Σάββατο 1 Ιουλίου 2017
Μπροστά.....
......και μου λες να θυμάμαι τα όμορφα. Να κρατήσω αναμνήσεις. Στιγμές. Έτσι θα έχω τα παλιά να κουβαλάω σε όσα ακόμα έχω στη βαλίτσα μου.
Να πάψω να ακούω στην ανάγκη να δρω, να προχωρώ και να ενεργώ με την καρδιά που πάντα σκιάζει το μυαλό μου.
Μα καλό μου, δεν είναι άγαλμα. Να μένω στάσιμη... Ακίνητη....
Να περνούν να με θαυμάζουν όσοι δεν έζησαν μαζί μου. Να στέκω αγέρωχη να θυμίζω ένα παρελθόν που πέρασε και θέλει να γίνεται παρών μονάχα σε όσους στέκουν μπροστά του.
Δεν θέλω μέσα στις πτυχές, τις γωνίες ή τις καμπύλες μου να κρύβω όσα δεν τόλμησα να πω. Ή δεν τόλμησαν να ακούσουν.
Θα μείνω ανθρωπάκι. Να μπορώ να δίνομαι έστω και χωρίς δεύτερη σκέψη.
Ανθρωπάκι σαν τα μικρά ανθρωπάκια που τρέχουν, παίζουν, σκοντάφτουν και γδέρνουν τα γόνατα, μα έχει χαβαλέ το παιχνίδι και σηκώνονται χωρίς δάκρυα στα μάτια.
Μα θα κλάψω κάποια στιγμή. Γιατί δεν είμαι άγαλμα.
Και γιατί είδα πολλούς ανθρώπους φτιαγμένους από πέτρα.
Κι άκουσα πολλούς να με αγαπούν.
Κι έχω στα πόδια μου όλες τις πέτρες που μου έριξαν με αγάπη....
Ξανά
Ξέρεις...
γυρίζεις στο γνωστό σου μαύρο όταν αυτά που θες να πεις, δεν βρίσκουν τα σωστά γράμματα να σχηματίσουν λέξεις και προτάσεις.
Κι αν το καταφέρεις, τα αυτιά που πρέπει να τα ακούσουν, δεν είναι έτοιμα.
Και κλείνεσαι στο καβούκι σου, και ξεκινάς την γνωστή σου πορεία, όσος χρόνος κι αν έχει περάσει είναι ένας δρόμος που δεν ξεχνάς τα βήματα.
Σαν ένας χορός, ζωής, παραδοχής, έκφρασης.
Κι όσο χρονών κι αν είσαι, θάρχονται στιγμές στη ζωή σου που θα θες να χορέψεις αυτές τις λέξεις.
Και θα κάνεις τα βήματα από ένστικτο πολλές φορές μα και από ανάγκη, για να μερώνει η ψυχή σου.
Και θα κρατάει ο χορός, χρόνο ατελείωτο.... μα ποιος μετράει;
Όλοι γνωρίζουν πως η θλίψη δεν έχει χρόνο........
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
