Τετάρτη 26 Μαΐου 2010
107
ΜΟναχά τους ήρθαν κι απλώθηκαν στην αγκαλιά μου και τη γέμισαν.
Ξεχείλισαν από παντού σαν μια αγκαλιά λουλούδια που άργησε να παραδοθεί μα το άρωμά τους σε αγκαλιάζει και σε αποζημιώνει.
Δεν ήταν προτάσεις. Λέξεις μοναχές που απλά τις άκουσες σε ήχους.
Ήταν λόγια αγαπημένα, με χάδια τρυφερά να μην σε πονέσουν.
Δεν είχε χρώμα μαύρο πουθενά.
Μονάχα ένα μπλε.. καθάριο, ήρεμο...αληθινό σχεδόν.
Σαν της ασημένιας θάλασσας το Μάη μήνα, λίγο πριν δύσει ο ήλιος.
Κι όταν βούτηξες ήταν οι υποσχέσεις κρίκοι αλυσίδας, που έπιαναν κομμάτια της ψυχής σου και τα κλείδωναν ένα- ένα...
107.
Ήταν η λέξη "Αγάπη" που δεν ακούστηκε.. Ή μήπως ακούστηκε σιγά αλήθεια;
Ήταν που ο ήχος που βόλεψε ήταν του φορτηγού που συντόνισε τα τζάμια και οι αλήθειες σώπασαν;
Ή πολύ βολικά δεν ειπώθηκαν για χάρη της βραδιάς;
Οι δρόμοι που άνοιξαν τα χάδια ήταν όλοι κλειστοί μα ποιος έδινε σημασία αλήθεια....
Και δεν ήταν τόσα τα ανείπωτα όσα εκείνα που με αλήθεια τα έντυσες και πόνεσαν.
107 ήταν τα λόγια σου μα μια αλήθεια δεν είδα.
Μια κουβέντα είπα εγώ, και ισχύει μέχρι σήμερα.
Θάχεις βραδιές να αρνηθείς όσα θέλεις και βολεύουν.
Να αρνηθείς κι εμένα μα κι εσένα κι ό,τι έγινες εδώ κοντά μου.
Κι έχουν πει δεν το αρνιέμαι... : Να προσέχεις τι εύχεσαι γιατί μπορεί να σου συμβεί.
Να προσέχεις κι εσύ.
Την επόμενη φορά να μην ευχηθείς να αγαπηθείς.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Η Κική Δημουλά έγραψε ότι "ν'αντέξεις είναι το ζητούμενο, όχι να καταλάβεις"........Κατά τα λοιπά, εξακολουθείς να είσαι ρομαντική όπως παλιά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Γιώργος είναι ο Γερόλυκος......
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν θα μπορούσα να πάω με τίποτα κόντρα σε ό,τι κι αν έγραφε η Δημουλά, Γιώργο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστώ που μου το θύμισες.
Και ναι... τα ελαττώματα σβήνουν τελευταία, είναι αλήθεια...