Κυριακή 30 Μαΐου 2010
Ζωή
Ονειρέψου
Κράτα τα φτερά ανοιχτά
Κι όσοι τρέξουν από κάτω αγκάλιασέ τους
Να τους μιλάς τρυφερά
Μην τους πονάς
Τραγούδησέ τους
Θα χαμογελούν
Κι η δική σου η χαρά θα είναι ακόμα πιο μεγάλη
Κι αν τους πονάς
Μην τους αποπαίρνεις
Ονειρέψου
Πως θα ήταν αν δεν είχες κάνει το λάθος το μεγάλο
Σαν μοιραστείς την ευτυχία εκείνη μαγικά μεγαλώνει
Ζωγράφισε μια Ζωή με χρώμα Κόκκινο
Κι αν έχεις και καρδιά βάλτην σαν ρουμπίνι επάνω δεξιά
Στη ζωγραφιά σου δεν θα ξεχωρίζει
Μα τα δάχτυλα που θα ψηλαφίσουν θα την βρουν
Αρκεί να το θέλουν...
Το πιο ανοήτο στον Ερωτα είναι
να κάνει ερωτήσεις που οι απαντήσεις έχουν ήδη δοθεί...
Γιαυτό
Αφέσου
Δεν θέλει δύναμη, δεν θέλει αντοχή
Δεν θέλει κότσια
Όταν σου προσφέρουν, πάρτο
Τα δώρα δεν οφείλουν ενοχή σε κανέναν
Πέτα
Εκεί που σε φυσάει ο άνεμος
Ψηλά ή χαμηλά
Αν ο ουρανός είναι δικός σου
Τίποτα δεν είναι πολύ ή λίγο
Άντεξε
Όταν τσακιστείς
Εμπειρία το λένε
Βάλε κόντρα και σήκω
Τα γόνατα δεν αντέχουν για πολύ
Δέξου
Πως είσαι άνθρωπος
Με λάθη
Ατέλειες
Λίγα
Πολλά
Σε κάποιους λείπεις
Σε κάποιους περισσεύεις
Παραδέξου
Πρώτα εσύ τι είσαι
Άντεξέ το
Κι αν δεις τις πλάτες να γυρνούν
Μάθε να συνεχίζεις
Ζωή το λένε
κι έτσι μαθαίνεις
πως μια επιλογή "Ναι" γεννάει αμέσως μια επιλογή "Όχι".
Όποια κι αν έχεις επιλέξει
Όποια κι αν έχεις ακούσει
Ξεδίπλωσε πάλι τα φτερά
Και ΖΗΣΕ...παρακάτω.
Παρασκευή 28 Μαΐου 2010
Sensual has another name..... Martin Kovalik XxX
....
.....
Εσύ Θέλεις....
Ο πρώτος αναστεναγμός.Δίπλα στο αυτί σου.
Να ακούσεις τα θέλω μου μόνο με μια ανάσα....
Κι εκείνη η ζέστα που ξεκινά λίγο πιο χαμηλά από την κοιλιά....Κι απλώνεται...
Ζεσταίνει...
Και μετά βρίσκεσαι ξαφνικά να καίγεσαι μέσα σε ένα Θέλω...
Κι όταν ακουμπάω την παλάμη μου στο στέρνο σου, στο μέρος της καρδιάς,Να μου μιλάς,
να μου το λες...
Δυνατά σαν τον χτύπο της που γεννάει η παρουσία μου...
Να αφήνεις τον πόθο σου να με τυλίγει, να με στροβιλίζει..Να με πηγαίνει και να με φέρνει χωρίς προορισμό...
Μόνο με ένα Θέλω......
Να καίγεσαι μαζί μου, μέσα μου....κι αυτό που αναζητάς να είναι ακόμα περισσότερη φωτιά....
Κόκκινος Έρωτας για σένα και για μένα....Μόνο με Θέλω....
Εσύ εμένα...... Κι εγώ εσένα....
Κι ένα Θέλω ανάμεσά μας να μας ενώνει.....
Γράφτηκε πριν περίπου δύο χρόνια...χωρίς να το έχω ζήσει..
Τώρα μπορώ να πω πως το διαβάζω αφού το έζησα...κι όμως τα λόγια δεν φτάνουν τη γλύκα της Ζωής...
Αφιερωμένο σε μια ψυχή...που τη συγνώμη μου δεν δέχτηκε...
Ίσως τελικά είναι κι αυτός ένας τρόπος για να πληρώνεις για τα λάθη σου.
Τετάρτη 26 Μαΐου 2010
107
ΜΟναχά τους ήρθαν κι απλώθηκαν στην αγκαλιά μου και τη γέμισαν.
Ξεχείλισαν από παντού σαν μια αγκαλιά λουλούδια που άργησε να παραδοθεί μα το άρωμά τους σε αγκαλιάζει και σε αποζημιώνει.
Δεν ήταν προτάσεις. Λέξεις μοναχές που απλά τις άκουσες σε ήχους.
Ήταν λόγια αγαπημένα, με χάδια τρυφερά να μην σε πονέσουν.
Δεν είχε χρώμα μαύρο πουθενά.
Μονάχα ένα μπλε.. καθάριο, ήρεμο...αληθινό σχεδόν.
Σαν της ασημένιας θάλασσας το Μάη μήνα, λίγο πριν δύσει ο ήλιος.
Κι όταν βούτηξες ήταν οι υποσχέσεις κρίκοι αλυσίδας, που έπιαναν κομμάτια της ψυχής σου και τα κλείδωναν ένα- ένα...
107.
Ήταν η λέξη "Αγάπη" που δεν ακούστηκε.. Ή μήπως ακούστηκε σιγά αλήθεια;
Ήταν που ο ήχος που βόλεψε ήταν του φορτηγού που συντόνισε τα τζάμια και οι αλήθειες σώπασαν;
Ή πολύ βολικά δεν ειπώθηκαν για χάρη της βραδιάς;
Οι δρόμοι που άνοιξαν τα χάδια ήταν όλοι κλειστοί μα ποιος έδινε σημασία αλήθεια....
Και δεν ήταν τόσα τα ανείπωτα όσα εκείνα που με αλήθεια τα έντυσες και πόνεσαν.
107 ήταν τα λόγια σου μα μια αλήθεια δεν είδα.
Μια κουβέντα είπα εγώ, και ισχύει μέχρι σήμερα.
Θάχεις βραδιές να αρνηθείς όσα θέλεις και βολεύουν.
Να αρνηθείς κι εμένα μα κι εσένα κι ό,τι έγινες εδώ κοντά μου.
Κι έχουν πει δεν το αρνιέμαι... : Να προσέχεις τι εύχεσαι γιατί μπορεί να σου συμβεί.
Να προσέχεις κι εσύ.
Την επόμενη φορά να μην ευχηθείς να αγαπηθείς.
Κυριακή 23 Μαΐου 2010
Πέμπτη 20 Μαΐου 2010
Πακέτο
η Ζωή...τσιγάρα οι άνθρωποί της...
Κάποια τα ανάβεις από συνήθεια...
Κάποια τα πετάς γιατί σου καίν τα χέρια πριν καλά καλά προλάβεις την πρώτη τζούρα.
Κάποια απαραίτητα σαν την ανάσα...όπως το πρώτο πρωινό που κάνεις με τον καφέ σου ή εκείνο που σβήνεις με την τελευταία "Καληνύχτα" της ημέρας...
Κάποια που σου κάνουν παρέα τις ώρες μοναξιάς σου.
Κάποια που σβήνεις με την υπόσχεση να μην κάνεις άλλο γιατί μπούχτισες...
Και υπάρχουν κι εκείνα, που ανάβεις με τελετουργικό σχεδόν τρόπο, κλείνοντας όλον τον κόσμο απέξω, κι όταν τραβάς την πρώτη τζούρα, νοιώθεις να γεμίζουν τα σωθικά σου φάρμακο μετά από μια κοπιαστική μέρα...
Κι έπειτα κυλούν στο αίμα σου, και πριν καλά καλά βγάλεις την πρώτη ρουφηξιά τραβάς και μια δεύτερη για να κρατήσεις τη στιγμή λίγο ακόμα...
Λίγο παραπάνω ακόμα...
Τετάρτη 19 Μαΐου 2010
Κυριακή 9 Μαΐου 2010
Φυλακή...
Σε τούτη που είναι μέσα από τα κάγκελα, απουσιάζει η ζωή μα και ο πόνος.
Στην άλλη, στο απέραντο μπλε του Θεού, ανασαίνει μονάχα η Ζωή και ό,τι την ακολουθεί.
Μου είπαν πως τα πλοία που είναι στα λιμάνια είναι πάντα ασφαλή.
Μα δεν φτιάχτηκαν γιαυτό....
Κι ένα βήμα... ένα τόσο δα βήμα. Κι είμαι ακόμα η μισή μέσα και η άλλη μισή ελεύθερη.
Κι ο φόβος όλος δικός μου...
Η φώτο είναι του
Ηλία
Σωτηρόπουλου
Δευτέρα 3 Μαΐου 2010
Ταξίδια....
Στα αντίστροφα ταξίδια μου στην επιφάνεια, μάθαινα γιατί με αγαπούν οι άλλοι...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
