Κυριακή 29 Μαρτίου 2009
La Ballade of Lady and Bird
La Ballade of Lady and Bird
Bird :
Lady?
Lady :
Yes Bird?
Bird :
It's cold
Lady :
I know
Lady :
Bird...
I cannot see a thing
Bird :
It's all in your mind
Lady :
I'm worried
Bird :
No one will come to see us
Lady :
Maybe they come but we just don't see them
What do you see?
Bird :
I see what's outside
Lady :
And what exactly is outside?
Bird :
It's grown-ups
Lady :
Well maybe if we scream they can hear us
Bird :
Yeah, maybe we should try to scream
Lady :
Ok, Bird
Lady & Bird :
Heeeelp, Heeeelp
Can you hear us now ?
Hello !
Help !
Hello it's me
Hey
Can you see
Can you see me
I'm here
Nana come and take us
Hello
Are you there
Hello
Lady :
I don't think they can hear us
Bird :
I can hear you lady
Bird :
Do you want to come with me lady
Lady :
Will you be nice to me Bird
Lady :
You're always be nice to me because you're my friend
Bird :
I try but sometimes I make mistakes
Lady :
Nana says we all make mistakes
Bird :
Maybe we should scream more
Lady :
Yes, Bird let's scream more
Lady & Bird :
Help ! Help us ! Come on ! Help
Hello !
Help
Hello !
We're lost
Lady :
I don't think they cannot see us
Bird :
Nobody likes us
Lady :
But they all seem so big
Bird :
Maybe we should just jump
Lady :
What if we fall from the bridge and then nobody can catch us
Bird :
I don't know let's just see what happens
Lady :
Okay
Bird :
Come with me
Lady :
Shall we do it together
Bird :
Yeah
Lady & Bird :
1 2 3....Aaaaaaah
Bird :
Lady?
Lady :
Yes Bird
Bird :
It's cold
Lady :
I know
Lady :
Bird...I cannot see a thing
Bird :
It's all in your mind
Είναι όλα στο μυαλό σου τελικά....
ΥΓ. Για τη φίλη που το ζήτησε...
Και μου έδειξε πως κάθε δύο χρόνια..μπορώ και επαναλαμβάνω τα ίδια λάθη μου....:)
Lady and Bird
Bird :
Lady?
Lady :
Yes Bird?
Bird :
It's cold
Lady :
I know
Lady :
Bird...
I cannot see a thing
Bird :
It's all in your mind
Lady :
I'm worried
Bird :
No one will come to see us
Lady :
Maybe they come but we just don't see them
What do you see?
Bird :
I see what's outside
Lady :
And what exactly is outside?
Bird :
It's grown-ups
Lady :
Well maybe if we scream they can hear us
Bird :
Yeah, maybe we should try to scream
Lady :
Ok, Bird
Lady & Bird :
Heeeelp, Heeeelp
Can you hear us now ?
Hello !
Help !
Hello it's me
Hey
Can you see
Can you see me
I'm here
Nana come and take us
Hello
Are you there
Hello
Lady :
I don't think they can hear us
Bird :
I can hear you lady
Bird :
Do you want to come with me lady
Lady :
Will you be nice to me Bird
Lady :
You're always be nice to me because you're my friend
Bird :
I try but sometimes I make mistakes
Lady :
Nana says we all make mistakes
Bird :
Maybe we should scream more
Lady :
Yes, Bird let's scream more
Lady & Bird :
Help ! Help us ! Come on ! Help
Hello !
Help
Hello !
We're lost
Lady :
I don't think they cannot see us
Bird :
Nobody likes us
Lady :
But they all seem so big
Bird :
Maybe we should just jump
Lady :
What if we fall from the bridge and then nobody can catch us
Bird :
I don't know let's just see what happens
Lady :
Okay
Bird :
Come with me
Lady :
Shall we do it together
Bird :
Yeah
Lady & Bird :
1 2 3....Aaaaaaah
Bird :
Lady?
Lady :
Yes Bird
Bird :
It's cold
Lady :
I know
Lady :
Bird...I cannot see a thing
Bird :
It's all in your mind
Είναι όλα στο μυαλό σου τελικά....
ΥΓ. Για τη φίλη που το ζήτησε...
Και μου έδειξε πως κάθε δύο χρόνια..μπορώ και επαναλαμβάνω τα ίδια λάθη μου....:)
Lady and Bird
Να γελάς...
Να ακούω εκείνον τον ήχο της καρδιάς σου σαν χάδι στην έννοια μου.
Χαρά είναι να σου προκαλώ ένα χαμόγελο... έτσι παίρνει αξία η δική μου ύπαρξη.
Μαζεύω τις στιγμές της μέρας να τις αποθέσω στην αγκαλιά σου...
Μόνο τότε αξίζουν....όταν τις μοιράζομαι μαζί σου.
Κι όταν εκείνο το χαμόγελο, φτάνει στα μάτια σου, να γίνεται χάδι..
Εκείνο το χάδι που διψάει η ζωή μου για να αρχίσει πάλι να ονειρεύεται...
Παρασκευή 27 Μαρτίου 2009
Άνοιξη..
Photo by arhetypo
Λούστηκα στην ανάσα σου κι ας κουβαλούσε η καρδιά μου το μαύρο του χειμώνα μου...
Κι οι χτύποι της καρδιά σου με σκούντηξαν από την άβυσσο που ήμουν.
Με έκλεισε μια φούσκα της ανάσας των γαλάζιων σου ονείρων
και με έβγαλε ξανά στην επιφάνεια, να πάρω μια ανάσα...
Κι ούτε καν με πλησίασες.....
Μένεις μονάχα ένα βήμα μακριά, ένα βήμα μακρύτερα από ό,τι εγώ, θεατής
της ζωής που νόμιζα πως ζούσα.
Κρυστάλλινη και εύθραστη, φοβισμένη απέναντι σε ένα θυμωμένο άγγιγμα
που απειλεί να την διαλύσει.
Κι εγώ μένω να χαζεύω όχι την επερχόμενη φθορά.., μα τούτη την άγια μορφή σου
ανάμεσα στα χρώματα της ίριδας που δραπετεύουν και σχηματίζουν τη μορφή σου
σ'αυτόν τον ήλιο που εσύ κουβάλησες....
Κι εκείνο το φιλί....
Αχ εκείνο το φιλί...Μύριζε άνοιξη..γεμάτο από τα χρώματα του γιασεμιού και της γαρδένιας...
Γέμισες το μπαλκόνι της καρδιάς μου και δεν με άφησες να διαλέξω.
Εμένα που είχα πάντα την επανάσταση της επιλογής, πάντα ανάμεσα στο ένα ή το άλλο..., βρέθηκα μια μέρα να είναι όλα δικά μου και να μου φαίνονται πολλά......
Εκείνο το φιλί....
Για κείνο λέω που ποτέ δεν ήρθε....
Άνθρωποι και στιγμές
Ούτε για το τόσο δα που κράτησε.
Με θύμωσε στην αρχή μα το πάλεψα γιατί μόνο αυτό ήξερα να κάνω:
Να αντιδρώ σε ό,τι μου έλεγαν πως έπρεπε να δεχτώ.
Δεν έφτασες να κάνεις το επόμενό σου βήμα στη ζωή μου.
Και δεν σου κρατώ κακία γιαυτό.
Δεν μέτρησα το λίγο σου. Ήταν πολύ για μένα.
Σαν βουτάς στην παγωμένη θάλασσα, το ένστικτο σε οδηγεί
να προσπαθείς να επιπλεύσεις.
Ακόμα κι αν γεμάτος απογοήτευση παύεις να κουνάς τα χέρια και τα πόδια σου
και βουλιάζεις στην άβυσσο, στην τελευταία σου ανάσα, η ζωή σε σκουντάει
να πάρεις τα πάνω σου ξανά.
Δεν μου ήταν δύσκολο να σε δεχτώ. Μήτε να σ' αγαπήσω.
Σαν έτοιμη από καιρό, έλεγα πως τ'αξίζεις.
Μα έχει χάος ανάμεσα στο τι νομίζεις πως είσαι έτοιμος να κάνεις
έως τη στιγμή που ξανά η ζωή, σου δείχνει πόσο γελασμένος μπορείς να βγεις.
Όχι....δεν κλαίω για τη στιγμή που ήρθες στη ζωή μου.
Έκλαψα τη στιγμή που έφυγες.
Άλλοι το είπαν έρωτα, κι άλλοι αγάπη.
Άλλοι το λένε εγωισμό, κι άλλοι πιο σοφοί το είπαν μοναξιά.
Μα απόψε, είναι εκείνη η βραδιά που χαίρομαι...
Αγαλλιάζω πια..
Γιατί έχω δυο στιγμές από σένα.
Κι έναν μεγάλο θησαυρό ανάμεσα σ'αυτές.
Ζωή το λένε.
Κι αυτό το κομμάτι της ζωής, μου έδειξε τι μπόρεσα κι έγινα,
πόσο άλλαξα, πόσα έμαθα και πόσα πήρα από σένα.
Ω, ναι, από σένα που δεν είχες τίποτα να δώσεις.
Γιατί χωρίς να το ξέρεις γιαυτό ακριβώς ήρθες στη ζωή μου:
Για να γίνεις ένα ακόμα μάθημά μου.
Ω, ναι, εσύ...που δεν είχες τίποτα να δώσεις.
Δεν βγήκα αλώβητη. Θα ήταν πολύ εγωιστικό να το πω αυτό.
Έχω τα σημάδια που θα με έβγαζαν ψεύτρα εξάλλου.
Βγήκα όμως.
Και είμαι εδώ.
Με μια εμπειρία ακόμα παραπάνω.
Σου αξίζει λοιπόν ένα ευχαριστώ...
Και στο λέω από τα βάθη της ψυχής μου....
ΥΓ. Χαρισμένο στις ψυχές που πέρασαν από τη ζωή μου....
Κωστής Χρήστου ~ Αλλίμονο
Ένα παραμύθι...
Ένα παιδί φοβισμένο, ξύπνησε από τον εφιάλτη του.
Ζήτησε τη μάγισσα του ονείρου, της ζήτησε μεγάλη χάρη: Μια μικρή παράταση ανάμεσα στον ξύπνιο. Το μερίδιο του εφιάλτη θα το παραλάμβανε, αγόγγυστα όπως πάντα, μόνο να έπαιρνε μια μικρή ανάσα....
Να το πάρεις αγκαλιά εκείνο το παιδί. Να το χαιδέψεις τρυφερά.
Και εσύ να μην του πεις ψέμματα...
Τέτοια έχει αρκετά όταν ξυπνάει στον κόσμο....
Πάψε.....δεν είμαι γυναίκα...
Εσύ, μόνο εσύ, θέλω να με νοιώθεις πάντα παιδί...
Το λάθος...
μαθαίνεις πως τα λάθη σου τα πληρώνεις αργά ή γρήγορα.
Αν είναι μικρά, τότε περνάς εσύ από το ταμείο, ξοφλάς και τελειώνεις μια και καλή.
Αν είναι μεγάλα, πληρώνουν όσοι αγαπάς πιότερο από τον εαυτό σου.
Τότε δεν παίρνεις απόδειξη. Δεν θεωρείται ξοφλημένο κανένα από τα λάθη σου.
Προχωράς σέρνοντας την πίκρα και το θυμό σου κι εύχεσαι να βρεις κι εσύ μα κι εκείνοι
την υπομονή να περάσει ο καιρός για να μην πονάνε τόσο πολύ....
Ντύθηκες σαν φίλος, και μοιράστηκα τη ζωή μου μαζί σου.
Εγώ.
Γιατί εσύ δεν την μοιράστηκες. Έμεινες απλός θεατής με μερικές στιγμές να προσπαθείς
να κάνεις την εξαίρεση.
Όταν είπα πως θα ρισκάρω, φαντάστηκα πως το τίμημα που θα πληρώσω το αντέχω.
Εξάλλου όσα θα "κέρδιζα¨ήταν πιο πολλά......και πιο καλά.
Πίστευα.
Τελικά φίλε μου... δεν ήταν.
Κι ό,τι έχασα από σένα ήταν πολύ πιο ακριβό από αυτό που ζήτησα να ζήσω.
Όπως κι αν το βάφτισες, όπως κι αν το είπες, δεν μειώθηκε το λάθος.
Μήτε το τίμημα.
Γιατί τελικά, κακά τα ψέμματα, όλους τους άλλους τους κοροϊδεύεις, μα τον εαυτό σου δεν μπορείς.
Κι αν πιπίλισα την καραμέλα ήταν γιατί κι εγώ έτσι ήθελα να πιστεύω πως ήταν.
Μα δεν ήταν.
Ήταν κάτι πιο φτηνό, πιο χυδαίο.
Και ξέρεις κάτι;
Για την καύλα μιας ώρας, δεν αξίζει να γαμάς κανενός τη ζωή....
ΥΓ. Μην πας στο ταμείο. Είναι κατειλημένο.
Άσε που δεν δέχονται μήτε τις τύψεις, μήτε τις ενοχές.
Το δοκίμασα πριν και δεν έπιασε.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
