Τρίτη 21 Δεκεμβρίου 2010
Μεγάλες καρδιές
Οι μεγάλες καρδιές δεν γεννήθηκαν για μεγάλα...
Γεννήθηκαν για τα μικρά, τα ασήμαντα και τα ανούσια.
Για κείνα που μοιάζουν χαμένα, χωρίς πατρίδα, χωρίσ προορισμό
Για τα αθέατα, για κείνα που κανείς δεν θα χαλάλιζε, μια ματιά, μια προσπάθεια
Οι μεγάλες καρδιές είναι γι' αυτά
Για να σκύβουν και να αγαπούν τα μικρά, να τα μεγαλώνουν,
να φυτεύουν σπόρο στοργής και να βγάζουν την όποια ομορφιά τους
όση κι αν είναι αυτή
Γιατί μην νομίζεις, τα μικρά πολλές φορές έχουν μεγάλη ομορφιά
Τόσο μεγάλη που σε κάνει να απορείς
Κι όταν την δίνουν απλόχερα είναι γιατί στις μικρές καρδιές
η πολλή αγάπη πάντα περισσεύει και σκορπίζεται
χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς φειδώ
Οι μεγάλες χαράζουν έναν δρόμο και ένα λιμάνι
ζωγραφίζουν ένα τεράστιο λιμάνι
για τόσο δα καραβάκια....
Κι είναι μεγάλες για να χωράνε τα όμορφα
τα ασήμαντα
τα μικρά
μα και τα λάθη
Ειδικά εκείνα τα λάθη που είναι καμωμένα από αγάπη.....
Σάββατο 11 Δεκεμβρίου 2010
Γιορτή
άνοιξες την ντουλάπα μου κι έβγαλες το γέλιο μου ξανά
Τ'αγκάλιασες, το γυάλισες, του φόρεσες τα καλά του
και μου το χάρισες απλόχερα σαν δώρο αγορασμένο
Κι έχω εκείνο το σεντούκι που δώρα αγαπημένα μου φυλάω
μα είπες να χατήρι να σου κάνω και να μην το κρύψω
να το αφήσω να σκορπίζεται, να το χαρίζω δίχως τσιγγουνιές
κι εκείνο πάλι θα γεννιέται, πάλι θα έρχεται, πάλι δικό μου θάναι
Κι όταν κάτι ξεχειλίζει
και χαρίζεται
σημαίνει πως περισσεύει
σε καρδιά που θέλει να μοιράζεται
κι έτσι το δικό μου
γίνεται δικό σου
χωρίς όρο, χωρίς χρόνο και χωρίς περιορισμό
Εκείνοι που αγαπάς, χαμογελούν;
Ποια καρδιά δεν είναι ευτυχισμένη αν βλέπει τέτοια χαμόγελα;
"Τότε, το δώρο που σου κάνω,
Δικό μου είναι στ' αλήθεια
Αφού εσύ σαν χαμογελάς
η δική μου καρδιά από τα μύχια
ευτυχία έχει κι ας είναι κλεμμένη...."
Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου 2010
Ακροβατώ
Βρέθηκα κάποια στιγμή σε τεντωμένο σκοινί κι εκείνη η φορά με χάραξε.
Εμένα που δεν με ένοιαζε ποτέ να φάω τα μούτρα μου. Δεν έπεφτα καν σαν κυρία.
Περισσότερα έμοιαζα με τα κουτάβια που τσουλάνε μαζί με τη μούρη τους στο μάρμαρο προσπαθώντας να φρενάρουν παρά με άνθρωπο που παραπάτησε...
Δεν με πείραζε ούτε ο πόνος. Μπορεί να τον σκεφτόμουν λίγο πριν το μεγάλο πέσιμο και να έχανα τη χαρά της ισορροπίας, τη θέα από εκεί πάνω, μα σαν ερχόταν η ώρα, σηκωνόμουν ατσούμπαλα, τίναζα τάχα τα ρούχα μου, έκανα και μια γκριμάτσα να πέσει και το σχετικό γέλιο και προχωρούσα παρακάτω.
Φόβος; Δεν είχα αυτόν τον φόβο που σε αποτρέπει να δοκιμάσεις. Σαν τα παιδιά που έχουν άγνοια κινδύνου και μετά βλέπουν τα σημάδια στα γόνατα σαν παράσημα.
Μα τώρα, τώρα όλα είναι αλλιώς.
Ανεβαίνω σε ένα σκοινί, με παλάμες ιδρωμένες.
Ιδρώτας κατεβαίνει στην ραχοκοκκαλιά μου, παγωμένος που με κάνει και ανατριχιάζω.
Παγωμένο το κορμί μου, αβέβαιη σε κάθε βήμα.
Τα δάχτυλά μου παγωμένα κι αυτά από την αγωνία, μα ευτυχώς το σκοινί είναι ψηλά και οι θεατές δεν βλέπουν τίποτα από όσα το πρόσωπό μου εκφράζει.
Αγωνία που στραγγίζει το αίμα από το πρόσωπό μου... και ο φόβος που μαγκώνει την ψυχή σου, στην στίβει και εσύ με ένα αδέξιο χαμόγελο προσπαθείς να πείσεις πως όλα είναι καλά.
Τι κι αν η θέα από κει πάνω, με ζαλίζει; Ανακατεύει τα σωθικά μου, με αρρωσταίνει.
Μα και με μαγεύει...
Λατρεύω κάθε στιγμή αυτού του ταξιδιού.
Πως μπορείς να ζητήσεις από τον Έρωτα να μην σε πονέσει;
Δεν γίνεται.. Είναι σαν να τρως παγωτό σοκολάτα με σαντιγύ και προσέχεις κάθε στιγμή μη λερώσεις το λευκό σου πουκάμισο....
Κοιτάζω μακριά κι ας φοβάμαι. Κοιτάζω και χαμηλά κι ας πανικοβάλλομαι. Κοιτάζω εσένα και τα ξεχνάω όλα.
Μόνο ένα πράγμα έρχεται κάπου κάπου και κλωτσάει τη λογική που απομένει.
Έχει τόσο μεγάλη σημασία πως θα πέσω. Δεν θέλω να γελάσει κανείς
Θα με πονέσει περισσότερο από την ίδια την πτώση.
Νοιώθω το βλέμμα σου και έχει ξαφνικά τόση σημασία να φαίνομαι δυνατή, όμορφη, τέλεια.
Τέλεια μόνο στα δικά σου μάτια.
Τέλεια επάνω στο σκοινί την ώρα που ακροβατώ.
Τέλεια κι όταν θα πέσω.
Μόνο επειδή υπάρχεις εσύ εκεί.
Μα τι θέλω εγώ εδώ πάνω;
Τις δικές σου αντοχές μετρώ ή μήπως τις δικές μου;
Αραιά και που λέω "Δεν με νοιάζει" και κάνω το επόμενο βήμα στο τεντωμένο σκοινί.
Πιο αραιά λέω "Λογικέψου"!
Και από τις δυο φωνές που φωνάζουν, ακούω μόνο της καρδιάς μου.
"Περπάτα...κι όπου σε βγάλει....
Κι αν κοπεί το σκοινί ή το κόψουν τα άγια του χέρια, τύλιξέ το στο κορμί σου...
Πάθος. Απόλυτο.
Σβήσε τα μάτια μου
μπορώ να σε κοιτάζω,
τ'αυτιά μου σφράγισε τα
να σ'ακούω μπορώ...
μπορώ να σε κοιτάζω,
τ'αυτιά μου σφράγισε τα
να σ'ακούω μπορώ...
Χωρίς τα πόδια μου
μπορώ να 'ρθω σε σένα
και δίχως στόμα,
θα μπορώ να σε παρακαλώ...
μπορώ να 'ρθω σε σένα
και δίχως στόμα,
θα μπορώ να σε παρακαλώ...
Κόψε τα χέρια μου,
θα σε σφιχταγκαλιάζω,
σαν να ήταν χέρια,
όμοια καλά, με την καρδιά...
θα σε σφιχταγκαλιάζω,
σαν να ήταν χέρια,
όμοια καλά, με την καρδιά...
Σταμάτησε μου την καρδιά
και θα καρδιοχτυπώ με το κεφάλι...
και θα καρδιοχτυπώ με το κεφάλι...
Κι αν κάψεις το κεφάλι μου,
συντρίμμια, στάχτη
εγώ μέσα στο αίμα μου θα σ'έχω πάλι...
Ράινερ Μαρία Ρίλκε
συντρίμμια, στάχτη
εγώ μέσα στο αίμα μου θα σ'έχω πάλι...
Ράινερ Μαρία Ρίλκε
ΥΓ: "-Πονάω..."
"-Γιατί;"
"-Γιατί δεν σε βλέπω...."
Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2010
Η Γνώση - Χρήστος Ροδόπουλος
και την ζωή κατάλαβα
Και χάρηκα σαν έμαθα που μένεις
Τα σήματά σου τά' λαβα
Τα χρόνια ως εδώ, αμέτρητα γνωρίσματα
Ήρθε ο καιρός να δω και να πιαστώ στα νήματα
που οδηγούν στο φως.
Μόνο η Αγάπη τα νικά
αυτά που μας φοβίζουν
και οι αλήθειες του Χριστού φωτίζουν την καρδιά, το νου
ζωή και μας χαρίζουν.
Τώρα με ελπίδα αθάνατη
η μέρα ξημερώνει
ανώτερα να ζήσουμε
αλλιώς να αγαπήσουμε
Δεν θα υπάρχουν πόνοι.
Δευτέρα 9 Αυγούστου 2010
Μπαλάκι
Δεν ζήτησα ποτέ να παίξω
τα λόγια που πετάς,
παιχνίδι του μυαλού σου,
την δική μου αντοχή για να μετράς
και τους δικούς σου λογισμούς
να ξεγελάς
Δεν ζήτησα τα ψέμματα
εκείνα που λέγονται
με χαμόγελο
μα κι εκείνα που κρύβει η σιωπή
και σκιάζουν την ψυχή
Δεν ζήτησα τη σιωπή
Εκείνη που τιμωρεί
και το χάδι σού στερεί
Εκείνα που κρατάς
να τα κρύψεις θες
μα ξεχειλίζουν στα μάτια σου
που δεν μπορώ να δω
μα ούτε κι εσύ
να αντικρύσεις θες
Ψέμμα δεν σε είπα ποτέ
θα σου στερούσα την αξία
που εγώ η ίδια έδωσα
κι αν είναι έγκλημα
τον άλλον μεγάλο να φαντάζεσαι
τότε ένοχη είμαι εξ' αρχής
Δεν ζήτησα να παίξω...
Μα ούτε σε αναμονή να είμαι
Αν η αγάπη στην καρδιά ξεχειλίζει
ποιο στόμα μπορεί να την εμποδίσει να μιλήσει;
Ποια καρδιά αντέχει να έχει τόσο περίσσευμα
και να δειλιάζει να το δώσει;
Ποιο μυαλό που είναι δοσμένο απόλυτα
μπορεί και να αρνείται ότι κάτι δεν υπάρχει,
δεν το έχει ζήσει
δεν έχει υπάρξει;
Όχι δεν αξίζει σε κανέναν κάτι τέτοιο...
Ο Έρωτας δεν είναι παιχνίδι με τις λέξεις.
Είναι θύελλα που περνά και σαρώνει
Είναι αγέρας δυνατός που λυγίζει τους δυνατούς
Είναι βροχή που ποτίζει τους διψασμένους στην ψυχή
Είναι ποτάμι ορμητικό,
αγκαλιάζει ό,τι βρει στο πέρασμά του
κι αν αφεθείς
κλείσεις λίγο τα μάτια
τότε μπορεί και να ταξιδέψεις...
Γιατί μονάχα έτσι αξίζει να τον ζήσεις...
Σαρωτικό....
Αφήνω το μπαλάκι λοιπόν του παιχνιδιού σου
και αν ποτέ βρεις το ποτάμι,
άπλωσε το χέρι και κάπου θα με βρεις...
Φώτο
Βασιλική
Δυνατός...
-Αυτός που περπατά μέσα στη νύχτα μόνος του.
Κι όμως, φοβάται τόσο το σκοτάδι....
Αυτός που περιμένει στην πλαγιά τους λύκους.
Κι ας τρέμει σαν το λαγό ακούγοντας τα ουρλιαχτά τους....
Αυτός που γλιστράει, που γονατίζει, που γεμίζει λάσπες....
Που χώνεται στο θολό ποτάμι, ως το λαιμό.....
Και για μια στιγμή μέσα σε αυτό το χαλασμό, απλώνει τα παγωμένα χέρια του, κόβει κίτρινες μαργαρίτες και στολίζει τα μαλλιά του.
Αλκυόνη Παπαδάκη - Το χρώμα του φεγγαριού...
Ψάχνω τις μαργαρίτες μου...... Τις είδε κανείς....;;
Μερικές φορές υποφέρεις περισσότερο από φόβο για έναν ενδεχόμενο πόνο, παρα με τόν αληθινό πόνο όταν έρθει
-Ξενοφών
Τάδωσα όλα.
Δεν κράτησα ούτε ένα ψίχουλο για τον εαυτό μου.
Γιατί έτσι είμαι εγώ, πανάθεμά με....Ή αδειάζω το ποτήρι μου ή δεν το λερώνω καθόλου. Δεν έγινε τίποτα. Ο κόσμος στο χειρότερο πάει.
Και ξέρεις ποιο είναι το παράξενο; Δεν αισθάνομαι χαμένος. Προδομένος.
Προσωπική υπόθεση φίλε, η δικαίωση.
Καθένας χαράσσει με το σουγιαδάκι του ένα σήμα στο δέντρο της ζωής.
Είναι μερικοί που χαράσσοντας αυτό το σήμα, τους ξεφεύγει το μαχαίρι και πληγώνονται . Είναι γιατί ήταν πολύ παθιασμένοι εκείνη τη στιγμή.
Είναι γιατί τρέμανε τα χέρια τους από τα πολλά όνειρα. Είναι γιατί τα μάτια τους είχαν θαμπωθεί από την ομορφιά του κόσμου..
Ε!Δεν έπαψε η γη να γυρίζει ε;
Παρασκευή 6 Αυγούστου 2010
Φαντασία μου...
- Ναι..
- Να έρθω;
- Όχι..
- Αφού πονάς!
- ....που και που ζω κιόλας.
Αν έρθεις, μόνο θα πονάω...
Πέμπτη 15 Ιουλίου 2010
Άγραφο χαρτί
Κάποια το ξεφύλλισαν βιαστικά κλέβοντας γραμμές
κάποια το διάβασαν από το τέλος στην αρχή...
Έκλεψε και χάδια τούτο το βιβλίο της ζωής μου από χέρια αγαπημένα.
Και από κείνα που ποτέ δεν κατάλαβα γιατί το αγκάλιαζαν με τόση στοργή.
Εκείνα που δεν το ομολόγησαν ποτέ.
Κι εκείνα που σταυρώθηκαν σε ένδειξη διαμαρτυρίας.
Ξέρω μονάχα πως τα σημάδια αυτά που έχω,
είναι όλα, ένα προς ένα, σημάδια αγαπημένα.
Και οι μουτζούρες..
Και οι ζωγραφιές...
Και οι απλές λέξεις..ακόμα και οι μοναδικές.
Τα σημεία στίξης.
Και οι προτάσεις.
Εκείνες που έκρυβαν πίσω από τις λέξεις συναισθήματα.
Κι εκείνες οι προτάσεις που ήταν χείμαρος ανοιχτός
κι έστελναν καρδιές στον παράδεισο
και δεν ντράπηκαν ποτέ να προσφέρουν την ψυχή τους σε μια ομολογία
Ψυχές που μου χαρίστηκαν, που με αγάπησαν,
ψυχές που θυσίασαν εγωισμούς
κι απλώθηκαν μπροστά στα πόδια μου να κατακτήσω τη Ζωή...
Ψυχές αγαπημένες που μου έδωσαν ό,τι πιο όμορφο κουβαλάω σήμερα μέσα μου.
Κι ήρθες εσύ, κι άνοιξες το βιβλίο της Ζωής μου, πέρασες όλες τις σελίδες και στάθηκες
σε εκείνο το φύλλο το κενό, το καθαρό...
Τι θες να γράψεις καλέ μου;
Και πως αλήθεια θα υπογράψεις;
Τετάρτη 7 Ιουλίου 2010
5 Δευτερόλεπτα
Να μην διεκδικείς, να μην αποζητάς.
Δεν έχει σημασία τίνος είναι. Αν το αξίζει
ποιος είσαι εσύ που θα το κρίνεις;
Πολλές φορές είναι εκεί που πρέπει να είναι.
Είτε γιατί το έφερε η ζωή,
είτε γιατί το ήθελε μια στιγμή.
Εκείνη η ζωή που εσύ δεν μπορείς να ζήσεις
και εκείνη η στιγμή που εσύ δεν ήσουν εκεί
να διεκδικήσεις.
Κανείς όμως δεν μπορεί να σε κρίνει
για την θάλασσα που εσύ κολυμπάς.
Κι αν ξεχειλίζεις από αναμνήσεις, συναισθήματα
θέλω και πρέπει
είναι μονάχα δικά σου.
Δική σου η μάχη , δική σου και η λαβωματιά.
Κι αν εκείνη η Λογική για πέντε δευτερόλεπτα
ξεχαστεί και λίγο κοιτάξει αλλού
και εκείνη η Καρδιά
δραπετεύσει και επαναστατήσει
μην φοβηθείς...
Για πέντε δευτερόλεπτα θα είναι μοναχά
που θα ψάχνει τα "Θέλω" της να κάνει μια Αλήθεια.
Θα την ακούσει η Λογική
θα την καταλάβει
θα την σκεπάσει τρυφερά
κι αν την πονέσει θάναι άθελά της...
Γιατί η Ζωή, μονάχα Λογική χρειάζεται
Σαν την ταξιδεύει η Καρδιά
μονάχα Όνειρα μπορεί να προσφέρει...
Και ποτέ κανένας Θεός δεν έκανε τα όνειρα Αλήθεια....
Κυριακή 27 Ιουνίου 2010
Να παλεύεις με ένα "Ίσως"...
Δειλή γιατί κρύβει το ναι, κρύβει και το όχι
Δεν σου κόβει το σκοινί, να πέσεις να τσακιστείς,
να βάλεις κόντρα ξανά να σηκωθείς.
Δεν σε χαστουκίζει να φέρεις σβούρα δις τον κόσμο
και να μπαλατζάρεις να βρεις μια ισορροπία ξανά.
Δεν σου φτύνει την απόρριψη κατάμουτρα,
να χαμηλώσεις το κεφάλι
να είσαι μάγκας που προσπάθησες.
Δεν σου ανοίγει την πόρτα στα λιβάδια της καρδιάς
να κυλιστείς και να κλέψεις τα αρώματα
να τα κουβαλήσεις και να τα κάνεις δικά σου
Σε έχει σε μια κόψη ξυραφιού
Μην κινηθείς γιατί το τραύμα θα γίνει βαθύ
θα αφήσει ουλή
και χίλιες μύριες ενοχές "...αν δεν το έκανα...."
Μην μείνεις ακίνητος
θα βουτάς στην απογοήτευση
ανήμπορος, αμέτοχος
μονάχα παρών να ζήσεις το αποτέλεσμα.
Φέρε μου το "Ίσως" να παλέψουμε κορμί με κορμί
να προτάξουμε στα στήθη μας
να δούμε ποιος αντέχει το χτύπημα:
Εγώ που είμαι εδώ
ή αυτό που κρύβεται πίσω από τον εαυτό του;
΄
Ίσως...
Κυριακή 20 Ιουνίου 2010
Ζητείται
ΑΘΗΝΑ (Λεω. Αλεξάνδρας - Παναθήναια) διαμέρισμα 45τμ, δυάρι, 1ου, πλησίον συγκοινωνιών.Ε. ΣΑΡΜΑΝΗΣ Ιπποκράτους 169 Πληροφορίες 694********5
Χαρίζεται μόντεμ PSTN, σχεδόν καινούργιο, μάρκας PLANET, περιοχή Καλλιθέας, τηλ. 697******8
Πωλείται αγρός Περιοχή Τρεις 12.140τμ. Ρόδου 180.000 €
ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ ΠΑΝΟΡΑΜΑ, εντός οικοπέδου 1 στρέμματος, αξιόλογη μονοκατοικία 2 επιπέδων, εμβαδού 400 τ.μ., με 2 κλειστές θέσεις στάθμευσης και εξαιρετική θέα στον κόλπο της Θεσσαλονίκης., τηλ. 2310-******0-5, 2310-25*****77.
Ζ Η Τ Ε Ι Τ Α Ι άνθρωπος, που να διαθέτει φιλότιμο,
να μην αγαπά το ψέμμα,
να πιστεύει όσα λέει,
να έχει το θάρρος να τα λέει,
να του αρέσουν τα ηλιοβασιλέματα,
να μην παραδίδει τα όπλα αμαχητί, να είναι ειλικρινής,
να ορμάει μπροστά,
να μη δειλιάζει,
να θεωρεί τα προβλήματα πρόκληση κι όχι δικαιολογία,
να έχει χιούμορ αλλά να μην γελάει με μια ηλίθια.....
Να φοβάται και να το παραδέχεται..
Να κάνει πίσω και να το δέχεται.
Να αντέχει να είναι ο εαυτός του...
Πληροφορίες εντός
Παρασκευή 11 Ιουνίου 2010
Για σένα στις επιθυμίες μου...
λόγος δεν γίνεται ποτέ.
Δεν σε προέβλεψαν ποτέ
τα όνειρά μου
Οι προαισθήσεις μου
ποτέ δεν σε συνάντησαν.
Ούτε η φαντασία μου.
Κι όμως μια ανεξακρίβωτη στιγμή
σ`εξακριβώνω μέσα μου
ένα έτοιμο κιόλας αίσθημα.
Κική Δημουλά
ΥΓ. Μάθημα Ζωής Νο7362: Το προαίσθημα βγαίνει πάντα. Κι αν παλέψεις να αντισταθείς και να του αλλάξεις δρόμο, να ξέρεις πως το μόνο που απλά καταφέρνεις είναι να το κάνεις να συμβεί πιο γρήγορα...
Πέμπτη 3 Ιουνίου 2010
Κοχύλι
Το αυτοκίνητο που την χτύπησε έφυγε με μεγάλη ταχύτητα μα δεν τσατίστηκε καν.
Είδε το μηχανάκι σμπαράλια στην άκρη του δρόμου μα ούτε κι αυτό κατάφερε να την αγγίξει.
Το κράνος είχε σπάσει στα δύο, κάτι που ευχόταν να είχε πάθει το κεφάλι της για να πάψει να σκέφτεται πια τόσο πολύ.
Το κλώτσησε λες κι έφταιγε αυτό που το αυτοκίνητο είχε αστοχήσει, και πήρε μόνο το κλειδί κι έναν φλας που βρήκε σπασμένο πιο δίπλα.
Κι ας ήταν το παπί ο σύντροφός της στα καλύτερά της ταξίδια.
Από ένστικτο έψαξε στο λαιμό της κι ένα κύμα δυστυχίας την πλημμύρησε.
Το κορδόνι με το βοτσαλάκι έλειπε.
Γονάτισε στην άσφαλτο και με τη βοήθεια του κινητού έψαξε σπιθαμή προς σπιθαμή να βρει το πιο όμορφο δώρο της ζωής της.
Ο Θεός έβρεχε κάνοντας την αναζήτησή της ακόμα πιο δύσκολη μα η λύσσα της ήταν τόσο μεγάλη που είχε αποφασίσει πως δεν θα φύγει αν δεν το βρει.
Δεν την τρόμαζαν ούτε τα αυτοκίνητα που περνούσαν δίπλα της, ούτε οι οδηγοί που την έβριζαν.. Και κανείς δεν την σταμάτησε...
Βρήκε το κορδόνι κομμένο σε δύο κομμάτια και μετά από ώρες βρήκε και τις δύο πετρούλες που ήταν δίπλα στο κοχύλι πατημένες και σπασμένες.
Κόντευε να ξημερώσει όταν βρήκε το κοχύλι, άθικτο κι ήταν η πρώτη φορά που χαμογέλασε μετά το ατύχημα.
Ξεκίνησε για το δρόμο του γυρισμού, μούσκεμα μέχρι το κόκκαλο, γεμάτη αίματα μα με τη χούφτα γεμάτη από τη ζεστασιά του κοχυλιού.
Μόλις έφτασε στο σπίτι, άνοιξε τον υπολογιστή, έβαλε 6 τραγούδια συγκεκριμένα να παίζουν σε επανάληψη και βούλιαξε στον καναπέ αγκαλιά με 2 μπουκάλια ουίσκυ.
Όταν σηκώθηκε τρεκλίζοντας δεν κατάφερε τίποτα άλλο να κάνει παρά να σωριαστεί στο πάτωμα, μα με εκείνο το κοχύλι στα χέρια, σφιχτά.
Κρακ! κι έσπασε κι εκείνο.
Και με την άκρη του πια, χάραξε ένα όνομα εκεί δίπλα στις φλέβες της με μια καρδιά να τρέχει αίμα.
Και το τελευταίο πράγμα που ένοιωσα ήταν πως το σώμα της πια ήταν τόσο παγωμένο όσο ακριβώς και η καρδιά της.
Έκλεισε τα μάτια και χάθηκε.
Και κανείς δεν την σταμάτησε.
"Ι read your mind, with no intentions
Of being unkind, I wish I could explain
It all takes time, a whole lot of patience
If it's a crime, how come I feel no pain.
Carrie, Carrie, things they change my friend
Carrie, Carrie, maybe we'll meet again"
Κυριακή 30 Μαΐου 2010
Ζωή
Ονειρέψου
Κράτα τα φτερά ανοιχτά
Κι όσοι τρέξουν από κάτω αγκάλιασέ τους
Να τους μιλάς τρυφερά
Μην τους πονάς
Τραγούδησέ τους
Θα χαμογελούν
Κι η δική σου η χαρά θα είναι ακόμα πιο μεγάλη
Κι αν τους πονάς
Μην τους αποπαίρνεις
Ονειρέψου
Πως θα ήταν αν δεν είχες κάνει το λάθος το μεγάλο
Σαν μοιραστείς την ευτυχία εκείνη μαγικά μεγαλώνει
Ζωγράφισε μια Ζωή με χρώμα Κόκκινο
Κι αν έχεις και καρδιά βάλτην σαν ρουμπίνι επάνω δεξιά
Στη ζωγραφιά σου δεν θα ξεχωρίζει
Μα τα δάχτυλα που θα ψηλαφίσουν θα την βρουν
Αρκεί να το θέλουν...
Το πιο ανοήτο στον Ερωτα είναι
να κάνει ερωτήσεις που οι απαντήσεις έχουν ήδη δοθεί...
Γιαυτό
Αφέσου
Δεν θέλει δύναμη, δεν θέλει αντοχή
Δεν θέλει κότσια
Όταν σου προσφέρουν, πάρτο
Τα δώρα δεν οφείλουν ενοχή σε κανέναν
Πέτα
Εκεί που σε φυσάει ο άνεμος
Ψηλά ή χαμηλά
Αν ο ουρανός είναι δικός σου
Τίποτα δεν είναι πολύ ή λίγο
Άντεξε
Όταν τσακιστείς
Εμπειρία το λένε
Βάλε κόντρα και σήκω
Τα γόνατα δεν αντέχουν για πολύ
Δέξου
Πως είσαι άνθρωπος
Με λάθη
Ατέλειες
Λίγα
Πολλά
Σε κάποιους λείπεις
Σε κάποιους περισσεύεις
Παραδέξου
Πρώτα εσύ τι είσαι
Άντεξέ το
Κι αν δεις τις πλάτες να γυρνούν
Μάθε να συνεχίζεις
Ζωή το λένε
κι έτσι μαθαίνεις
πως μια επιλογή "Ναι" γεννάει αμέσως μια επιλογή "Όχι".
Όποια κι αν έχεις επιλέξει
Όποια κι αν έχεις ακούσει
Ξεδίπλωσε πάλι τα φτερά
Και ΖΗΣΕ...παρακάτω.
Παρασκευή 28 Μαΐου 2010
Sensual has another name..... Martin Kovalik XxX
....
.....
Εσύ Θέλεις....
Ο πρώτος αναστεναγμός.Δίπλα στο αυτί σου.
Να ακούσεις τα θέλω μου μόνο με μια ανάσα....
Κι εκείνη η ζέστα που ξεκινά λίγο πιο χαμηλά από την κοιλιά....Κι απλώνεται...
Ζεσταίνει...
Και μετά βρίσκεσαι ξαφνικά να καίγεσαι μέσα σε ένα Θέλω...
Κι όταν ακουμπάω την παλάμη μου στο στέρνο σου, στο μέρος της καρδιάς,Να μου μιλάς,
να μου το λες...
Δυνατά σαν τον χτύπο της που γεννάει η παρουσία μου...
Να αφήνεις τον πόθο σου να με τυλίγει, να με στροβιλίζει..Να με πηγαίνει και να με φέρνει χωρίς προορισμό...
Μόνο με ένα Θέλω......
Να καίγεσαι μαζί μου, μέσα μου....κι αυτό που αναζητάς να είναι ακόμα περισσότερη φωτιά....
Κόκκινος Έρωτας για σένα και για μένα....Μόνο με Θέλω....
Εσύ εμένα...... Κι εγώ εσένα....
Κι ένα Θέλω ανάμεσά μας να μας ενώνει.....
Γράφτηκε πριν περίπου δύο χρόνια...χωρίς να το έχω ζήσει..
Τώρα μπορώ να πω πως το διαβάζω αφού το έζησα...κι όμως τα λόγια δεν φτάνουν τη γλύκα της Ζωής...
Αφιερωμένο σε μια ψυχή...που τη συγνώμη μου δεν δέχτηκε...
Ίσως τελικά είναι κι αυτός ένας τρόπος για να πληρώνεις για τα λάθη σου.
Τετάρτη 26 Μαΐου 2010
107
ΜΟναχά τους ήρθαν κι απλώθηκαν στην αγκαλιά μου και τη γέμισαν.
Ξεχείλισαν από παντού σαν μια αγκαλιά λουλούδια που άργησε να παραδοθεί μα το άρωμά τους σε αγκαλιάζει και σε αποζημιώνει.
Δεν ήταν προτάσεις. Λέξεις μοναχές που απλά τις άκουσες σε ήχους.
Ήταν λόγια αγαπημένα, με χάδια τρυφερά να μην σε πονέσουν.
Δεν είχε χρώμα μαύρο πουθενά.
Μονάχα ένα μπλε.. καθάριο, ήρεμο...αληθινό σχεδόν.
Σαν της ασημένιας θάλασσας το Μάη μήνα, λίγο πριν δύσει ο ήλιος.
Κι όταν βούτηξες ήταν οι υποσχέσεις κρίκοι αλυσίδας, που έπιαναν κομμάτια της ψυχής σου και τα κλείδωναν ένα- ένα...
107.
Ήταν η λέξη "Αγάπη" που δεν ακούστηκε.. Ή μήπως ακούστηκε σιγά αλήθεια;
Ήταν που ο ήχος που βόλεψε ήταν του φορτηγού που συντόνισε τα τζάμια και οι αλήθειες σώπασαν;
Ή πολύ βολικά δεν ειπώθηκαν για χάρη της βραδιάς;
Οι δρόμοι που άνοιξαν τα χάδια ήταν όλοι κλειστοί μα ποιος έδινε σημασία αλήθεια....
Και δεν ήταν τόσα τα ανείπωτα όσα εκείνα που με αλήθεια τα έντυσες και πόνεσαν.
107 ήταν τα λόγια σου μα μια αλήθεια δεν είδα.
Μια κουβέντα είπα εγώ, και ισχύει μέχρι σήμερα.
Θάχεις βραδιές να αρνηθείς όσα θέλεις και βολεύουν.
Να αρνηθείς κι εμένα μα κι εσένα κι ό,τι έγινες εδώ κοντά μου.
Κι έχουν πει δεν το αρνιέμαι... : Να προσέχεις τι εύχεσαι γιατί μπορεί να σου συμβεί.
Να προσέχεις κι εσύ.
Την επόμενη φορά να μην ευχηθείς να αγαπηθείς.
Κυριακή 23 Μαΐου 2010
Πέμπτη 20 Μαΐου 2010
Πακέτο
η Ζωή...τσιγάρα οι άνθρωποί της...
Κάποια τα ανάβεις από συνήθεια...
Κάποια τα πετάς γιατί σου καίν τα χέρια πριν καλά καλά προλάβεις την πρώτη τζούρα.
Κάποια απαραίτητα σαν την ανάσα...όπως το πρώτο πρωινό που κάνεις με τον καφέ σου ή εκείνο που σβήνεις με την τελευταία "Καληνύχτα" της ημέρας...
Κάποια που σου κάνουν παρέα τις ώρες μοναξιάς σου.
Κάποια που σβήνεις με την υπόσχεση να μην κάνεις άλλο γιατί μπούχτισες...
Και υπάρχουν κι εκείνα, που ανάβεις με τελετουργικό σχεδόν τρόπο, κλείνοντας όλον τον κόσμο απέξω, κι όταν τραβάς την πρώτη τζούρα, νοιώθεις να γεμίζουν τα σωθικά σου φάρμακο μετά από μια κοπιαστική μέρα...
Κι έπειτα κυλούν στο αίμα σου, και πριν καλά καλά βγάλεις την πρώτη ρουφηξιά τραβάς και μια δεύτερη για να κρατήσεις τη στιγμή λίγο ακόμα...
Λίγο παραπάνω ακόμα...
Τετάρτη 19 Μαΐου 2010
Κυριακή 9 Μαΐου 2010
Φυλακή...
Σε τούτη που είναι μέσα από τα κάγκελα, απουσιάζει η ζωή μα και ο πόνος.
Στην άλλη, στο απέραντο μπλε του Θεού, ανασαίνει μονάχα η Ζωή και ό,τι την ακολουθεί.
Μου είπαν πως τα πλοία που είναι στα λιμάνια είναι πάντα ασφαλή.
Μα δεν φτιάχτηκαν γιαυτό....
Κι ένα βήμα... ένα τόσο δα βήμα. Κι είμαι ακόμα η μισή μέσα και η άλλη μισή ελεύθερη.
Κι ο φόβος όλος δικός μου...
Η φώτο είναι του
Ηλία
Σωτηρόπουλου
Δευτέρα 3 Μαΐου 2010
Ταξίδια....
Στα αντίστροφα ταξίδια μου στην επιφάνεια, μάθαινα γιατί με αγαπούν οι άλλοι...
Κυριακή 11 Απριλίου 2010
Ανεπανάληπτη
Η τέλεια.
Η μοναδική.
Η ονειρεμένη.
Δεν θα μπορούσα ποτέ να ξεγελάσω κανέναν, πόσο μάλλον εσένα....
Έχω τα κότσια όμως να πω πως σαν είχα το κορμί σου στα χέρια μου, την ανατριχίλα την προκαλούσα αβασάνιστα...
Κι όταν ακουμπούσα επάνω σου το γυμνό μου κορμί, η καρδιά σου χτύπαγε τόσο δυνατά που σχεδόν με τρόμαζε.
Τους αναστεναγμούς σου, έναν έναν τους θυμάμαι...
Την ώρα που σου ψιθύριζα στο αυτί όσα λαχταρούσες να ακούσεις.
Αυτό που είχες πλάσει στο μυαλό σου, ήταν για μένα.
Για το δικό μου χάδι. Το δικό μου φιλί.
Τους δρόμους που η γλώσσα μου χάραζε στο σώμα σου, εκείνους που θυμόσουν χορτασμένος από έρωτα μετά κι όμως.... σφιγγόταν το στομάχι σου από την τρέλλα ότι πραγματικά συνέβη...
Ξέρω για τις φορές που με μισούσες που δεν υποτασσόμουν.
Που δεν κατάφερνες να με λυγίζεις.
Που ήξερες πως γνώριζα το κάθε ψέμμα που ξεστόμιζες.
Που δεν σχολίαζα γιατί απλά σε άφηνα έρμαιό τους. Να τα κουβαλάς και να βασανίζεσαι.
Που δεν τα διαστάυρωνα να σε βγάλω ψεύτη γιατί απλά....αδιαφορώ.
Ξέρω για τις φορές που πείσμωνες. Που θύμωνες.
Όπως ξέρω για τα βράδια που ο πόθος σου σε ξύπναγε και περπατούσες στο άδειο σπίτι.
Μπορεί να μην ήμουν η πρώτη σου σκέψη. Ούτε η τελευταία.
Εμφανιζόμουν όμως στο μυαλό σου και χωνόμουν στις σκέψεις της ημέρας που πέρασε...κι ας μην το ήθελες.
Κι επειδή δεν είχα αντιδράσει όπως το ήθελες...
επειδή δεν ήμουν εκεί που ήθελες...
επειδή δεν έκανα αυτό που ήθελες...
ώστε εσύ να μπορείς να κρατάς τον εγωισμό σου ψηλά....
ήμουν ένοχη.
Και με καταδίκαζες σε όποια τιμωρία πίστευες εσύ πως άξιζα μα και σε αυτή που άντεχες εσύ.....
Κι όμως....
Δεν είπα ποτέ πως είμαι τέλεια.
Μοναδική.
Ονειρεμένη.
Έλεγα πάντα πότε έρχομαι, και πότε γουστάρω να φύγω.
Έλεγα πάντα τι ήθελα από σένα. Και τι πήρα.
Κι όταν ξεχνούσες τον εγωισμό κι ο πόθος ξεχείλιζε , το πάθος που ομολογούσες σε λύτρωνε...
Εγώ σε ξεδιψάω...
Εγώ σε πεθαίνω...
Εγώ σε ανασταίνω...
Εμένα κατηγορείς..κι εμένα προσκυνάς...
Κι ήσουν πάντα ελεύθερος.
Να βρεις κι άλλες αγκαλιές.
Κι άλλα κορμιά διψασμένα για έρωτα μωρό μου.
Ελεύθερος να φτιάξεις νέα παιχνίδια στο μυαλό σου και καινούριες πρωταγωνίστριες να προσκυνήσουν την κάθε επιθυμία σου.
Να σκύβεις να φιλάς σαρκώδη χείλη που μπορούν να προκαλέσουν την υπέρτατη καύλα.
Κορμιά με τέλειες αναλογίες που σε στέλνουν στον Παράδεισο.
Υπάρξεις που μπορούν να σου βγάλουν γούστα αναπάντεχα.
Όχι σαν εμένα.
Καλύτερες.
Ονειρεμένες.
Τέλειες.
Μα όχι σαν εμένα.
Όχι εγώ.
Αυτή είναι η δική σου τιμωρία χαρά μου....
Εγώ.
Που δεν είπα ποτέ πως είμαι τέλεια.
Μοναδική.
Ονειρεμένη.
Εγώ.
Ούτε μοναδική.
Ούτε τέλεια.
Ούτε ονειρεμένη.
Απλά...ανεπανάληπτη.
Σάββατο 10 Απριλίου 2010
Παραμύθια...
Μην μετράς τα χρόνια μονάχα. Μέτρα και τις εμπειρίες.
Τόσα ψέμματα πια πως αντέχεις και τα θυμάσαι;
Γιατί τα κουβαλάς;
Όταν υπάρχουν άνθρωποι που ξέρουν τα μύχια σου , τι θες και τα χρυσώνεις;
Χάζεψε λίγο τη ζωή που ξημερώνει κάθε πρωί.
Αγάπησε την κάθε μέρα και μην την σπρώχνεις να περάσει.
Κι όλα γίνονται πιο εύκολα όταν πάψεις να υποκρίνεσαι...
Είσαι μεγάλο παιδί για να σου λένε παραμύθια...
Κι εγώ πολύ μεγάλη πια για να στα λέω.
Ίσως τελικά δεν είμαι πια τόσο ρομαντική όσο παλιά.
Κι ίσως να μεγάλωσα πιο γρήγορα από όσο νόμιζα.
Τετάρτη 7 Απριλίου 2010
-Ήρθες; (Προσ)Πέρασε κι όλας....
Γιατί με κοιτάς και μου θυμώνεις;
Στην πόρτα εμπρός εσύ μα πίσω εγώ, κι αυτή κλειστή...
Δεν είναι πια που φοβάμαι. Μα μήτε και περιμένω κάτι για να την ανοίξω
και να σε καλοδεχτώ.
Είναι πια που η ζωή είναι πιο δυνατή, κι αποφάσισα να παλέψω μαζί της.
Είναι που μεγάλωσα, και δεν ντύνω τα θέλω μου με παραμύθια.
Το γυμνό κορμί σου να ταξιδεύω κι όταν φεύγω να μένει εκεί. Δεν θέλω πια εισιτήριο δικαιολογία μήπως και ντραπώ.
Δεν θέλω να κουβαλώ τίποτα πια. Μονάχα εμένα.
Άλλωστε στα μισά τα μοιρασμένα πάντα στο μέτρημα με ρίχναν.
Θάχεις μια σκέψη ίσως. Θάχεις μια νύχτα.
Το πιο πολύ, το πιο βαρύ δεν το αντέχουν οι καρδιές που ξέρω εγώ.
Τα λόγια γεννήθηκαν να ψήνουν κι όχι να σφραγίζουν το τι μπορείς.
Γιατί τι ακριβώς μπορείς ποτέ δεν το γνωρίζεις, μονάχα τη στιγμή που περνάς τη γραμμή αυτή που κάποτε βάφτιζες υπερβολή.
Τίποτα πιο πραγματικό από το τώρα. Αυτή τη στιγμή. Κανένα μέλλον. Ούτε καν παρόν το λες.
Μια στιγμή. Αυτή τη στιγμή που παίρνεις την ανάσα.
Και τίποτα πιο ειρωνικό να μην μπορείς να σχεδιάσεις για τούτη τη μια στιγμή τίποτα.... αφού μέχρι να ανασάνεις έχει ήδη φύγει...
Γιαυτό Έρωτα, εσύ μπορεί να ήρθες, μα τούτη η πόρτα θα μείνει κλειστή.
Σαν φύγω μπορείς να περάσεις, μα όσο είμαι εδώ προσπέρασε.
Γιατί Έρωτας πια δεν είναι καλοδεχούμενος εδώ.
Δυο γυμνά κορμιά σε ιδρωμένα σεντόνια, θολή ατμόσφαιρα από τσιγάρα, περιβάλλον πορνό ταινίας. Αναστεναγμοί και πρόστυχα λόγια. Λάγνο βλέμμα.
Κορμιά που προκαλούν, που κατακτούν, που προσφέρονται.
Ερωτικό παιχνίδι με μόνο μια ανάγκη: Την ηδονή και μέχρι εκεί.
Κύριος ο Έρωτας μα κυρία και η Καύλα.
Και για μένα, προηγούνται οι κυρίες πάντα...
Παρασκευή 19 Μαρτίου 2010
Εξωσωματική και ελπίδα...
Το άρθρο βρίσκεται εδώ και ομολογώ πως μου άρεσε πολύ γιατί έχει αγγίξει πολλά κρυφά σημεία...
Παναγιώτη....
Τιμή μου ειλικρινά.
Σάββατο 13 Μαρτίου 2010
"Για σένανε μπορώ..."
Θα μπορούσες να φτιάξεις τον κόσμο μου στο αγαπημένο μου χρώμα;
Να κρατήσεις μακρυά, αυτούς που θέλουν να με πονέσουν;
Θα μπορούσες να μου δώσεις τις ευκαιρίες που μου στερούνε με διάφορα προσχήματα;
Θα μπορούσες να μου φέρνεις γαρδένιες στην πόρτα μου κάθε πρωί;
Θα μου χάριζες μια ανθοδέσμη τις μέρες που δεν είναι γιορτή μου ή τα γενέθλιά μου;
Να με φιλάς το πρωί απαλά για να μην με ξυπνήσεις;
Να κάνεις χιλιόμετρα απλά για να μου πεις πως μ'αγαπάς και μετά να φύγεις;
Αλήθεια...τι θα μπορούσες να κάνεις εσύ για μένα;
Θα με έπαιρνες τηλέφωνο να ακούσω το αγαπημένο σου τραγούδι;
Θα μου έκανες μια αναπάντητη απλά για να κάνεις την καρδιά μου να χτυπήσει πιο γρήγορα;
Θα με πήγαινες μια βόλτα στη θάλασσα για να δούμε μονάχα το ηλιοβασίλεμα μέσα στη σιωπή μας;
Αλήθεια, τι θα μπορούσες να κάνεις εσύ για μένα;
Θα στεκόσουν μπροστάρης σε ό,τι με πληγώνει;
Θα τα έβαζες με κείνους που και ο ίδιος φοβάσαι;
Θα μου θύμιζες σε τι είμαι καλή;
Θα ξεχνούσες τα ελαττώματά μου;
Θα μπορύσες να βάλεις τα θέλω μου μια φορά επάνω από τα δικά σου;
Θα με άφηνες να γίνομαι δίπλα σου την κάθε μερα και να μπορείς να με θαυμάζεις;
Θα μπορούσες να αντέχεις αυτό που είμαι όταν εγώ η ίδια το βρίσκω αδύνατον;
Θα άντεχες να είσαι ο εαυτός σου απλά;
Χωρίς να υποκρίνεσαι...με όλο το πάθος που αντέχει κανείς;
Αλήθεια, θα μπορούσες να τα κάνεις όλα αυτά για μένα...;
Όχι...δεν θα μπορούσες.
Γιατί αν μπορούσες, θα ήσουν ήδη δίπλα μου....
ΥΓ. Αγαπημένο κομμάτι...Μου το θύμισε ένα φιλαράκι απόψε...και μαζί με αυτό μου θύμισε πολλά...
Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2010
Κυριακή 3 Ιανουαρίου 2010
Εγώ... ξανά....
Γιατί βαρέθηκα να διαβάζουν τα γραπτά μου
να φαντάζονται με το "Ναταλία"
μια δίμετρη ψηλή, ξανθιά,
αδύνατη (γκρρρρρρρρρρ)
όμορφη,
Ελληνογερμανίδα με διαστάσεις 90-50-60 !!!!!
Σόρρυ..... αλλά η φώτο είναι παλιά,
πριν δέκα κιλά ακόμα,
πριν ξεφυτρώσει μια ελιά στη μύτη,
ΝΝΑαααΑΑΑααα με το συμπάθειο,
πριν φορέσω γυαλιά
και πριν αποκτήσω καμπούρα!
Αν δεν αγάπησες καμμιά από τις λέξεις
της ψυχής μου
δεν θα βρεις τίποτα άλλο εδώ
άξιο να αγαπηθεί.....
Monday, January 22, 2007
Posted by Natalia at 15:12
Για σένα που ρώτησες πότε γράφτηκε....
Σάββατο 2 Ιανουαρίου 2010
Μια βόλτα στα παλιά...
Μια φορά κι έναν καιρό.... ήταν ένα κορίτσι....
Άρχισε να γράφει από ανάγκη πριν 8 χρόνια κάπως έτσι...(<-κλικ!)
Πέρασαν 8 χρόνια....μόνο.
2010 σκέψεις...
Ένα για κάθε χρόνο...
Συνέχιζα να είμαι εδώ. Σημείο αναφοράς για όποιον δεν έπρεπε.
Δεν πόναγα, αλήθεια σου λέω.
Λάθη πλεγμένα στη ζωή μου, πανοπλία μου για τα βέλη τους.
Δεν φτάσανε, δεν προλάβανε. Δεν αγγίξανε.
Με φτιάξανε έτσι.
Δεν μετάνοιωσα.
Μα θα πληρώσω, είπανε.
Αυτοί που δεν γνωρίζουν.
Πάντα εξοφλώ.
Κι αφήνω μεγάλο φιλοδώρημα.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
