Τετάρτη 11 Νοεμβρίου 2009
Το τελευταίο βράδυ μου.....
Βρίσκομαι στην αίθουσα εκτάκτων περιστατικών του νοσοκομείου...
Ξαπλωμένη και ανήμπορη ακόμα και να μιλήσω.
Παρά τον όχλο που πηγαινοέρχεται με φωνές και ανήσυχα πρόσωπα να περιφέρονται παντού γύρω μου, το δωμάτιο σκοτεινιάζει για μένα, καθώς συνειδητοποιώ πως η αντίστροφη μέτρηση έχει φτάσει στα τελευταία μου λεπτά.
Ώρα για ένα μεγάλο γραν φινάλε, μια τελευταία υπόκλιση κι ένα μεγάλο ευχαριστώ για ό,τι έζησα σε όποιον έβαλε το δαχτυλάκι του για να κάνω το πέρασμά μου από αυτόν τον κόσμο.
Δεν φοβάμαι μήπως πεθάνω. Μάλλον ανακούφιση προσφέρει το γεγονός αυτής ακριβώς της έλλειψης φόβου. Και που είναι αυτό το φως που λένε όλοι ρε γαμώτο;
Ειρωνικό ε; Να φοβάσαι όλη σου τη ζωή το Θάνατο κι όταν αυτός έρχεται... εσύ να υψώνεις το μεσαίο σου δάχτυλο βγάζοντας κοροϊδευτικά τη γλώσσα σου!
Κι όταν φύγω, τι θα έχει μείνει να θυμίζει την παρουσία μου;
Γιατί ήρθα; Και τι κατάφερα όσο ήμουν εδώ;
Έχω τελειώσει τις εκρεμμότητές μου; Είναι όλα εντάξει; Όσα πρέπει να κάνω τα έκανα; Τα τελείωσα;
Όσα έπρεπε να έχω πει, να έχω ομολογήσει, το γνωρίζουν αυτοί που πρέπει να το γνωρίζουν;
Ξέρουν οι φίλοι μου πόσο τους αγαπώ;
Χμ... Τους το θύμιζα..... Με ένα τρελό μήνυμα, με ένα αναπάντεχο δώρο...Ένα τηλέφωνο, ένα γκάζωμα έξω από την πόρτα τους. Ίσως έλειπα από πολλές χαρές τους. Δεν έλειπα από τα δύσκολά τους. Ακόμα κι όταν η ψυχή τους ήταν κλειστή, μου αρκεί να ήξεραν πως είμαι εκεί όποτε και όταν... Ίσως δεν ξέρουν πως έχω κρατήσει τα πιο μικρά, τα πιο γλυκά και τα πιο τρυφερά τους μέσα στην καρδιά μου....Χρόνια φιλίας με πράξεις πολλές φορές πάνω από τις ανθρώπινες αντοχές.. Μικρές κουβέντες και χάδια, αγκαλιές και ένα μαλακό χτύπημα στην πλάτη...
Μπουμπού: - Έχω φακές... Να σου φτιάξω καλύτερα δύο αυγά τηγανητά;
(Έξω από ένα χειρουργείο): - Σε ευχαριστώ που ήρθες...Χαίρομαι που βλέπω εσένα πριν μπω.....
Δέσποινα: - Κι εγώ σ'αγαπάω...
Αντρέας: - Κάνε αχαλίνωτο σεξ να σου φύγουν όλα τα προβλήματα...
Στάμος: - Θα κάνεις Χριστούγεννα με ό,τι κάνω κι εγώ...
Γιάννης: - Κάθαρμα , για σένα.
Βασίλης: - Αρρώστεια μου...
Έστα: - Είσαι χάπι χωρίς συνταγή!
........
Κουβέντες που όταν ειπώθηκαν ήταν σαν μια τυφερή αγκαλιά να έκλεινε μέσα της όλα τα ευχαριστώ του κόσμου που ήμουν εκεί για αυτούς. Λέξεις που σου δείχνουν πως υπήρξες κάτι για κάποιους ανθρώπους, πως όταν προσφέρεις από την καρδιά σου δεν σου λείπει, γιατί το δίνεις σε ανθρώπους που αγαπάς και σε αγαπούν.
Ο άντρας μου...Η πιο μεγάλη σχέση της ζωής μου. Η πιο δυνατή. Το πρόσωπο που άντεξε τα περισσότερα εξαιτίας μου, μια σχέση που ήμουν πάντα περήφανη για αυτήν. Ο άνθρωπος που με ανέβασε τόσο ψηλά, ώστε να ανοίξω την καρδιά μου, την ψυχή μου και να προσφέρω ό,τι είχα χωρίς να φοβάμαι μήπως πληγωθώ. Χωρίς εγωισμό, χωρίς ίχνος άμυνας, επιφύλαξης και καχυποψίας.
Ο άνθρωπος που με αγάπησε, με μεγάλωσε, με εξημέρωσε, μου έμαθε τι είναι οικογένεια, πίστη, αφοσίωση, εμπιστοσύνη. Τι είναι η συγνώμη μετά το λάθος.
Τα παιδιά μου. Η ευτυχία μου. Η ζωή μου. Το πάθος μου. Το μάθημα της ζωής στο κεφάλαιο "ΖΩΗ".
Θα ξεφορτωθούν την αυστηρότητα. Το πρόσωπο που αργεί να πει τις τιμωρίες μα σαν τις ξεστομίσει κολλάει και τις τηρεί στο έπακρο. Η μαμά που δεν τάζει μα σαν το κάνει θα φέρει τον ουρανό στη γη για να το τηρήσει. Θα φοράνε ό,τι θέλουν, η Δήμητρα θα μπορεί να κάθεται στον καθρέφτη πάνω από μισή ώρα για να τελειώσει τα μαλλιά της και η Ειρήνη θα μπορεί να φοράει κάθε μέρα με όλα τα ρούχα τα αθλητικά μέχρι να λιώσουν. Θα μιλάνε στο τηλέφωνο με τις ώρες, δεν θα κάνουν δουλειές το Σ/Κ και φυσικά η τηλεόραση θα είναι πάντα ανοιχτή χωρίς να περνάνε τα προγράμματα από έλεχγο! Θα δοκιμάζουν τα τακούνια της μαμάς και φυσικά τα "βαφτικά" της....
............
Οι γονείς μου. Η εξαίρεση σε όλους τους κανόνες που μπορεί να διέπουν όλες τις ελληνικές οικογένειες που μπορεί να γνωρίζει κάποιος.
Τα δύο πρόσωπα που με εκτίμησαν λιγότερο από όλους όσους με γνώρισαν. Που με πίστεψαν λιγότερο κι από αγνώστους. Που εξάντλησαν όλα τα λάθη τους επάνω στη ζωή μου, και που μέχρι τα 30 μου τους κατηγορούσα άνευ ελαφρυντικού...Τώρα λίγο πριν το τέλος, παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, πέταξα ό,τι με βαραίνει στον κάλαθο των αχρήστων. Κι αν υπάρχει κάτι καλό σε μένα οφείλεται στα δικά τους λάθη. Κι αν έκανα κάτι καλό στη ζωή μου, ήταν κόντρα στα δικά τους άσχημα. Κι αν επέλεξα να μείνω μακριά τους, λυπάμαι που άργησα τόσο πολύ να το κάνω. Άφησα τα πιο γλυκά μου χρόνια να έχουν μαύρες σκιές, στέρησα από την ψυχή μου τον αέρα και το χώρο που όφειλα να της έχω προσφέρει για να είναι υγιής, χαρούμενη και δυνατή. Αν ξαναγεννιόμουν θα τους τιμούσα γιατί με έφεραν στον κόσμο μα μόνο για αυτό.
Υπάρχουν κάποιοι που θα θυμούνται πόσο βαθιά ενοχικό άτομο υπήρξα. Πόσο αβάσταχτο ήταν μερικές φορές το αίσθημα του δικαίου που έσερνα τόσα χρόνια μέσα μου. Υπάρχουν κι άλλοι που θα θυμούνται το χιούμορ μου και τον αυτοσαρκασμό μου, το πόσο εύκολο ήταν να με διαβάσουν αν μου άρεσε ή όχι κάτι. Θα θυμούνται πόσο ανυπόφορος ήταν ο αυθορμητισμός μου όταν κι εγώ έκανα αγώνα να κλειδώσω τις χύμα εκφράσεις σε ό,τι κουβεντιάζαμε, και πόσο ωμή μπορώ να γίνω χωρίς τη διάθεση να μειώσω.
Υπάρχουν κι άλλοι που θα χαίρονται που δεν θα ξαναχρειαστεί να μαλώσουν μαζί μου. Δεν θα χρειαστεί να τα ξαναβάλουν με τον κυκλοθυμισμό μου, τις τσατίλες μου, τις μαύρες μου και τα κάτω μου.
Ουφ! Εντάξει...ένα κάθαρμα λιγότερο...
Αλλά ωραίο κάθαρμα... Με αξίες. Με τσαμπουκά.
Με ό,τι είχα δεν τα κατάφερα κι άσχημα. Και ναι, όλα τα είχα τελειώσει. Κάθε μέρα τα τελείωνα. Ζούσα όλες μου τις μέρες στο έπακρο. Και η κάθε μου μέρα θα μπορούσε να είναι η τελευταία...
Να μοναχά μια λύπη τόσο δα που αν την αφήσεις μπορεί να σε βουλιάξει...: Δύο όμορφες κοπέλες, μεγάλες πια...τα τόσα που θα χάσω...τα όσα δεν θα ζήσω μαζί τους...
-Κυρία Ναταλία; Με ακούτε;
Δεν άναψε κανένα φως... Όχι τουλάχιστον αυτό που λένε. Με στράβωσαν οι βλαμένες οι λάμπες της αίθουσας και η μία καμένη...
Η κορτιζόνη έπεσε, μπόρεσα ξανά να ανασάνω.
Κι όταν ξάπλωσα πια στο κρεβάτι μου, μετά από μέρες, θυμήθηκα τι σκεφτόμουν το τελευταίο βράδυ μου....
Σίγουρα, μία λιγότερη...
Μία...
Λιγότερη...
Κάποια που μπορεί να μην είναι η καλύτερη.... Μα κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί...
Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2009
Μια κουβερτούλα παιδική....
Αυτοί που επέλεξαν να είναι πιο κοντά ή πιο μακριά μα πάντα παρόντες για μένα. Στα καλά και στα άσχημα.
Μα κι εκείνοι που διάλεξαν το θρόνο τους μέσα στην καρδιά μου, δηλώνοντας την παρουσία τους στα πιο δύσκολά μου και τους θύμωσα...όταν δεν μπορούσαν ή δεν ήθελαν..
Κι έπιασαν την άκρη του νήματος και σε κάθε τους απουσία, μου ξέφτισαν την κουβερτούλα ασφαλείας που είχα για να κρύβομαι από κάτω.
Όσα δεν έκαναν, όσα δεν είπαν, όταν δεν ήταν εδώ, την έκαναν απλά ένα τίποτα στα χέρια τους.
Γιατί τελικά όταν στερείς τη φιλία σου, δεν την στερείς πάντα μόνο από κάποιους.
Και σε σένα, βλέπεις; Δεν έχει αφήσει τίποτα.....
Πέμπτη 17 Σεπτεμβρίου 2009
Λάθη
Μα κάποια έχουν απάνθρωπες επιπτώσεις.
Τύψεις κι ενοχές είναι μόνιμοι συνοδοί για όσους τα έχουν εντοπίσει μα κυρίως παραδεχτεί.
Λάθη...
Ανθρώπινα λένε....
Πφ....και;
Τα κάνουν να πονάνε λιγότερο; Όχι βέβαια.
Μπορείς να τα κρύψεις κάτω από το χαλί, μπορείς να τα σνομπάρεις με όποιο τρόπο θες, μα τα γαμημένα βγαίνουν πάντα στην επιφάνεια...
Και τσουπ! σκοντάφτεις επάνω τους, αν είσαι τυχερός, συνεχίζεις...αν όχι, τρως τα μούτρα σου κι αν είναι από εκείνα ...τα βαριά... σέρνεις και όσους σε ακολουθούν και στηρίζονται επάνω σου...
Έχω πολλά τέτοια. Έπαψα να τα μετράω όταν έγιναν αιτία να μην κοιμάμαι τις νύχτες.
Έπαψα να τα σκέφτομαι όταν στην κατρακύλα μου με ένοιαζε ποιοί είναι αυτοί που θα σκοντάψουν επάνω μου και θα πέσουν μετά από μένα.
Αυτό όμως δεν με κάνει να πονάω λιγότερο.
Αντιθέτως. Το ποιον πονάει η δική μου φορά προς τα κάτω είναι και το πιο σημαντικό σε όλη αυτή την κατάσταση που έχει ξεκινήσει μήνες τώρα.
Και όσο πιο κοντά μου είναι αυτά τα άτομα τόσο μεγαλύτερος ο πόνος.
Έχω μάθει στις δικές μου μαλακίες να είμαι έξτρα large. Όπως σε όλα στη ζωή μου.
Στο ταμείο, την ώρα της εξόφλησης, αφήνω μεγάλο μπερμπουάρ που έλεγε και η γιαγιά.
Ξοφλήσαμε; Πάμε παρακάτω.
Έλα μου όμως, εξυπνοπούλι μου, που τώρα δεν έχω. Δεν μπορώ να ξοφλήσω. Δεν έχω να δώσω. Στέρεψα.
Και με κουράζει που οι άλλοι περιμένουν, με τρελαίνει όταν αυτοί με γνωρίζουν, με ξέρουν, και ξέρουν πως είμαι.
Θυμώνουν, γιατί τους αφήνω απέξω. Τους κρατώ μακριά.
Δεν καταλαβαίνουν ότι έχω ανάγκη να είναι μακριά μου γιατί έτσι πονάω λιγότερο.
Κι έχω κι ένα μαμούνι, που παλεύει να σκαρφαλώσει τα τείχη που έχτισα.
Δεν αντιστέκεται σε ό,τι κι αν του κάνω. Δεν αποκαρδιώνεται. Όσα εμπίδια κι αν ρίξω, εκεί αυτό, παλεύει κι ανεβαίνει από την αρχή.
Λίγο λίγο, φτάνει στη μέση, σκαλώνει και γυρίζει στο έδαφος.
Κι εκεί που ελπίζω ότι θα τα παρατήσει, ξεκινάει πάλι...και πάλι...και πάλι....
Γαμώτο....
Τι έχει δει σε μένα που πιστεύει ότι αξίζω τον κόπο;
Δευτέρα 1 Ιουνίου 2009
Ζεϊμπέκικος
Πήγε νηστικός από πιοτό, να μιλήσει με το Θεό του.
Η παρουσία του απλή, σεμνή έως σχεδόν αόρατη. Δεν πήγε να δειχθεί, να κάνει επίδειξη, δεν ήθελε καν να ξέρουν αν ήταν ή όχι εκεί.
Το οινόπνευμα με το τέλι του μπουζουκιού, κύλησε γοργά μέσα του.
Δεν είναι τα λόγια, είναι το παράπονο της νότας που σε αγγίζει πιότερο. Κι όταν ο Τσιτσάνης ομολόγησε πως "Βαριά σεκλέτια έχω απόψε" αυτός σηκώθηκε κι ακούμπησε τη γη έτοιμος να πει τα παράπονά του.
Γύρους φέρνει, σαν τους κύκλους που η Ζωή σε βάζει να γευτείς. Άλλοι έχουν μείνει ανοιχτοί και τους κουβαλάς χρόνια τώρα, κι άλλους κλειστά τους χορεύεις, σαν τις υποθέσεις που είχες τη μαγκιά και έκλεισες χτυπώντας το χέρι στο μαχαίρι.
Χαμηλά κοιτάζεις, το κομμάτι της γης που στέκεσαι. Είναι το μόνο πράγμα που βλέπεις και είσαι σίγουρος πως υπάρχει. Με ανοιχτά τα χέρια, η επιθυμία σου να γίνεις αετός με φτερά δυνατά, να πετάξεις, να φτάσεις ή να ξεφύγεις.
Γονατιστός.... σαν τις πολλές φορές που έχεις λυγίσει, ώμους σκυφτούς όταν το μαύρο στάθηκε βαρύ στην ύπαρξή σου. Να κλείνεσαι στο είναι σου, να τα λες με το εγώ σου που εκείνη τη στιγμή είναι το πιο μεγάλο πράγμα στο σύμπαν.
Με το κεφάλι ψηλά, χτυπώντας τα δάχτυλα, για να πεις σε Εκείνον εκεί πάνω να σου ρίξει μια ματιά. Να Του θυμίσεις πως "Ψιτ....κοίτα με λίγο, εδώ είμαι και σε έχω ανάγκη." Να δέχεσαι πως είσαι δημιούργημά Του, μικρός ίσως και ασήμαντος μα δυνατός να καταφέρεις όσα η ψυχή σου αντέχει να θέλει.
Γίνεσαι ο άντρας που ξηγήθηκε σκάρτα.
Ο εραστής που χάνει μια μεγάλη αγάπη.
Ο αδελφός που βρίζει το θάνατο.
Ο επαναστάτης που θυμάται αυτά που έχασε.
Ο φιλοξενούμενος....για εκείνα που δεν κράτησαν.
Μια γροθιά στο πάτωμα. "Είμαι ακόμα εδώ". Κι όταν σηκώνεσαι αργά, μοιάζει με τις φορές που γονάτισες μα κατάφερες να ξανασταθείς στα πόδια σου.
Μόνος... Να μιλάς χωρίς λόγια. Χωρίς ακροατές. Να σε νοιώθουν μόνο όσοι σε βλέπουν. Να καταλαβαίνουν τον πόνο και το πάθος σου μόνο με τις φιγούρες σου.
Δεν έχει βήματα ο Ζεϊμπέκικος....γιαυτό μη ζητήσεις να στον μάθουν.
Είναι χορός ψυχής, βουτηγμένης στο αλκοόλ για να αλαφρύνει. Να μπορέσει να σταθεί σε δύο πόδια για να μιλήσει.
Αν θρηνείς, αν πονάς, αν έχεις αδικηθεί και δεν σου φτάνουν τα λόγια τότε θα μάθεις να τον χορεύεις όταν σηκωθείς... Θέλει σεκλέτια.
Θέλει μαγκιά
Τον λέγανε αντρικό χορό.
Μα κι όταν μια γυναίκα......αποφασίσει να χορέψει ζεμπέκικο για αυτά που έζησε.για εκείνα που έχασε, για όσα ήθελε μα δεν είχε, για όσα είναι έτοιμη να ριχτεί στη φωτιά για να τα αποκτήσει.......
τότε μια γυναίκα όταν χορεύει ζεμπέκικο.......
..............ΖΩΓΡΑΦΙΖΕΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΗΣ.........
Πέμπτη 30 Απριλίου 2009
Της ψυχής μου το φευγιό....
Εκείνα τα βράδυα που είχαν σταγόνες αίμα,
κλωστές γαλάζιες και στις άκρες όνειρα λευκά..
Τα δάκρυα που ξέπλεναν τις αναμνήσεις
από πρόσωπα δικά, αγιασμένα.
Κι ακόμα η λαχτάρα, η πληγή να γιατρευτεί
σε αυτό το ουράνιο αίσθημα που σου χαρίζεται χωρίς γιατί,
βλαστήμια μοιάζει.
Για να το ζεις, το πληρώνεις με πόνο.
Μαθαίνεις την έννοια του όχι όταν το έχεις
μα όταν σιγά σιγά ξεθωριάζει.
Μα είσαι τυχερός, χαζέ, αισθάνεσαι. Νοιώθεις.
Και κανακεύεις την πληγή,
σε πιάνει το παράπονο,
εσύ ο καλός, εσύ ο δίκαιος,
εσύ που έδωσες, γιατί τίποτα δεν έχεις;
Εκείνα τα βράδυα που νοσταλγείς,
τα σκίζεις σαν άγραφο χαρτί,
και με τη φαντασία σου τα διορθώνεις,
ετσι όπως θάθελες να είναι,
έτσι όπως η χαρά θα ήταν στα δικά σου μέτρα.
Και τώρα που είμαι ακόμα με ζωή,
ψάχνω για την ψυχή μου.
Κι είναι άδειο τούτο το σεντούκι πια,
αντέχεται τέτοιος χαμός;
Ζω, θεατής απλός.
Πως να βρω το λόγο να θρηνήσω την απώλεια;
Μπροστά σε μια πραγματικότητα, χωρίς πόνο,
χωρίς όρια, χωρίς όνειρα, χωρίς ελπίδες,
χωρίς τίποτα να προσμένεις...
Της ψυχής μου το φευγιό, πως να το θρηνήσω;
Πιότερο θρηνώ που είμαι ανίκανη να νοιώσω πια...
Που δεν με κρατάει τίποτα...
Που δεν αισθάνομαι κανέναν...
Κι αν η κατάρα έχει ειπωθεί,
να φέρω δώρα, λιβάνι και νερό να ξεπλύνω το κακό.
Κι ας είχα μονάχα ένα από εκείνα τα βράδυα
που ένοιωθα, που πονούσα, που χάραζε η θλίψη
χαρακιές σε μια ψυχή που δεν είχε βρει το δρόμο
να δραπευτεύσει...
Μονάχα ένα βράδυ.
Κι ας διάλεγαν να ζήσω το χειρότερο από όλα.
Να θυμηθώ πως είναι η ζωή,
πριν τα μάτια σου αντικρύσουν της ψυχής σου το φευγιό....
Σάββατο 25 Απριλίου 2009
Μια στροφή λιγότερη....
Να σταματήσει η γη μια στροφή, μια μέρα, μια νύχτα.
Να μείνει ως έχει η ζωή μου για ένα λεπτό γιατί δεν την προλαβαίνω πια.
Να ψάξω να με βρω γιατί με έχασα, με ξέχασα, με πέταξα ...και δεν με βρίσκω πια.
Να προλάβω να πάρω μια ανάσα για να τα βάλω με όλα τα τρελλά και τα ανάποδα που
έχουν βρει τρύπα στη ζωή μου και τσουπ! εμφανίζονται και ζητάνε καφέ χωρίς ζάχαρη...
Και δεν θέλω να ψάξω ποιο τουβλάκι τράβηξα και πέφτουν όλα και τσακίζουν....
Δεν θέλω να ψάξω να βρω πόσα λάθος φύλλα γύρισα σε τούτο το βιβλίο και έχω χάσει
το νόημα.
Αρνούμαι πεισματικά να ψάξω αυτή τη φορά τα γιατί.
Θέλω απλά να μείνει ο κόσμος στάσιμος μια μέρα. Η ζωή μου σε pause. Για να μπορέσω να θυμηθώ τον απόηχο του τελευταίου γέλιου μου και να πάρω λίγο κουράγιο.
Να ξαναδώ μια φωτογραφία γεμάτη χρώματα και να θυμηθώ όμορφες στιγμές που μπορεί να έρθουν ξανά.
Να ψάξω μέσα μου να βρω μια ελπίδα, ένα όριο που δεν έχω περάσει ακόμα, μια στάση για μια ανάσα.
Έναν λόγο να πάω κόντρα σε όλο αυτό το παράλογο.
Στην πραγματικότητα που μου σερβιρίστηκε για ορεκτικό και δεν πάει κάτω με τίποτα.
Μια στροφή λιγότερη, να δω που στέκομαι...
Μια στιγμή περισσότερη για μένα να δω που είμαι.
Μην ξεγελαστείς....αν με δεις δεν είμαι εγώ.
Βλέπεις αυτή που νομίζεις πως είμαι.
Κυριακή 12 Απριλίου 2009
Σάββατο 4 Απριλίου 2009
Ξανά...
Σε κείνο το σπίτι στη θάλασσα...
Με μόνη μουσική, το κύμα στην παραλία...
Και το φως του φεγγαριού να ξεγλιστράει πίσω από τα σύννεφα και να φιλάει την αρμύρα της θάλασσας....
Σχεδόν ξημερώματα, σε κείνο το σπίτι στη θάλασσα...
Με το κορμί σου ιδρωμένο, την ανάσα σου λαχανιαστή, να αφήνω σημάδια στο δέρμα σου για να μην με ξεχάσει. Με την άμμο στο σεντόνι να κολλάει όπου η γλώσσα έκανε δρόμους πόθου....
Κι εσύ... Ένα κύμα στο κορμί μου, να πηγαίνεις και να έρχεσαι, γράφοντας τον Έρωτα με μεγάλα γράμματα
Θέλω πάλι....
Ξανά και ξανά....
Ξανά.
Κυριακή 29 Μαρτίου 2009
La Ballade of Lady and Bird
La Ballade of Lady and Bird
Bird :
Lady?
Lady :
Yes Bird?
Bird :
It's cold
Lady :
I know
Lady :
Bird...
I cannot see a thing
Bird :
It's all in your mind
Lady :
I'm worried
Bird :
No one will come to see us
Lady :
Maybe they come but we just don't see them
What do you see?
Bird :
I see what's outside
Lady :
And what exactly is outside?
Bird :
It's grown-ups
Lady :
Well maybe if we scream they can hear us
Bird :
Yeah, maybe we should try to scream
Lady :
Ok, Bird
Lady & Bird :
Heeeelp, Heeeelp
Can you hear us now ?
Hello !
Help !
Hello it's me
Hey
Can you see
Can you see me
I'm here
Nana come and take us
Hello
Are you there
Hello
Lady :
I don't think they can hear us
Bird :
I can hear you lady
Bird :
Do you want to come with me lady
Lady :
Will you be nice to me Bird
Lady :
You're always be nice to me because you're my friend
Bird :
I try but sometimes I make mistakes
Lady :
Nana says we all make mistakes
Bird :
Maybe we should scream more
Lady :
Yes, Bird let's scream more
Lady & Bird :
Help ! Help us ! Come on ! Help
Hello !
Help
Hello !
We're lost
Lady :
I don't think they cannot see us
Bird :
Nobody likes us
Lady :
But they all seem so big
Bird :
Maybe we should just jump
Lady :
What if we fall from the bridge and then nobody can catch us
Bird :
I don't know let's just see what happens
Lady :
Okay
Bird :
Come with me
Lady :
Shall we do it together
Bird :
Yeah
Lady & Bird :
1 2 3....Aaaaaaah
Bird :
Lady?
Lady :
Yes Bird
Bird :
It's cold
Lady :
I know
Lady :
Bird...I cannot see a thing
Bird :
It's all in your mind
Είναι όλα στο μυαλό σου τελικά....
ΥΓ. Για τη φίλη που το ζήτησε...
Και μου έδειξε πως κάθε δύο χρόνια..μπορώ και επαναλαμβάνω τα ίδια λάθη μου....:)
Lady and Bird
Bird :
Lady?
Lady :
Yes Bird?
Bird :
It's cold
Lady :
I know
Lady :
Bird...
I cannot see a thing
Bird :
It's all in your mind
Lady :
I'm worried
Bird :
No one will come to see us
Lady :
Maybe they come but we just don't see them
What do you see?
Bird :
I see what's outside
Lady :
And what exactly is outside?
Bird :
It's grown-ups
Lady :
Well maybe if we scream they can hear us
Bird :
Yeah, maybe we should try to scream
Lady :
Ok, Bird
Lady & Bird :
Heeeelp, Heeeelp
Can you hear us now ?
Hello !
Help !
Hello it's me
Hey
Can you see
Can you see me
I'm here
Nana come and take us
Hello
Are you there
Hello
Lady :
I don't think they can hear us
Bird :
I can hear you lady
Bird :
Do you want to come with me lady
Lady :
Will you be nice to me Bird
Lady :
You're always be nice to me because you're my friend
Bird :
I try but sometimes I make mistakes
Lady :
Nana says we all make mistakes
Bird :
Maybe we should scream more
Lady :
Yes, Bird let's scream more
Lady & Bird :
Help ! Help us ! Come on ! Help
Hello !
Help
Hello !
We're lost
Lady :
I don't think they cannot see us
Bird :
Nobody likes us
Lady :
But they all seem so big
Bird :
Maybe we should just jump
Lady :
What if we fall from the bridge and then nobody can catch us
Bird :
I don't know let's just see what happens
Lady :
Okay
Bird :
Come with me
Lady :
Shall we do it together
Bird :
Yeah
Lady & Bird :
1 2 3....Aaaaaaah
Bird :
Lady?
Lady :
Yes Bird
Bird :
It's cold
Lady :
I know
Lady :
Bird...I cannot see a thing
Bird :
It's all in your mind
Είναι όλα στο μυαλό σου τελικά....
ΥΓ. Για τη φίλη που το ζήτησε...
Και μου έδειξε πως κάθε δύο χρόνια..μπορώ και επαναλαμβάνω τα ίδια λάθη μου....:)
Lady and Bird
Να γελάς...
Να ακούω εκείνον τον ήχο της καρδιάς σου σαν χάδι στην έννοια μου.
Χαρά είναι να σου προκαλώ ένα χαμόγελο... έτσι παίρνει αξία η δική μου ύπαρξη.
Μαζεύω τις στιγμές της μέρας να τις αποθέσω στην αγκαλιά σου...
Μόνο τότε αξίζουν....όταν τις μοιράζομαι μαζί σου.
Κι όταν εκείνο το χαμόγελο, φτάνει στα μάτια σου, να γίνεται χάδι..
Εκείνο το χάδι που διψάει η ζωή μου για να αρχίσει πάλι να ονειρεύεται...
Παρασκευή 27 Μαρτίου 2009
Άνοιξη..
Photo by arhetypo
Λούστηκα στην ανάσα σου κι ας κουβαλούσε η καρδιά μου το μαύρο του χειμώνα μου...
Κι οι χτύποι της καρδιά σου με σκούντηξαν από την άβυσσο που ήμουν.
Με έκλεισε μια φούσκα της ανάσας των γαλάζιων σου ονείρων
και με έβγαλε ξανά στην επιφάνεια, να πάρω μια ανάσα...
Κι ούτε καν με πλησίασες.....
Μένεις μονάχα ένα βήμα μακριά, ένα βήμα μακρύτερα από ό,τι εγώ, θεατής
της ζωής που νόμιζα πως ζούσα.
Κρυστάλλινη και εύθραστη, φοβισμένη απέναντι σε ένα θυμωμένο άγγιγμα
που απειλεί να την διαλύσει.
Κι εγώ μένω να χαζεύω όχι την επερχόμενη φθορά.., μα τούτη την άγια μορφή σου
ανάμεσα στα χρώματα της ίριδας που δραπετεύουν και σχηματίζουν τη μορφή σου
σ'αυτόν τον ήλιο που εσύ κουβάλησες....
Κι εκείνο το φιλί....
Αχ εκείνο το φιλί...Μύριζε άνοιξη..γεμάτο από τα χρώματα του γιασεμιού και της γαρδένιας...
Γέμισες το μπαλκόνι της καρδιάς μου και δεν με άφησες να διαλέξω.
Εμένα που είχα πάντα την επανάσταση της επιλογής, πάντα ανάμεσα στο ένα ή το άλλο..., βρέθηκα μια μέρα να είναι όλα δικά μου και να μου φαίνονται πολλά......
Εκείνο το φιλί....
Για κείνο λέω που ποτέ δεν ήρθε....
Άνθρωποι και στιγμές
Ούτε για το τόσο δα που κράτησε.
Με θύμωσε στην αρχή μα το πάλεψα γιατί μόνο αυτό ήξερα να κάνω:
Να αντιδρώ σε ό,τι μου έλεγαν πως έπρεπε να δεχτώ.
Δεν έφτασες να κάνεις το επόμενό σου βήμα στη ζωή μου.
Και δεν σου κρατώ κακία γιαυτό.
Δεν μέτρησα το λίγο σου. Ήταν πολύ για μένα.
Σαν βουτάς στην παγωμένη θάλασσα, το ένστικτο σε οδηγεί
να προσπαθείς να επιπλεύσεις.
Ακόμα κι αν γεμάτος απογοήτευση παύεις να κουνάς τα χέρια και τα πόδια σου
και βουλιάζεις στην άβυσσο, στην τελευταία σου ανάσα, η ζωή σε σκουντάει
να πάρεις τα πάνω σου ξανά.
Δεν μου ήταν δύσκολο να σε δεχτώ. Μήτε να σ' αγαπήσω.
Σαν έτοιμη από καιρό, έλεγα πως τ'αξίζεις.
Μα έχει χάος ανάμεσα στο τι νομίζεις πως είσαι έτοιμος να κάνεις
έως τη στιγμή που ξανά η ζωή, σου δείχνει πόσο γελασμένος μπορείς να βγεις.
Όχι....δεν κλαίω για τη στιγμή που ήρθες στη ζωή μου.
Έκλαψα τη στιγμή που έφυγες.
Άλλοι το είπαν έρωτα, κι άλλοι αγάπη.
Άλλοι το λένε εγωισμό, κι άλλοι πιο σοφοί το είπαν μοναξιά.
Μα απόψε, είναι εκείνη η βραδιά που χαίρομαι...
Αγαλλιάζω πια..
Γιατί έχω δυο στιγμές από σένα.
Κι έναν μεγάλο θησαυρό ανάμεσα σ'αυτές.
Ζωή το λένε.
Κι αυτό το κομμάτι της ζωής, μου έδειξε τι μπόρεσα κι έγινα,
πόσο άλλαξα, πόσα έμαθα και πόσα πήρα από σένα.
Ω, ναι, από σένα που δεν είχες τίποτα να δώσεις.
Γιατί χωρίς να το ξέρεις γιαυτό ακριβώς ήρθες στη ζωή μου:
Για να γίνεις ένα ακόμα μάθημά μου.
Ω, ναι, εσύ...που δεν είχες τίποτα να δώσεις.
Δεν βγήκα αλώβητη. Θα ήταν πολύ εγωιστικό να το πω αυτό.
Έχω τα σημάδια που θα με έβγαζαν ψεύτρα εξάλλου.
Βγήκα όμως.
Και είμαι εδώ.
Με μια εμπειρία ακόμα παραπάνω.
Σου αξίζει λοιπόν ένα ευχαριστώ...
Και στο λέω από τα βάθη της ψυχής μου....
ΥΓ. Χαρισμένο στις ψυχές που πέρασαν από τη ζωή μου....
Κωστής Χρήστου ~ Αλλίμονο
Ένα παραμύθι...
Ένα παιδί φοβισμένο, ξύπνησε από τον εφιάλτη του.
Ζήτησε τη μάγισσα του ονείρου, της ζήτησε μεγάλη χάρη: Μια μικρή παράταση ανάμεσα στον ξύπνιο. Το μερίδιο του εφιάλτη θα το παραλάμβανε, αγόγγυστα όπως πάντα, μόνο να έπαιρνε μια μικρή ανάσα....
Να το πάρεις αγκαλιά εκείνο το παιδί. Να το χαιδέψεις τρυφερά.
Και εσύ να μην του πεις ψέμματα...
Τέτοια έχει αρκετά όταν ξυπνάει στον κόσμο....
Πάψε.....δεν είμαι γυναίκα...
Εσύ, μόνο εσύ, θέλω να με νοιώθεις πάντα παιδί...
Το λάθος...
μαθαίνεις πως τα λάθη σου τα πληρώνεις αργά ή γρήγορα.
Αν είναι μικρά, τότε περνάς εσύ από το ταμείο, ξοφλάς και τελειώνεις μια και καλή.
Αν είναι μεγάλα, πληρώνουν όσοι αγαπάς πιότερο από τον εαυτό σου.
Τότε δεν παίρνεις απόδειξη. Δεν θεωρείται ξοφλημένο κανένα από τα λάθη σου.
Προχωράς σέρνοντας την πίκρα και το θυμό σου κι εύχεσαι να βρεις κι εσύ μα κι εκείνοι
την υπομονή να περάσει ο καιρός για να μην πονάνε τόσο πολύ....
Ντύθηκες σαν φίλος, και μοιράστηκα τη ζωή μου μαζί σου.
Εγώ.
Γιατί εσύ δεν την μοιράστηκες. Έμεινες απλός θεατής με μερικές στιγμές να προσπαθείς
να κάνεις την εξαίρεση.
Όταν είπα πως θα ρισκάρω, φαντάστηκα πως το τίμημα που θα πληρώσω το αντέχω.
Εξάλλου όσα θα "κέρδιζα¨ήταν πιο πολλά......και πιο καλά.
Πίστευα.
Τελικά φίλε μου... δεν ήταν.
Κι ό,τι έχασα από σένα ήταν πολύ πιο ακριβό από αυτό που ζήτησα να ζήσω.
Όπως κι αν το βάφτισες, όπως κι αν το είπες, δεν μειώθηκε το λάθος.
Μήτε το τίμημα.
Γιατί τελικά, κακά τα ψέμματα, όλους τους άλλους τους κοροϊδεύεις, μα τον εαυτό σου δεν μπορείς.
Κι αν πιπίλισα την καραμέλα ήταν γιατί κι εγώ έτσι ήθελα να πιστεύω πως ήταν.
Μα δεν ήταν.
Ήταν κάτι πιο φτηνό, πιο χυδαίο.
Και ξέρεις κάτι;
Για την καύλα μιας ώρας, δεν αξίζει να γαμάς κανενός τη ζωή....
ΥΓ. Μην πας στο ταμείο. Είναι κατειλημένο.
Άσε που δεν δέχονται μήτε τις τύψεις, μήτε τις ενοχές.
Το δοκίμασα πριν και δεν έπιασε.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
