Παρασκευή 27 Μαρτίου 2009
Άνθρωποι και στιγμές
Ούτε για το τόσο δα που κράτησε.
Με θύμωσε στην αρχή μα το πάλεψα γιατί μόνο αυτό ήξερα να κάνω:
Να αντιδρώ σε ό,τι μου έλεγαν πως έπρεπε να δεχτώ.
Δεν έφτασες να κάνεις το επόμενό σου βήμα στη ζωή μου.
Και δεν σου κρατώ κακία γιαυτό.
Δεν μέτρησα το λίγο σου. Ήταν πολύ για μένα.
Σαν βουτάς στην παγωμένη θάλασσα, το ένστικτο σε οδηγεί
να προσπαθείς να επιπλεύσεις.
Ακόμα κι αν γεμάτος απογοήτευση παύεις να κουνάς τα χέρια και τα πόδια σου
και βουλιάζεις στην άβυσσο, στην τελευταία σου ανάσα, η ζωή σε σκουντάει
να πάρεις τα πάνω σου ξανά.
Δεν μου ήταν δύσκολο να σε δεχτώ. Μήτε να σ' αγαπήσω.
Σαν έτοιμη από καιρό, έλεγα πως τ'αξίζεις.
Μα έχει χάος ανάμεσα στο τι νομίζεις πως είσαι έτοιμος να κάνεις
έως τη στιγμή που ξανά η ζωή, σου δείχνει πόσο γελασμένος μπορείς να βγεις.
Όχι....δεν κλαίω για τη στιγμή που ήρθες στη ζωή μου.
Έκλαψα τη στιγμή που έφυγες.
Άλλοι το είπαν έρωτα, κι άλλοι αγάπη.
Άλλοι το λένε εγωισμό, κι άλλοι πιο σοφοί το είπαν μοναξιά.
Μα απόψε, είναι εκείνη η βραδιά που χαίρομαι...
Αγαλλιάζω πια..
Γιατί έχω δυο στιγμές από σένα.
Κι έναν μεγάλο θησαυρό ανάμεσα σ'αυτές.
Ζωή το λένε.
Κι αυτό το κομμάτι της ζωής, μου έδειξε τι μπόρεσα κι έγινα,
πόσο άλλαξα, πόσα έμαθα και πόσα πήρα από σένα.
Ω, ναι, από σένα που δεν είχες τίποτα να δώσεις.
Γιατί χωρίς να το ξέρεις γιαυτό ακριβώς ήρθες στη ζωή μου:
Για να γίνεις ένα ακόμα μάθημά μου.
Ω, ναι, εσύ...που δεν είχες τίποτα να δώσεις.
Δεν βγήκα αλώβητη. Θα ήταν πολύ εγωιστικό να το πω αυτό.
Έχω τα σημάδια που θα με έβγαζαν ψεύτρα εξάλλου.
Βγήκα όμως.
Και είμαι εδώ.
Με μια εμπειρία ακόμα παραπάνω.
Σου αξίζει λοιπόν ένα ευχαριστώ...
Και στο λέω από τα βάθη της ψυχής μου....
ΥΓ. Χαρισμένο στις ψυχές που πέρασαν από τη ζωή μου....
Κωστής Χρήστου ~ Αλλίμονο
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
einai teleio kai me ekfrazei apisteuta polu....epishs thelw na kanw mia erwthsh...o istotopos spasmenh kardia pou parakoloutheis metaferthike...ksereis pou mporw na to vrw pali????
ΑπάντησηΔιαγραφή