Δευτέρα 9 Αυγούστου 2010
Δυνατός...
-Αυτός που περπατά μέσα στη νύχτα μόνος του.
Κι όμως, φοβάται τόσο το σκοτάδι....
Αυτός που περιμένει στην πλαγιά τους λύκους.
Κι ας τρέμει σαν το λαγό ακούγοντας τα ουρλιαχτά τους....
Αυτός που γλιστράει, που γονατίζει, που γεμίζει λάσπες....
Που χώνεται στο θολό ποτάμι, ως το λαιμό.....
Και για μια στιγμή μέσα σε αυτό το χαλασμό, απλώνει τα παγωμένα χέρια του, κόβει κίτρινες μαργαρίτες και στολίζει τα μαλλιά του.
Αλκυόνη Παπαδάκη - Το χρώμα του φεγγαριού...
Ψάχνω τις μαργαρίτες μου...... Τις είδε κανείς....;;
Μερικές φορές υποφέρεις περισσότερο από φόβο για έναν ενδεχόμενο πόνο, παρα με τόν αληθινό πόνο όταν έρθει
-Ξενοφών
Τάδωσα όλα.
Δεν κράτησα ούτε ένα ψίχουλο για τον εαυτό μου.
Γιατί έτσι είμαι εγώ, πανάθεμά με....Ή αδειάζω το ποτήρι μου ή δεν το λερώνω καθόλου. Δεν έγινε τίποτα. Ο κόσμος στο χειρότερο πάει.
Και ξέρεις ποιο είναι το παράξενο; Δεν αισθάνομαι χαμένος. Προδομένος.
Προσωπική υπόθεση φίλε, η δικαίωση.
Καθένας χαράσσει με το σουγιαδάκι του ένα σήμα στο δέντρο της ζωής.
Είναι μερικοί που χαράσσοντας αυτό το σήμα, τους ξεφεύγει το μαχαίρι και πληγώνονται . Είναι γιατί ήταν πολύ παθιασμένοι εκείνη τη στιγμή.
Είναι γιατί τρέμανε τα χέρια τους από τα πολλά όνειρα. Είναι γιατί τα μάτια τους είχαν θαμπωθεί από την ομορφιά του κόσμου..
Ε!Δεν έπαψε η γη να γυρίζει ε;
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Κοριτσάκι μου, σου εύχομαι το δικό σου "σουγιαδάκι" ΝΑ ΜΗΝ ΣΕ ΠΛΗΓΩΣΕΙ ΠΟΤΕ...........αλλά κι αν γίνει αυτό ...να θυμάσαι ότι, ότι δεν μας σκοτώνει μας κάνει ακόμα πιο δυνατούς......
ΑπάντησηΔιαγραφή