Πέμπτη 30 Απριλίου 2009
Της ψυχής μου το φευγιό....
Εκείνα τα βράδυα που είχαν σταγόνες αίμα,
κλωστές γαλάζιες και στις άκρες όνειρα λευκά..
Τα δάκρυα που ξέπλεναν τις αναμνήσεις
από πρόσωπα δικά, αγιασμένα.
Κι ακόμα η λαχτάρα, η πληγή να γιατρευτεί
σε αυτό το ουράνιο αίσθημα που σου χαρίζεται χωρίς γιατί,
βλαστήμια μοιάζει.
Για να το ζεις, το πληρώνεις με πόνο.
Μαθαίνεις την έννοια του όχι όταν το έχεις
μα όταν σιγά σιγά ξεθωριάζει.
Μα είσαι τυχερός, χαζέ, αισθάνεσαι. Νοιώθεις.
Και κανακεύεις την πληγή,
σε πιάνει το παράπονο,
εσύ ο καλός, εσύ ο δίκαιος,
εσύ που έδωσες, γιατί τίποτα δεν έχεις;
Εκείνα τα βράδυα που νοσταλγείς,
τα σκίζεις σαν άγραφο χαρτί,
και με τη φαντασία σου τα διορθώνεις,
ετσι όπως θάθελες να είναι,
έτσι όπως η χαρά θα ήταν στα δικά σου μέτρα.
Και τώρα που είμαι ακόμα με ζωή,
ψάχνω για την ψυχή μου.
Κι είναι άδειο τούτο το σεντούκι πια,
αντέχεται τέτοιος χαμός;
Ζω, θεατής απλός.
Πως να βρω το λόγο να θρηνήσω την απώλεια;
Μπροστά σε μια πραγματικότητα, χωρίς πόνο,
χωρίς όρια, χωρίς όνειρα, χωρίς ελπίδες,
χωρίς τίποτα να προσμένεις...
Της ψυχής μου το φευγιό, πως να το θρηνήσω;
Πιότερο θρηνώ που είμαι ανίκανη να νοιώσω πια...
Που δεν με κρατάει τίποτα...
Που δεν αισθάνομαι κανέναν...
Κι αν η κατάρα έχει ειπωθεί,
να φέρω δώρα, λιβάνι και νερό να ξεπλύνω το κακό.
Κι ας είχα μονάχα ένα από εκείνα τα βράδυα
που ένοιωθα, που πονούσα, που χάραζε η θλίψη
χαρακιές σε μια ψυχή που δεν είχε βρει το δρόμο
να δραπευτεύσει...
Μονάχα ένα βράδυ.
Κι ας διάλεγαν να ζήσω το χειρότερο από όλα.
Να θυμηθώ πως είναι η ζωή,
πριν τα μάτια σου αντικρύσουν της ψυχής σου το φευγιό....
Σάββατο 25 Απριλίου 2009
Μια στροφή λιγότερη....
Να σταματήσει η γη μια στροφή, μια μέρα, μια νύχτα.
Να μείνει ως έχει η ζωή μου για ένα λεπτό γιατί δεν την προλαβαίνω πια.
Να ψάξω να με βρω γιατί με έχασα, με ξέχασα, με πέταξα ...και δεν με βρίσκω πια.
Να προλάβω να πάρω μια ανάσα για να τα βάλω με όλα τα τρελλά και τα ανάποδα που
έχουν βρει τρύπα στη ζωή μου και τσουπ! εμφανίζονται και ζητάνε καφέ χωρίς ζάχαρη...
Και δεν θέλω να ψάξω ποιο τουβλάκι τράβηξα και πέφτουν όλα και τσακίζουν....
Δεν θέλω να ψάξω να βρω πόσα λάθος φύλλα γύρισα σε τούτο το βιβλίο και έχω χάσει
το νόημα.
Αρνούμαι πεισματικά να ψάξω αυτή τη φορά τα γιατί.
Θέλω απλά να μείνει ο κόσμος στάσιμος μια μέρα. Η ζωή μου σε pause. Για να μπορέσω να θυμηθώ τον απόηχο του τελευταίου γέλιου μου και να πάρω λίγο κουράγιο.
Να ξαναδώ μια φωτογραφία γεμάτη χρώματα και να θυμηθώ όμορφες στιγμές που μπορεί να έρθουν ξανά.
Να ψάξω μέσα μου να βρω μια ελπίδα, ένα όριο που δεν έχω περάσει ακόμα, μια στάση για μια ανάσα.
Έναν λόγο να πάω κόντρα σε όλο αυτό το παράλογο.
Στην πραγματικότητα που μου σερβιρίστηκε για ορεκτικό και δεν πάει κάτω με τίποτα.
Μια στροφή λιγότερη, να δω που στέκομαι...
Μια στιγμή περισσότερη για μένα να δω που είμαι.
Μην ξεγελαστείς....αν με δεις δεν είμαι εγώ.
Βλέπεις αυτή που νομίζεις πως είμαι.
Κυριακή 12 Απριλίου 2009
Σάββατο 4 Απριλίου 2009
Ξανά...
Σε κείνο το σπίτι στη θάλασσα...
Με μόνη μουσική, το κύμα στην παραλία...
Και το φως του φεγγαριού να ξεγλιστράει πίσω από τα σύννεφα και να φιλάει την αρμύρα της θάλασσας....
Σχεδόν ξημερώματα, σε κείνο το σπίτι στη θάλασσα...
Με το κορμί σου ιδρωμένο, την ανάσα σου λαχανιαστή, να αφήνω σημάδια στο δέρμα σου για να μην με ξεχάσει. Με την άμμο στο σεντόνι να κολλάει όπου η γλώσσα έκανε δρόμους πόθου....
Κι εσύ... Ένα κύμα στο κορμί μου, να πηγαίνεις και να έρχεσαι, γράφοντας τον Έρωτα με μεγάλα γράμματα
Θέλω πάλι....
Ξανά και ξανά....
Ξανά.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
