Σάββατο 1 Ιουλίου 2017
Ξανά
Ξέρεις...
γυρίζεις στο γνωστό σου μαύρο όταν αυτά που θες να πεις, δεν βρίσκουν τα σωστά γράμματα να σχηματίσουν λέξεις και προτάσεις.
Κι αν το καταφέρεις, τα αυτιά που πρέπει να τα ακούσουν, δεν είναι έτοιμα.
Και κλείνεσαι στο καβούκι σου, και ξεκινάς την γνωστή σου πορεία, όσος χρόνος κι αν έχει περάσει είναι ένας δρόμος που δεν ξεχνάς τα βήματα.
Σαν ένας χορός, ζωής, παραδοχής, έκφρασης.
Κι όσο χρονών κι αν είσαι, θάρχονται στιγμές στη ζωή σου που θα θες να χορέψεις αυτές τις λέξεις.
Και θα κάνεις τα βήματα από ένστικτο πολλές φορές μα και από ανάγκη, για να μερώνει η ψυχή σου.
Και θα κρατάει ο χορός, χρόνο ατελείωτο.... μα ποιος μετράει;
Όλοι γνωρίζουν πως η θλίψη δεν έχει χρόνο........
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Καλησπέρα, Βρήκα τυχαία την αλληλογραφία μας, πριν μερικά χρόνια, κι είπα να δω αν γράφεις ακόμη. Χαίρομαι που εξακολουθείς, έστω και αραιά. Το ίδιο κάνω κι εγώ, μιά που η τρέλλα των Blogs έχει παρέλθει...
ΑπάντησηΔιαγραφή