Κυριακή 11 Απριλίου 2010
Ανεπανάληπτη
Η τέλεια.
Η μοναδική.
Η ονειρεμένη.
Δεν θα μπορούσα ποτέ να ξεγελάσω κανέναν, πόσο μάλλον εσένα....
Έχω τα κότσια όμως να πω πως σαν είχα το κορμί σου στα χέρια μου, την ανατριχίλα την προκαλούσα αβασάνιστα...
Κι όταν ακουμπούσα επάνω σου το γυμνό μου κορμί, η καρδιά σου χτύπαγε τόσο δυνατά που σχεδόν με τρόμαζε.
Τους αναστεναγμούς σου, έναν έναν τους θυμάμαι...
Την ώρα που σου ψιθύριζα στο αυτί όσα λαχταρούσες να ακούσεις.
Αυτό που είχες πλάσει στο μυαλό σου, ήταν για μένα.
Για το δικό μου χάδι. Το δικό μου φιλί.
Τους δρόμους που η γλώσσα μου χάραζε στο σώμα σου, εκείνους που θυμόσουν χορτασμένος από έρωτα μετά κι όμως.... σφιγγόταν το στομάχι σου από την τρέλλα ότι πραγματικά συνέβη...
Ξέρω για τις φορές που με μισούσες που δεν υποτασσόμουν.
Που δεν κατάφερνες να με λυγίζεις.
Που ήξερες πως γνώριζα το κάθε ψέμμα που ξεστόμιζες.
Που δεν σχολίαζα γιατί απλά σε άφηνα έρμαιό τους. Να τα κουβαλάς και να βασανίζεσαι.
Που δεν τα διαστάυρωνα να σε βγάλω ψεύτη γιατί απλά....αδιαφορώ.
Ξέρω για τις φορές που πείσμωνες. Που θύμωνες.
Όπως ξέρω για τα βράδια που ο πόθος σου σε ξύπναγε και περπατούσες στο άδειο σπίτι.
Μπορεί να μην ήμουν η πρώτη σου σκέψη. Ούτε η τελευταία.
Εμφανιζόμουν όμως στο μυαλό σου και χωνόμουν στις σκέψεις της ημέρας που πέρασε...κι ας μην το ήθελες.
Κι επειδή δεν είχα αντιδράσει όπως το ήθελες...
επειδή δεν ήμουν εκεί που ήθελες...
επειδή δεν έκανα αυτό που ήθελες...
ώστε εσύ να μπορείς να κρατάς τον εγωισμό σου ψηλά....
ήμουν ένοχη.
Και με καταδίκαζες σε όποια τιμωρία πίστευες εσύ πως άξιζα μα και σε αυτή που άντεχες εσύ.....
Κι όμως....
Δεν είπα ποτέ πως είμαι τέλεια.
Μοναδική.
Ονειρεμένη.
Έλεγα πάντα πότε έρχομαι, και πότε γουστάρω να φύγω.
Έλεγα πάντα τι ήθελα από σένα. Και τι πήρα.
Κι όταν ξεχνούσες τον εγωισμό κι ο πόθος ξεχείλιζε , το πάθος που ομολογούσες σε λύτρωνε...
Εγώ σε ξεδιψάω...
Εγώ σε πεθαίνω...
Εγώ σε ανασταίνω...
Εμένα κατηγορείς..κι εμένα προσκυνάς...
Κι ήσουν πάντα ελεύθερος.
Να βρεις κι άλλες αγκαλιές.
Κι άλλα κορμιά διψασμένα για έρωτα μωρό μου.
Ελεύθερος να φτιάξεις νέα παιχνίδια στο μυαλό σου και καινούριες πρωταγωνίστριες να προσκυνήσουν την κάθε επιθυμία σου.
Να σκύβεις να φιλάς σαρκώδη χείλη που μπορούν να προκαλέσουν την υπέρτατη καύλα.
Κορμιά με τέλειες αναλογίες που σε στέλνουν στον Παράδεισο.
Υπάρξεις που μπορούν να σου βγάλουν γούστα αναπάντεχα.
Όχι σαν εμένα.
Καλύτερες.
Ονειρεμένες.
Τέλειες.
Μα όχι σαν εμένα.
Όχι εγώ.
Αυτή είναι η δική σου τιμωρία χαρά μου....
Εγώ.
Που δεν είπα ποτέ πως είμαι τέλεια.
Μοναδική.
Ονειρεμένη.
Εγώ.
Ούτε μοναδική.
Ούτε τέλεια.
Ούτε ονειρεμένη.
Απλά...ανεπανάληπτη.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Τι να πω... τιποτα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤιποτα δεν θελω να πω, παρα μονο οτι... το γραψιμο σου ειναι συγκλονιστικο!!!
σε φιλω γλυκα Ναταλια μου.
Dinati grafi pou prokali kai dinata sinaisthimata.
ΑπάντησηΔιαγραφήSe diavazo kairo...ma me kommatia san afta tha mporousa na se eroteuto...
Οπατις...;
ΑπάντησηΔιαγραφήΕιδες φιλεναδα τι προκαλεις με το γραψιμο σου;
Ξυπολητάκι μου, νάσαι καλά σε ευχαριστώ πολύ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνώνυμε...ευχαριστώ για την καλή διάθεση και για το όμορφο κοπλιμέντο...
Ξυπολητάκι μου ...είδα...είδα...
http://www.youtube.com/watch?v=IqEF2yIqbuk
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ πολύ ανώνυμε... (γιατί ανώνυμος άραγε...; )
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι θέλει να πει ο ...ποιητής αλήθεια;
Να τες και η αφιερωσεις!!
ΑπάντησηΔιαγραφήχαχαχα
ως ανωνυμος προστατευω περισσοτερο εσενα και οχι τον εαυτο μου. Και ο ποιητης θελει να πει αυτο ακριβως που λεει και το τραγουδι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦοβασαι να το δεχτεις;
Απλά ένα ακόμα απίστευτο ποστάκι σου....
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ γραφή σου είναι πάντα τέλεια...μοναδική γεμάτη ουσία....και αποτυπώνεις όσα ήθελα να πω σε ένα άτομο τις τελευταίες μέρες....Καλημέρα!!!!
Ξυπολητάκι μου, κάνεις λες και παρακολουθείς τα "Μυστικά της Εδέμ"!!!!!!! :Ρ
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνώνυμε, όπως επιθυμείς. Σε ευχαριστώ για την καλή σου διάθεση, απλά να σε διαβεβαιώσω πως μπορώ και προστατεύομαι όταν νοιώθω ότι απειλούμαι. Και από σένα δεν μπορώ να πω ότι νοιώθω καμμία απειλή. :))
Κανένας έρωτας δεν μπορεί να με απειλήσει...γιαυτό και δεν φοβάμαι.
Αγγελάκι μου... κάντο κόπυ...και στείλτο.
Με τους χαιρετισμούς μου φυσικά :))))
Ναταλάκι το κείμενο ήταν πολύ όμορφο αλλά στο τέλος με χάλασε απίστευτα ο τραγουδιάρης. Αυτόν τον άνθρωπο ποτέ μου δεν τον χώνεψα!
ΑπάντησηΔιαγραφή