Σάββατο 10 Απριλίου 2010
Παραμύθια...
Μην μετράς τα χρόνια μονάχα. Μέτρα και τις εμπειρίες.
Τόσα ψέμματα πια πως αντέχεις και τα θυμάσαι;
Γιατί τα κουβαλάς;
Όταν υπάρχουν άνθρωποι που ξέρουν τα μύχια σου , τι θες και τα χρυσώνεις;
Χάζεψε λίγο τη ζωή που ξημερώνει κάθε πρωί.
Αγάπησε την κάθε μέρα και μην την σπρώχνεις να περάσει.
Κι όλα γίνονται πιο εύκολα όταν πάψεις να υποκρίνεσαι...
Είσαι μεγάλο παιδί για να σου λένε παραμύθια...
Κι εγώ πολύ μεγάλη πια για να στα λέω.
Ίσως τελικά δεν είμαι πια τόσο ρομαντική όσο παλιά.
Κι ίσως να μεγάλωσα πιο γρήγορα από όσο νόμιζα.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Πραγματικα για ολους εμας που σε διαβαζουμε κανε μια ομορφη εκδοση σε ενα βιβλιο, για να σε κουβαλαμε παντα! Ρομαντικη μου γραφεις απλα υπεροχα!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΡοζουλίνι μου, σε ευχαριστώ πολύ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντα με το καλό λόγο είσαι....:)