσουν τα ύψη.
Βρέθηκα κάποια στιγμή σε τεντωμένο σκοινί κι εκείνη η φορά με χάραξε.
Εμένα που δεν με ένοιαζε ποτέ να φάω τα μούτρα μου. Δεν έπεφτα καν σαν κυρία.
Περισσότερα έμοιαζα με τα κουτάβια που τσουλάνε μαζί με τη μούρη τους στο μάρμαρο  προσπαθώντας να φρενάρουν παρά με άνθρωπο που παραπάτησε...
Δεν με πείραζε ούτε ο πόνος. Μπορεί να τον σκεφτόμουν λίγο πριν το μεγάλο πέσιμο και να έχανα τη χαρά της ισορροπίας, τη θέα από εκεί πάνω, μα σαν ερχόταν η ώρα, σηκωνόμουν ατσούμπαλα, τίναζα τάχα τα ρούχα μου, έκανα και μια γκριμάτσα να πέσει και το σχετικό γέλιο και προχωρούσα παρακάτω.
Φόβος; Δεν είχα αυτόν τον φόβο που σε αποτρέπει να δοκιμάσεις. Σαν τα παιδιά που έχουν άγνοια κινδύνου και μετά βλέπουν τα σημάδια στα γόνατα σαν παράσημα.

Μα τώρα, τώρα όλα είναι αλλιώς.
Ανεβαίνω σε ένα σκοινί, με παλάμες ιδρωμένες.
Ιδρώτας κατεβαίνει στην ραχοκοκκαλιά μου, παγωμένος που με κάνει και ανατριχιάζω.
Παγωμένο το κορμί μου, αβέβαιη σε κάθε βήμα.
Τα δάχτυλά μου παγωμένα κι αυτά από την αγωνία, μα ευτυχώς το σκοινί είναι ψηλά και οι θεατές δεν βλέπουν τίποτα από όσα το πρόσωπό μου εκφράζει.

Αγωνία που στραγγίζει το αίμα από το πρόσωπό μου... και ο φόβος που μαγκώνει την ψυχή σου, στην στίβει και εσύ με ένα αδέξιο χαμόγελο προσπαθείς να πείσεις πως όλα είναι καλά.

Τι κι αν η θέα από κει πάνω, με ζαλίζει; Ανακατεύει τα σωθικά μου, με αρρωσταίνει.
Μα και με μαγεύει...
Λατρεύω κάθε στιγμή αυτού του ταξιδιού.
Πως μπορείς να ζητήσεις από τον Έρωτα να μην σε πονέσει;
Δεν γίνεται.. Είναι σαν να τρως παγωτό σοκολάτα με σαντιγύ και προσέχεις κάθε στιγμή μη λερώσεις το λευκό σου πουκάμισο....
Κοιτάζω μακριά κι ας φοβάμαι. Κοιτάζω και χαμηλά κι ας πανικοβάλλομαι. Κοιτάζω εσένα και τα ξεχνάω όλα.
Μόνο ένα πράγμα έρχεται κάπου κάπου και κλωτσάει τη λογική που απομένει.
Έχει τόσο μεγάλη σημασία πως θα πέσω. Δεν θέλω να γελάσει κανείς
Θα με πονέσει περισσότερο από την ίδια την πτώση.
Νοιώθω το βλέμμα σου και έχει ξαφνικά τόση σημασία να φαίνομαι δυνατή, όμορφη, τέλεια.
Τέλεια μόνο στα δικά σου μάτια.


Τέλεια επάνω στο σκοινί την ώρα που ακροβατώ.
Τέλεια κι όταν θα πέσω.
Μόνο επειδή υπάρχεις εσύ εκεί.

Μα τι θέλω εγώ εδώ πάνω;
Τις δικές σου αντοχές μετρώ ή μήπως τις δικές μου;
Αραιά και που λέω "Δεν με νοιάζει" και κάνω το επόμενο βήμα στο τεντωμένο σκοινί.
Πιο αραιά λέω "Λογικέψου"!
Και από τις δυο φωνές που φωνάζουν, ακούω μόνο της καρδιάς μου.
"Περπάτα...κι όπου σε βγάλει....
Κι αν κοπεί το σκοινί ή το κόψουν τα άγια του χέρια, τύλιξέ το στο κορμί σου...



Ενθύμιο...... "

Πάθος. Απόλυτο.

Σβήσε τα μάτια μου
μπορώ να σε κοιτάζω,
τ'αυτιά μου σφράγισε τα
να σ'ακούω μπορώ...

Χωρίς τα πόδια μου
μπορώ να 'ρθω σε σένα
και δίχως στόμα,
θα μπορώ να σε παρακαλώ...



Κόψε τα χέρια μου,
θα σε σφιχταγκαλιάζω,
σαν να ήταν χέρια,
όμοια καλά, με την καρδιά...



Σταμάτησε μου την καρδιά
και θα καρδιοχτυπώ με το κεφάλι...



Κι αν κάψεις το κεφάλι μου,
συντρίμμια, στάχτη
εγώ μέσα στο αίμα μου θα σ'έχω πάλι...

Ράινερ Μαρία Ρίλκε

ΥΓ: "-Πονάω..."
"-Γιατί;"
"-Γιατί δεν σε βλέπω...."